Vannacht heeft het flink gewaaid, maar als we opstaan is het niet echt heel erg koud. We zijn de enigen op de camping dus we nemen allebei een douche. Lekker warm, maar daarna wel weer best fris met mijn natte haren. De zon zit nog lange tijd achter wolken verscholen. In Rosh Pina maken we de laatste Namibische dollars op aan diesel, een bandenspanningsmeter en koelvloeistof.
We gaan bij Sendelingsdrift de rivier over met een pontje. Maar eerst Namibië uit. De auto wordt uitgebreid gecontroleerd door twee douanebeambten op o.a. wapens, edelstenen en weet ik veel wat. Hij doet een dappere poging tussen onze kledingberg op de achterbank, en de drie luikjes achterin moeten open en de koelkast wordt geïnspecteerd. We hadden bewust al gezorgd dat er geen vlees en hout meer over was. We slagen met vlag en wimpel en mogen het pontje op. Dan op naar het kantoor van Sanparks om het pontje te betalen. De dame wil weten of we door of langs Richtersveld reizen, in verband met de kosten; alleen pontje of ook entree. We leggen haar uit dat we dat nog niet weten omdat we nog niet weten of we ZA in mogen. Dan maar eerst naar immigratie van ZA. De dame daar wijst ons er op dat ons visum voor ZA is verlopen en dat we slechts nog een transitvisum krijgen, geen nieuw visum. Het feit dat we binnen die drie maanden visum het grootste deel van de tijd niet in ZA waren, maakt daar niks voor uit. Alleen als we terug naar Nederland waren geweest hadden we opnieuw 3 maanden visum gekregen. Tju. Dit zou betekenen dat we maar in ZA mogen blijven tot 5 augustus maar ons vliegtuig vertrekt pas 7 augustus. Met ons meest onnozele gezicht leggen we uit dat we dachten dat we een nieuw visum zouden krijgen en dat we pas op 7 augustus vliegen. We geven aan dat we dan terug Namibië in willen en twee dagen later willen terugkomen. Dan gaat zij overstag als ze ziet dat wij een vliegticket geboekt hebben en geeft ons een visum tm de 8e. Met de mededeling dat het eigenlijk niet mag en dat ze niet weet wat ze met ons aan de grens zullen doen. ‘Maarja, wat zullen ze überhaupt doen / kunnen doen?’ zegt ze vervolgens zelf.... Horde 1 is genomen. Terug naar het bureau van Sanparks om de entree voor het Richtersveld transfrontier park te betalen en campings voor 2 nachten te reserveren.
De wegen door het park zijn 4x4 only maar te doen. Af en toe zien we een weg die naar een mijn leidt en waar je niet in mag. Voelt als een vreemde combinatie; een natuurpark waar toch ook mijnactiviteiten plaatsvinden. We komen helemaal niemand tegen. De omgeving is rotsachtig met zand. Behalve een paar vogels zien we geen dieren, er zit hier ook niet veel. Op een gegeven ogenblik loopt de weg naar beneden een rivier in, maar er lijkt ook een weg bovenlangs te lopen. Deze laatste is echter duidelijk minder gebruikt. We lopen een eind de relatief droge rivier in en besluiten dat dat toch echt de goede weg is. Er liggen hoeren daar wat plassen en stenen uiteraard, maar het is goed te doen.
Bij camping de Hoop is er verder niemand. De camping ligt langs de Oranjerivier. Er zijn best wel veel plekken, dus in het hoogseizoen zou het best wel eens veel drukker kunnen zijn. Raar om je voor te stellen in zo’n afgelegen gebied. Als we na het eten bij ons vuurtje zitten, hoor ik in de verte een auto. Dat zal wel aan de overkant van de rivier zijn, toch? Hemelsbreed zitten we dichtbij de bewoonde wereld in Namibië. De lichten komen echter dichterbij en het blijkt een open bakkie te zijn dat volgeladen is met mensen. Ok..... Ze rijden voorbij en er wordt jolig geroepen of we whiskey voor ze hebben. De auto rijdt door en loopt zo te horen om de hoek een keer vast op een steen. Een tijdje later komt de auto weer terug, deze keer zonder passagiers.

Geschreven door Githa.op.reis