Woensdagmorgen stonden we om half 9 klaar voor de tour. Bamboo raften, olifanten, zeeschildpadden rescuecenter en een waterval. Onze groep bestond uit een stel uit Duitsland / Rusland, 3 jongeren uit Zwitserland, 1 gids, 1 chauffeur en wij.
Eerst gingen we bamboo raften. We zouden een beetje nat kunnen worden zei de gids. Nou, toen ik ging zitten zat ik al gelijk in een laagje water. Maar was inderdaad maar een beetje😂. Een lokaal mannetje peddelde ons 3 kwartier door een riviertje midden in de jungle. We zouden onderweg allerlei dieren kunnen zien zoals slangen, spinnen enzo. Ons roeimannetje vond het wel goed, en peddelde lekker door zonder om zich heen te kijken. Terwijl andere telkens stopten en ergens naar wezen. Maar ik vond dat wel prima zo. Het bamboo raften op zich was voor mij al avontuur genoeg, en ik had er geen behoefte aan om ook nog allerlei enge dieren te zien😅. Het was in ieder geval heerlijk zen zo op dat vlot met al die geluiden uit de jungle.
Na de tocht werden we getrakteerd op heerlijke ananas en wat te drinken.
Daarna gingen we op weg naar het olifantenpark, Phang Nga elephant park. Ik heb er vantevoren lang over gedaan om een goed, verantwoord park uit te zoeken. Dit park sprak me wel aan, en hoort bij de 13 meest ethische parken van Thailand. Hier was wel baden van olifanten bij, maar de olifanten hebben zelf de keuze of ze willen of niet. Ook geven de olifanten zelf aan als het genoeg is, dan staan ze gewoon op en lopen het water uit.
Het park bestaat uit een dorp, waar 9 olifanten wonen ( 8 vrouwtjes en 1 man), en zo’n 30 mensen.
De olifanten leven in dit park omdat hun eigenaren niet meer voor hun konden zorgen omdat ze ziek of dood waren. En vrijlaten in de natuur was ook geen optie omdat ze dat niet zouden overleven.
Elke olifant heeft een vaste trainer/begeleider, een mahout. Een mahout is iemand die zeer nauw verbonden is met de olifant. Het is een levenswijze, en een wederzijdse keuze. De olifant kan de mahout ook afwijzen als het niet klikt. De olifant en mahout communiceren met elkaar via observatie en lichaamstaal. De mahout kent de olifant door en door. Ze zijn ook 24/7 bij elkaar. In dit dorp lopen deze olifanten vrij rond. De mahout volgt de olifant, en niet andersom. Die sfeer hing er ook. De olifanten deden wat ze wilden, ze pikten eten, kozen hun eigen richting en de mahouts gingen heel respectvol met hen om.
In het begin kregen we wat informatie, en we moesten toen niet te dicht bij de olifanten komen. Pas als we ze eten hadden gegeven, mocht dat wel. Olifanten hebben blijkbaar de hersens goed ontwikkeld en kunnen goed onthouden. Ze herkennen ons dan.
Eerst maakten we voedsel klaar, bananen gemengd met nog vanalles. Hier moesten we ‘n soort gehaktballen van maken en die mochten we dan aan de olifanten geven (Voor Rayla noemde ik dat het liga papje voor de olifanten 😄) Wij mochten het geven aan Jana (20 jaar) en Nam-Tan (6 jaar). Wij stonden eigenlijk de meeste tijd bij Jana, die wist wel weg met het eten. Het viel me op dat zij je de hele tijd echt aankeek, kontakt zocht.
Dus toen ze lekker het water ingingen, voelde ik me wel veilig genoeg om ook te gaan, maar ben toen de meeste tijd maar bij Jana gebleven, ik dacht die herkent me nog wel van het eten dan😅. Het was een hele aparte ervaring. Als ik stopte met haar aanraken, duwde ze de slurf tegen me aan. Toen ging ik maar weer door. Ook keek ze me de hele tijd aan, werd ik gewoon emotioneel van. Die ogen van haar zal ik nooit meer vergeten😍.
Jos is daarna ook nog even in het water geweest bij alletwee de olifanten.
Ineens stond Jana op, en liep het water uit. Ze was er klaar mee.
Na een korte douche stond een lekkere lunch voor ons klaar.
Helaas vertrokken we toen weer uit het park, maar iedereen van onze groep hield er een heel goed, positief en indrukwekkend gevoel aan over. Ook die 3 zwitserse jongeren die veganist waren.
Daarna reden we weer in 40 minuten terug richting de kust. Maar ook onderweg is altijd van alles te zien, vooral in die dorpjes in de jungle. Overal zie je geestenhuisjes. Bij elk huis, restaurant, hotel, winkel, markt staat er eentje. Zelfs voordat er een nieuw huis gebouwd wordt, wordt eerst een geestenhuisje geplaatst.
Thaise mensen zijn erg bijgelovig. Het doel van een geestenhuisje is om een aantrekkelijke schuilplaats te bieden voor de huisgeesten, of hemelse wezens , die anders in de hemel zouden blijven of hun plek zouden zoeken in grote bomen, in grotten of ergens anders in een natuurlijke omgeving. Volgens hun geloof zijn geesten goed of kwaad, die respect eisen van de mens, en tot rampzalige gevolgen kunnen leiden als zij niet hun zin krijgen. In dit huisje worden er elke dag offers gelegd om de geesten gunstig te stemmen zoals bloemenslingers, rijst, kip, bananen en rode vruchtendrank.
Zo zijn er heel veel van die Thaise gebruiken, wat het hier erg interessant maakt.
Maar goed, onze volgende stop was de royal thai navy seaturtle nursery.
De zeeschildpadden komen van de Similan eilanden. Hier vlakbij leggen ze hun eitjes.Het navycenter graaft deze op, laat ze uitkomen en verzorgt de schildpadden tot ze ongeveer 8 maanden zijn. Dit doen ze ter bescherming van de zeeschildpadden omdat veel eitjes verloren gaan (opgegeten door dieren of mensen). Daarna laten ze ze weer los in de zee, meestal bij een speciale gelegenheid van het koningshuis. Het overlevingspercentage gaat zo van zo’n 8% naar 40%.
Deze schildpadden kunnen 120/140 jaar oud worden.
Ook is hier een tsunami-memorial. Met een boot die het land ingespoeld was, en waarbij 33 mariniers het leven lieten.
Toen vertrokken we voor onze laatste stop, een lokale waterval.
Hierna kwam een einde aan deze mooie tour, en hadden we weer genoeg informatie voor een paar dagen.

https://youtu.be/GUoooo3y32Q?feature=shared

Groetjes xxxp

Geschreven door Anjos.travels.collectmomentsnotthings