Donderdagmiddag vertrok ik al vroeg met Merel richting het vliegveld. Zij vloog namelijk om 14.25 uur naar Denpasar en ik om 16.10 uur naar Jakarta. Het was wel zo voordelig om samen te gaan, dan konden wij de kosten delen.

Na Merel uitgezwaaid te hebben moest ik nog 1,5 uur wachten voordat ik richting Jakarta zou vertrekken. Ik zou daar om 17.15 uur aankomen en mijn vlucht naar Kota Kinabalu vertrok om 19.20 uur. Echter had mijn vlucht vertraging, ze vertelde mij dat dit ongeveer een halfuur zou zijn dus geen probleem.

Na een halfuur konden we inderdaad aan boord, thank god, want ik begon hem aardig te knijpen. Eenmaal in het vliegtuig bleven we gewoon nog een uurtje stilstaan, ik werd super nerveus, want mijn vlucht wacht natuurlijk niet😁. Dus hup naar zo'n steward en de situatie uitgelegd. Het is namelijk geen enorme ramp als je je vlucht mist, maar mijn visum verliep die dag en dan zou ik dus wel een groot probleem hebben als ik nog een dag langer in Indonesië zou zijn. Onze piloot zou bellen met de piloot van mijn andere vlucht (beide Air Asia) en vragen om het toestel aan de grond te houden. Al met al kwamen we om 18.30 uur aan in Jakarta. We moesten nog zo'n 10 minuten rijden met het vliegtuig en mijn stressniveau is nog nooit zo hoog geweest denk ik. Het halve vliegtuig was inmiddels op de hoogte dus iedereen maakte plaats voor mij zodat ik eruit kon rennen en er stond al een auto op mij te wachten om mij naar de lopende band te brengen, top geregeld👌!

Eenmaal daar aan gekomen moest ik wachten op mijn backpack. Nou die kwam dus bijna als laatste en het was inmiddels 19.00 uur. Ik had nog 20 minuten voordat de vlucht zou vertrekken en ik moest naar buiten en dan weer door de douane en opnieuw mijn bagage inchecken. Ik liep rennend en schreeuwend over dat vliegveld heen, mensen moeten echt gedacht hebben dat ik volledig gestoord was geworden! Niemand kon/wilde mij helpen en er was geen personeel van Air Asia te bekennen. Uiteindelijk heb ik een politieagent bij zijn arm gepakt en gevraagd mij de weg te wijzen. Al rennend heb ik hem meegenomen. Hij was zo verbaasd dat hij maar gewoon meeging en ruimte voor mij maakte, zodat ik overal zo door kon lopen. Eenmaal aangekomen bij de balie heb ik mijn backpack op de band gegooid en in paniek kon ik mijn paspoort en telefoon niet meer vinden. Ik had Pringles gekocht die open waren gegaan en die lagen door door mijn hele tas heen. Dit hielp allemaal niet echt mee😡. Gelukkig vond ik alles (vol chips kruimels) en kon ik naar de gate. Nog een keer werd mijn naam omgeroepen en ik ben als een malle gaan rennen. Ik heb mijn slippers uit gedaan en ben op mijn blote voeten als een kip zonder kop gaan rennen en al schreeuwend riep ik "Kota Kinabalu! Which way to the gate to Kota Kinbalu?!". Dit stond namelijk niet op mijn boarding pass, dus ik had geen idee waar ik naartoe moest. Ik was werkelijk waar alle schaamte voorbij. De laatste bus naar het vliegtuig wilde net weggaan en godzijdank kon ik nog mee.

Trillend, hijgend, zeiknat van het zweet en volledig gestrest stond ik in die bus. Ik dacht serieus dat ik flauw ging vallen😲. Ik was zo blij dat ik het had gehaald, ik kom wel janken!

De volgende vlucht die ik ga boeken met een aansluitende vlucht boek ik met minstens 5 uur ertussen. Dan maar uren op het vliegveld doorbrengen, maar dit doe ik nooit meer!!! Ik had trouwens wel lekker een hele rij voor mezelf in het vliegtuig! Dat maakte weer een hoop goed en kon ik bijkomen van alle stress.

Ach fijn, eenmaal aangekomen in Kota Kinabalu stonden ze mij van het hostel op te wachten en werd ik daar naartoe gebracht. Van de plek waar ik kwam werd ik niet heel blij, maar wat wil je voor €4,50 per nacht en ik dacht je slaapt er alleen dus niet aanstellen.

Nou slapen lukte daar niet echt. Naast mij lag een hele vreemde vrouw. We hadden een gordijntje voor ons bed en ineens schuift ze dat opzij en gaat ze naar mij staren😳! Ik keek haar aan en schoof het gordijn weer dicht. Het was een Aziatische vrouw van middelbare leeftijd en volgens mij was ze niet helemaal goed. Nou ik sliep dus met 1 oog open vanaf toen. Om een uur of drie ging diezelfde vrouw een telefoongesprek voeren. Ik heb heel ssssst geroepen en gezegd dat ik wilde slapen. Toen werd het gelukkig stil. Alleen niet voor lang. Mensen begonnen heen en weer te lopen en deden het grote licht aan. Ik het dit serieus nog nooit meegemaakt in een hostel. Het bed was ook nog eens super hard, net als mijn kussen en ik dacht maar 1 ding wegwezen hier!

Ik heb die ochtend direct mijn spullen gepakt en uitgecheckt en gelukkig had ik een fijn hostel in de buurt gevonden. Wat een verademing was dit hostel zeg! Ik betaal hier wel het dubbelde, maar dat is het mij meer dan waard! Ze hebben hier zelfs een wasmachine dus ik kon mijn eigen was doen, zo fijn!!!

Die dag had ik afgesproken met Jesper, een jongen uit NL die via een pagina op Facebook had gereageerd hier ook te zijn. We zijn samen naar 2 kleine eilandjes geweest, Manukan en Mamutik. Na zo'n 15 minuten varen ben je bij het 1e eiland. Hier kan je 2 uur blijven en vervolgens ga je dan naar het volgende eiland. De eilandjes waren super mooi, wit zand en een blauwe zee. Wat wil je nog meer! Na deze relaxte dag zijn we 's avonds naar de nachtmarkt gegaan. Hier verkopen ze allemaal fruit, groente en de vis die ze die dag hebben gevangen. Daar kwamen alle herinneringen weer naar boven van mijn reis met Ariëtte. Er was niks veranderd! Ik herkende alles nog precies. Zo vreemd om na 7 jaar hier weer te lopen.

We hebben daar een vis uitgezocht en heerlijk gegeten. Nadien hebben we nog een biertje gedronken en toen was ik helemaal kapot en verlangde ik alleen nog maar naar mijn bedje!

De dag erna wist ik niet goed wat ik moest gaan doen. Ik wilde eigenlijk naar het Nationaal Park om de Raflessia bloem te bekijken. Dit is de grootste bloem ter wereld. Alleen niemand weet of er nu 1 in bloei staat en je moet hier 2 uur voor rijden en het is best prijzig. Dus heb ik besloten niet te gaan. Ik ben een beetje rond gaan lopen en besloot een manicure en pedicure te laten doen. Af en toe moet je jezelf natuurlijk ook een beetje verwennen. Mijn nageltjes zijn weer helemaal mooi en ondertussen heb ik daar lekker een dvd gekeken. Wat een luxe he! Ik besloot ook haarverf te kopen, want ik kan het nog steeds niet aanzien!

Toen ik terug was in mijn hostel heb ik met een tandenborstel wat highlights in mijn haar gezet op hoop van zegen. De haarverf was namelijk maar €1,- en ik had geen idee of het wel wat was, maar erger kon het toch niet worden! Het resultaat: helemaal NIETS!

Borneo is trouwens weer zo'n andere wereld! Het is hier zo schoon en veel minder chaotisch! Je merkt wel dat de mensen nog steeds niet veel westerlingen gewend zijn, want ik word overal aangestaard en mensen willen je aanraken. Dat is soms wel grappig, maar af en toe ook heel ongemakkelijk! In de winkels hier zie ook allemaal producten waar ze de huid mee kunnen bleken en ze hebben winkels waar ze alleen maar kleurlenzen verkopen. Ze hebben lenzen die je ogen groter doen lijken en de meest bizarre kleuren! Ik vond het heerlijk om hier rond te slenteren en alles in mij op te nemen!

Vandaag ben ik met Nicole (uit NL) en April (uit USA) naar de zondagmarkt geweest. Deze markt is van 6-11 uur. Toen ik hier aan kwam herkende ik het weer en ook hier zijn Ariëtte en ik geweest. Ze verkopen hier van alles: eten, kleding, planten en zelfs dieren. Ik heb een onwijs leuke Aladin broek gekocht. Ik kom straks helemaal als een hipster terug 😂!

April en ik hebben daarna een massage genomen en toen zijn we naar het hostel terug gegaan.

We besloten met nog een aantal andere mensen uit het hostel de zonsondergang te bekijken en daarna te gaan eten op de nachtmarkt. Ik wil al mijn hele reis de beruchte durian eten en April wilde dat ook graag, dus eindelijk hebben we dat gedaan. Voor degene die niet weten wat dit is, dit is een vrucht en die stinkt enorm als je die openmaakt. De geur is inderdaad niet lekker en om van de textuur nog maar te zwijgen. Het voelt heel slijmerig aan en in je mond is dit vreselijk. De smaak viel bij de eerste hap nog wel mee, maar mede door de geur en textuur was her voor ons echt niet te doen. Ik heb het iig eindelijk gegeten en dit kan weer van mijn bucketlist af😉!

Toen we op de terugweg waren kwamen we langs een grote bar, 999 Bar. Het ziet eruit als een hoerentent en we waren zo nieuwsgierig dat we naar binnen zijn gegaan. Ik denk ook serieus dat het later op de avond ook veranderd in een hoerentent😳! We hebben hier een enorm duur biertje gedronken. We moesten 22 rm betalen, dat is €5,-🙈! Maar goed we hebben een hoop lol gehad. Nicole, April en ik hebben een fotoshoot gedaan op de dansvloer en de muziek was goed. Daarna snel terug en tassen opnieuw inpakken. Morgen ga namelijk een riviercruise maken. Dus kleine rugzak mee en mijn grote rugzak kan ik hier in het hostel laten.

Speciaal voor deze tocht over de Kinabatanganrivier ben ik teruggekomen naar Borneo. Dit was tijdens onze reis 7 jaar geleden toch wel een enorm hoogtepunt. Je gaat met een bootje de rivier op en kriskras door de jungle. Als je geluk hebt zie je neusapen, Orang Oetans, olifanten, krokodillen, slangen en heel veel vogels (o.a. de Toekan).

Morgenochtend vertrek ik om 7.00 uur met de bus en de bustocht zal zo'n 8 uur duren. T/m donderdag heb ik dan ook geen wifi en ben ik alleen bereikbaar per sms als er iets is. Ik ga nu lekker slapen, want om 5.15 uur gaat mijn wekker😱!

Geschreven door Anitas.travels