Vanaf Boston klaar om twee weken te gaan kamperen. Auto ophalen en naar de winkels om alle kampeerspullen te kopen. Wat een vreselijke en lange shitdag was dit. Op de helft van deze dag zei Donna; ‘dit wordt een dag van overleven’
Dat klopt, af en toe tot 10 tellen en niet chagrijnig worden naar elkaar. Waarom deze dag zo shit was gaan we vertellen.

We beginnen wederom met een verkeerd adres in de Uber richting autoverhuur. Op de een of andere manier heeft Boston veel van dezelfde straten maar toch net anders. De chauffeuse was heel aardig en reed ons door naar de juiste locatie, hierdoor was een andere klant wel erg boos op haar.. oeps, bedankt! De eerste 10 dollar die overbleef van de Cannoli’s gegeven aan deze lieve vrouw.
We komen aan bij Dollar om onze auto op te halen. De man achter de balie is zo onaardig, echt jammer. De auto is uiteraard niet die we hebben geboekt, is maar voor de helft volgetankt en er zitten meerdere schade plekken in en om de auto. Tevens vergeet hij de extra bestuurder toe te voegen en als we hem erop attenderen staat er Jinker in plaats van Jonker. Wat een gedoe met deze vreselijke Amerikaan. Ook passeren we onze komende reis heel veel tolwegen (blijkt) en zit er een automatisch systeem voor de tol in de auto wat je wel of niet kan gebruiken, hij wil alleen niets uitleggen dus besluiten we dit niet te gebruiken aangezien je volledige prijzen betaald. Je moet dan of tolwegen vermijden of je hebt kans op een boete.

Op naar winkel nummer 1. Als je nooit in Amerika bent geweest; de supermarkten zijn gigantisch. Je kan er alles kopen, van je appel tot je playstation. We hadden bedacht hier dus ook alles te kunnen kopen. Echter missen we nog een tent, een pomp en kookstel. Dat zijn wel belangrijke dingen. We moeten nog twee winkels af en na uren hebben we EINDELIJK alles. De winkels zijn zo groot dat je er uren lang in verdwalen kan. Ook zijn we weer een aantal keer fout gereden, is tolwegen vermijden erg moeilijk en kost het veel tijd. Brenda gaat naar een winkeltje ergens in the middle of nowwhere om informatie te vragen. Deze local legt alles goed uit en geeft aan dat je soms tolwegen niet kan vermijden en dat het veel tijd kost. Tevens kan je niet overal betalen dus zal je automatisch een boete krijgen. Wat een gezeur, we besluiten met dollar te bellen en toch gebruik te maken van het tol abonnement, dan maar wat meer geld besteden. Vakantie moet stressloos zijn en dat is het, met dank aan de Dollarman, even niet. Donna heeft een aantal keren gezegd hem te willen doodmaken maar ze kon zich nog inhouden 😂

Na een lange regenachtige dag komen we aan op de camping. We moeten de tent opzetten, die geschikt is voor 10 personen, luxe poezen. Het gaat makkelijk en we hebben echt een prachtige tent met veel ruimte. Onze koffers kunnen er ook in en we kunnen er in staan. We staan aan een meer met prachtig uitzicht! We ontmoeten onze buurvrouw Sue, een 70- jarige jehova getuige, aan het kamperen in een mini tent. Haar tent past echt 8 keer in die van ons. Sue geeft aan naar het concert van Aerosmith geweest te zijn en nu een aantal dagen doet over haar terugreis. Wat een pittige tante, gaaf! Ze nodigt ons uit om bij haar zelf gemaakte kampvuur te komen zitten maar we moeten naar de supermarkt voor avondeten en boodschappen. We raken wederom verdwaald in de grote winkel en we doen er weer een uur over. Donna ziet een elektrische invalidewinkelwagen stapt erin en rijdt weg, we lachen ons rot. In de winkel vinden we zeer grote verpakkingen van etenswaren en er hangen grote machettes en messen die je zo kan pakken. Voor een telefoonoplader van 10 euro moeten we echter wel iemand vragen de kast open te doen, wederom een bizar contrast. Tevens willen we wat informatie vragen over een product maar de werknemer spreekt alleen maar Spaans, uuhhh ok? We zoeken het zelf wel uit.
Alles is zo groot aan eten dat er eigenlijk niks voor 2 personen is (voor onze buikjes dan). We besluiten 2 hamburgers, broccoli en champignons te kopen. Die hamburgers zijn zo dik dat 1 genoeg is voor 2. We hebben dus voor 2 dagen avondeten, top.
Als we terugkomen is het al laat en donker. Sue ligt al in bed en haar kampvuur is uit. Wij koken, douchen en gaan dan ook naar bed.

We waren kapot en hebben heerlijk geslapen. Het koelt snachts wel af maar we hebben lekkere slaapzakken. Voor degene die Brenda niet kennen, haar blaas is ongeveer zo groot als een doperwt. Zij plast dus heel vaak, irritant als je met haar op stap bent. Voor haar echt de horror als je in de nacht over een koude camping moet lopen om te plassen. We hebben dus een plasemmer, helemaal top. Ze is er erg blij mee!
We staan aan een meer en de komende dagen was zon voorspeld. We hebben prachtig uitzicht het is echt genieten. We ontbijten en doen een HIIT workout van 45 minuten. Brenda heeft meerdere uitgeschreven trainingen meegenomen dus even die calorieën verbranden. Sue komt vervolgens in haar witte oma onderbroek met kont naar achter de mini tent uit, we gaven aan verdwaald te zijn de avond ervoor in de grote supermarkt en nodigen haar uit om in de avond bij ons kampvuur te komen zitten.
Zoals eerder gezegd hangen overal Amerikaanse vlaggen. Wij besluiten om deze trent ook te volgen en plaatsen 2 Amerikaanse vlaggen naast onze tent. Lekker op z’n Americanos kamperen.
Het is inmiddels al 13:30 uur en we lezen over een zeer gelovig dorp: ‘the Shakers’. Dit is opgezet door een Engelse dame in 1736, Mother Ann Lee. Vanwege haar radicale standpunten kwam ze in conflict met de autoriteiten in Engeland. Hierdoor vertrok zij naar Amerika waar zij al snel meer aanhangers had. Zij leven volgens een strikt geloof waarbij zij de hemel op aarde bouwen met als principe: ‘hands to work, hearts to god’. De huizen zijn strak wit en de meubels zijn van donker hout, evenals de vloeren. Op dit moment zijn er nog maar 2 actieve Shakers in het enige bestaande dorp (Sabbathday Lake Shaker Village) vlakbij Portland. We gaan erheen en de 18 witte huizen die er nog staan zijn inmiddels musea. Helaas is alleen de winkel en looproute buiten geopend. Er is nog 1 bewoonbare woning voor de 2 Shakers, deze heeft trouwens 48 kamers… Er wonen nog 70 schapen en zij verbouwen hun eigen groenten en kruiden. Deze tuinen zijn bizar groot en goed onderhouden. Interessant dorp, jammer dat we nergens binnen hebben kunnen kijken.

We eten ergens verse vis langs een snelweg. Grote porties en de patat is ongeveer net zo groot als ons hoofd. De vis wordt veel gefrituurd, heerlijk maar wel zonde. Het is erg leuk om op dit soort random plekken te lunchen en het toerisme een beetje te vermijden. We rijden weer in the middle of nowhere met voor ons een schoolbus. Tussen de huizen zit vaak een enorme afstand dus de jeugd moet wel met de bus. De schoolbus stopt, er gaan allemaal lichten aan en er klapt aan de zijkant een stopbord uit. Stoppen dus maar, er stapt een jongen uit en loopt een lange oprit op. Wat een voorzorgsmaatregelen voor deze ritten, het gebeurd een aantal keer en het werkt wel want er is een soort van file ontstaan.
We halen spullen voor het kampvuur en gaan terug naar de camping. Brenda heeft nog nooit een kampvuur gemaakt en voor Donna is het lang geleden. We hebben wat hulp van Sue nodig en dan jahoor, fik! Lekker, wel nodig als het afkoelt. Sue geeft aan dat zij te horen heeft gekregen dat haar verslaafde schoonzoon overleden is aan een overdosis crystal meth en dat zij even alleen wil zijn. We geven haar wat marhsmallows en wensen haar sterkte. Daarna hebben we haar niet meer gezien. Zielig en crystal meth is ook echt een vreselijke Amerikaanse drugs.
Wij koken en genieten van het kampvuur, muziekje, het prachtige uitzicht en een rode wijn. Het leven is goed.

We slapen weer goed en we besluiten the Eastern Promenade trial te lopen in Portland. Eerst doen we echter een wasje, het lijkt wel was voor een weeshuis en rondom onze tent wordt het een soort van wasjungle. Uiteindelijk gaan we wandelen en het is een mooie wandeling van ongeveer 10 kilometer langs water en langs een strandje. We hebben mooi uitzicht op Portland. Onderweg word je er natuurlijk ook weer aan herinnert dat je in Amerika bent, stel je voor dat je het vergeet. We spotten meerdere vlaggen en zelfs een vogelhuisje met de Amerikaanse vlag. Na deze 10 kilometer eten we verse vis in de haven bij een leuk tentje. We beginnen met oesters en prosecco, wel verdiend! Het was echt heerlijk en Donna kon haar telefoon opladen in de parasol waar we zaten, altijd handig!
We Facetimen even met de ouders van Donna. Op dat moment zien we een dame met haar shirt omhoog in haar blote tieten voorbij lopen, okay! Weird..
We lopen daarna nog wat en Brenda wil een sjaal kopen. In Portland zijn ook ontzettend veel zwervers en ze bedelen vaak langs de afritten van snelwegen.
We lopen richting een winkeltje met kleding wat buiten hangt. We zien een dame staan, een jurk pakken en heel hard wegrennen. Oké! Wat is dit voor dag? We geven het aan bij de eigenaar maar de dame is al weg. Het is een beetje een hippie stad met veel alternatieve kleding en we zien meerdere attributen om wiet te roken. We komen erachter dat wiet roken legaal is in deze omgeving. Tevens hangt ook weer overal de gay vlag.
We lopen terug naar de auto en er komt een jongen naast ons lopen, hij zegt: ‘ik hoor Nederlanders’ oh HEY, de eerste Nederlander. Hij komt uit Nijmegen en reist een aantal maanden alleen, nice! We praten even en wensen hem een goede reis. We verwachten eigenlijk niet veel Nederlanders tegen te komen deze vakantie, vinden we niet erg!
We rijden terug naar de camping en bouwen weer een kampvuur, drinken rode wijn en koken.

Bloopers:
Brenda is op dreef, ze heeft weer 2 bloopers en Donna heeft er 0.

• in Amerika werkt alles met miles, erg ingewikkeld. Op de snelweg mag je niet harder dan 70 miles en op de binnenwegen is het afwisselend 30,35,40 en 45. Je moet dus opletten. Brenda heeft inmiddels een hele file achter haar (weer in the middle of nowwhere) omdat zij 30 rijdt ipv 40. Donna zegt hier wat van. Op een gegeven moment ziet Brenda een bord met 85 south. Brenda roept, yes hier mogen we 85! Donna begint keihard te lachen. Bren, dat is het nummer van de weg, natuurlijk mag je geen 85, dat mag op de snelweg niet eens.
• We rijden de camping op en er is een groep mensen spelletjes aan het spelen bij het algemene gebouw, het zag er super gezellig uit. Wij gaan naar onze tent en Donna geeft aan muziek op te zetten. Brenda haar gehoor is niet helemaal goed en ze heeft haar gehoortoestellen niet in. Opeens hoort Brenda wat muziek in de verte en zegt; ‘hey, wat leuk! Een live zanger hier!’ Donna begint keihard te lachen en zegt, dat is onze muziek. Haha oeps, Brenda dacht, wat een gezellige camping, maar helaas!

Tientjes:
Omdat Donna er vorige keer één heeft overgeslagen mag ze beginnen. We zitten op het terras de vis te eten en er zitten best wat mensen. Donna verslikt zich in wat water en hierop bedenkt Brenda een tientje. Net doen alsof je heel hard moet lachen terwijl je een slok water neemt waardoor je het uitspuugt. Donna doet dit vol overgave met een keiharde lach erbij. Twee tafels naast ons lachen dus een goed verdiend tientje.

Inmiddels zijn we onderweg naar onze nieuwe spot. Geniet van de foto’s. We hebben heerlijke dagen gehad. Liefs van ons 😘🇺🇸

Geschreven door BrendaDonna