donderdag 19/09: the road to silence
Deze ochtend zijn we blij dat we uit Barrydale kunnen vertrekken. Naast het feit dat er in het "artistiek" dorpje weinig te beleven viel (te vroeg in hun toeristenseizoen? over-marketing? who knows) en het berekoud was, en we net onder de bar sliepen (lees: van slaap kwam weinig in huis), viel de regen ook nog eens met bakken naar beneden als we wakker werden. Hit the road Jack, euh Dean, op weg naar het afgelegen Cederberg. Dat is wel enkele uren rijden, en onderweg doen we een stop in een groot winkelcentrum In Worcester. Dean zijn e-reader heeft gisteren de geest gegeven (nadeel van e-readers) en is niet meer te reanimeren. De dame in de boekhandel ter plaatse kijkt ons wat beschuldigend aan: een e-reader???? we hebben wel veel goed fysieke boeken ;-). Ze verwijst ons wel door naar een andere winkel waar ze mogelijk een e-reader hebben, alwaar ze ons verder doorverwijzen en ondertussen hebben we al een 5-tal winkels gedaan zonder succes. Dan maar met de brede glimlach terug naar de boekhandel om wat "fysieke" boeken te kopen. We genieten nog van een lekker cappucino en rijden verder richting Cederberg.
Het weer lijkt ons niet zo goed gezind, van regen, naar laaghangende grijze wolken naar hagel en temperaturen onder de 10°C. We staan vooral veel in de file, want op een behoorlijk stuk van onze weg zijn er werken bezig. We zetten een vrolijk muziekje op en houden de pret erin. En dan gaan we de bergen in, na het betere bochtenwerk komen we op een gravelweg, die we voor een 40-tal km moeten volgen om op onze bestemming te geraken. De route is adembenemend mooi, de regen is gestopt ondertussen en het zonnetje komt erdoor. We rijden duidelijk naar een afgelegen gebied, tot aan onze verblijfplaats komen we amper een auto tegen. En gelukkig maar, de weg is niet echt breed genoeg voor 2 auto's (hoewel het wel lukt als het moet).
Uiteindelijk komen we tegen 17u bij Mount Ceder aan, wat later dan verwacht. We worden hartelijk ontvangen aan de centrale receptieruimte, waar ook het restaurant zich bevindt. We krijgen de wifi code aangereikt, met de vriendelijke vermelding dat de wifi enkel aan de receptie/in het restaurant werkt en dat er voor de rest ook geen telefoon bereik is. De gedwongen digitale detox gaat ons deugd doen. We krijgen ook de aanbeveling om wat houtblokken mee te nemen, gezien het toch wel fris kan zijn zo 's avonds. Ons huisje ligt aan de andere kant van de weg, op een groot domein dat is afgesloten met een hek waarop staat: Land van de Bobejaane ofte opgelet voor de bavianen. Ons huisje is het laatste van 3 op een rij. We steken direct de stoof aan want het is inderdaad maar fris. Na een superlekkere maaltijd in het restaurant (we zijn maar met 2 koppels die komen eten) vullen we onze avond met vlammenstaren en lezen. Heerlijk om niet afgeleid te worden door een gsm!

vrijdag 20/09 - zondag 22/09
Na een heerlijke nachtrust, en een lekker ontbijt, doen we wat wandelingen in de buurt. We zitten echt afgelegen hier, met een handvol mensen die ook bij Mount Ceder verblijven. Er is maar 1 weg en er passeert amper een auto. Het zonnetje schijnt vandaag, maar er is enorm veel wind. En dat voelen we bij onze eerste wandeling. Die loopt naar een prachtig view point bovenop de berg, om daar te geraken trotseren we een ijskoude wind die ons af en toe van de berg probeert te blazen. Maar het is meer dan de moeite waard, eens we boven zijn geraakt, valt onze mond letterlijk open van de schoonheid. De ruwheid van het landschap in combinatie met groene begroeiing die komt piepen (de lente is in opstart) maakt dit een wonderbaarlijke omgeving. In de verte kunnen we ons verblijf zien liggen, minuscuul in het indrukwekkende landschap. Het afdalen gaat wat makkelijker dan het klimmen, en we rijden verder om een andere wandeling in de buurt te doen, richting een waterval. Onderweg komen we een grote groep bavianen tegen, de leider houdt ons goed in het oog maar de rest huppelt vrolijk de berg op. Deze wandeling brengt ons door een vallei en hier is het lekker warm, heerlijk dat zonnetje. We kruipen door struiken, gaan een riviertje door, komen regelmatig donkere mega-bijen tegen die enorm hard zoemen kortom, we amuseren ons wel ;-). Ongeveer halverwege de wandeling versperren uitgerukte bomen de weg en we maken gedwongen rechtsomkeer. Jammer wel, ik was erg benieuwd naar die waterval. Het zonnetje schijnt nog altijd, we spenderen de rest van de dag aan ons huisje, met zicht op de bergen en enkel fluitende vogels als achtergrondgeluid. Een goed boek en een lekker glaasje wijn erbij, en zonder gsm, want die werkt hier toch niet :-). sAvonds blijken we als enige gasten van het restaurant gebruik te maken. Er staat 1 tafel gedekt voor 2, met een hoog opgestookt houtvuur en veel lege ruimte rond ons. Ook dat draagt weer bij aan het idee van afzondering. Het eten zelf is wederom zeer lekker, je proeft de liefde voor het koken door de gerechten door. We smullen ons buikje letterlijk rond. Op weg naar ons huisje worden we overdonderd door de spectaculaire sterrenhemel waar de melkweg als een prachtige sluier doorheen loopt. Wow!
De volgende dag gaan we op zoek naar de Stadsaal, een rotsformatie op een uurtje rijden nog verder de onbewoonde wereld in. Het is er prachtig, de roodachtige rotsen die allerlei grillige vormen aannemen, de constructie die ze vormen zodat het lijkt of er echte zalen onder liggen, en dat allemaal omgeven door een grootsheid van bergen...we lopen hier een hele tijd rond en vallen van de ene verbazing in de andere. Wat een natuurpracht weeral...
Wat verder zijn er ook oude rotstekeningen te zien van olifanten en een groep mensen, gemaakt door de San (Bushmen). Het is niet erg duidelijk hoe oud die exact zijn, de eerste rotstekeningen zijn blijkbaar van 5000 jaar geleden, de jongste van 200 jaar geleden. We zien er nog een aantal bijzondere dingen van de natuur. Zo is er een grote zwarte vlek, het lijkt wel een afbeelding van een vleermuis. Blijkbaar is het vocht dat uit de rotsen komt, dat verteert wordt door een specifieke vlieg en die dan een zwarte substantie afzet. De locals gebruiken het tegen maagpijn...en er zijn ook een soort amberachtige substanties, die bestaan uit urine van klipdassies, een hoop mineralen, wat vliegjes en nog veel meer moois dat over de jaren heen blijft plakken. Dit wordt opgelost in warm water en gedronken tegen artritis. Iemand een slokje?
Na deze wonderlijke ervaring is ons plan om nog een wandeling te maken. Gezien het gebrek aan navigatie komen we ergens in een vallei terecht, met camping en ook wat toeristenhuisjes. We stoppen aan het mooie restaurant en besluiten hier iets te drinken. Gelukkig maar, als we vragen welke richting we uit moeten voor onze wandeling, blijkt die op het domein te liggen. En door de floodings van de voorbije week blijkt deze wandeling ook geen 3u te duren (zoals we dachten) maar minstens 5u. En de dame van het domein raadt ons ten stelligste af er nog aan te beginnen. Dat zal voor een volgend bezoek aan Zuid-Afrika zijn, want dat we hier terugkomen, dat staat al vast :-). Ik (Els) heb nog het idee om naar Wolfs Crack te rijden, ook weer een pracht van een rotsformatie waar je kan opwandelen. De wandelingen blijken erg zwaar, met meer dan 40% stijgingsgraad, en ik wil dan ook alleen maar even kijken. Het is ondertussen al late namiddag, dus niet de moment om daar nog aan te beginnen. Ook hiervoor komen we weer op een privé domein terecht, waar je kan kamperen in alle schoonheid van de natuur. Het pad naar Wolf Crack is afgesloten en een permit is nodig om voorbij het hek te geraken. Dat wordt er ook nog eentje voor de volgende keer :-).
We besluiten terug te rijden naar de rust van ons huisje, en vergapen ons onderweg aan het indrukwekkende landschap om ons heen. We weten nu al: eigenlijk willen we hier gewoon nog wat langer blijven. In de stilte van de natuur, afgelegen, geen bereik...maar we spenderen hier onze laatste avond. Wederom met een heerlijke maaltijd en op onze vraag komt de chef even dag zeggen. Het blijkt een enthousiaste, vrolijke dame, die met plezier een paar van haar recepten (en smaaktrucjes) prijsgeeft.
De dag erop worden we wakker onder een stralende zon, de wind is gaan liggen, de lente lijkt nu echt doorgebroken. Het ontbijt wordt geserveerd op het grootse terras, een waardige afsluiter van ons verblijf hier. Met pijn in het hart vertrekken we hier, de stilte en de ruwe schoonheid van de bergen blijken ons hart gestolen te hebben.
We vertrekken richting oceaan, naar Paternoster, gelegen aan de West-kust.
Ik wil graag de wild flower fields zien, die tussen augustus en oktober in bloei staan. In het stadje "Darling" is er een heus wild flower festival aan de gang. En dat is maar een half uurtje om richting Paternoster. Onderweg stoppen we even voor een koffie en een plaspauze. Onze stopplaats is een kleine barak, waar je ook "roosterkoek" kan eten. We zijn die term al een aantal keer tegengekomen en zijn er helemaal klaar voor om die es te proberen. 1tje gevuld met curry en gehakt lijkt ons wel lekker. En of het lekker is, ik blijf me erover verbazen hoe smakelijk je kan eten in Zuid-Afrika, zelfs om zo'n simpele stopplaats.
Het eerste wild flower field rond Darling is echt een teleurstelling. Onze heide in Kessel ziet er beter uit...dan maar verder richting Paternoster. Onderweg komen we nog een wild flower field tegen en deze stop is echt de moeite waard. Een bloemenpracht laat zich zien, met bijbehorende geuren en bijbehorende insecten. Samen met wat andere bezoekers zitten we al snel vol met muggen en kleine steekvliegjes die duidelijk meer geïnteresseerd zijn in de bezoekers dan in de bloemetjes :-). We kijken toch nog even rond om dan definitief de route richting Paternoster in te zetten. En ondertussen kijk ik al uit naar het zicht op de oceaan...

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog