Vandaag hebben we ons gewaagd aan een georganiseerde tour naar Fraser Island, 's werelds grootste zandeilend, tevens Unesco Werelderfgoed. Het eiland zelfstandig bezoeken is lastig, het mag alleen met 4x4 en er is een vergunning nodig. En om dit allemaal te regelen kost meer dan de tour.
We zijn kwart voor 8 opgehaald bij onze accommodatie. We moesten de autozitjes meenemen. Er was helaas maar 1 organisatie die peuters accepteerde, de rest had geen bussen/auto's die geschikt waren voor kinderstoeltjes (lijkt me dat die ook gewoon gordels hebben naar goed...). Deze tour had een vrij druk programma, met overal maar weinig tijd. Lastig voor de kids.
We maakten de oversteek met een groot veerboot, van daar gingen we verder in een grote 4x4 bus. Onze ervaren chauffeur maneuvreerde uitstekend door alle smalle zandwegen tussen de bomen. We moesten in het begin een keer stoppen doordat wat auto's met onervaren chauffeurs vastzaten in het diepe zand op de smalle paadjes en we konden er niet langs. (Wat dit eiland ook uniek maakt, dat er dikke bossen op groeien, wat niet 'hoort' op zand.) Onze eerste stop was bij Central Station, wat het centrum van de houtkap was tot het eiland beschermd werd. Daar maakten we een korte wandeling langs Wangoolba Creek, er kraakhelder beekje door de oerwoud die niet verdwijnt in het zand! Hierna was het lunchtijd en reden we naar Eurong Beach Resort, een van de accommodaties hier. We hadden een best lekker lunchbuffet. Alex lag op een bankje te tukken 😁
Na de lunch reden we heel lang op het strand, wat daar als de snelweg van het eiland beschouwd wordt. Het strand loopt langs de geld kust aan een kant van het eiland en heet niet voor niets 75 mile beach. Met de nodige hobbels 😉
Eerste stop was langs Maheno shipwreck, dat door de jaren heen aan wal aangespoeld is. Daarna een snelle stop gemaakt bij Pinnacles, gekleurde rotsformaties. We reden terug richting Eli Creek, een prachtig, compleet doorzichtig beekje uit het binnenland dier hier in de oceaan stroomt. We liepen langs de beek een klein stukje landinwaarts, terug in het beekje! Alex bleef bij Nick op de neck en Kai werd op strategische plekken (dieper water) opgetild. We hadden hier allemaal nog langer willen blijven!
We hebben nog een aardig stuk op de 'snelweg' gereden en dan weer een heel eind door de bossen richting Lake McKenzie. Ook zo'n prachtig transparant meertje met wit zand omheen! De zuurgraad schijnt overeen te komen met die van de mens, dus extra lekker verfrissend (zegt men)!
Anita, Nick en Kai gingen zwemmen, maar 'Ali niet zwemmen'. Heerlijk water!
Helaas was dit de laatste stop, hierna keerden we terug naar de veerboot. Een ander busje bracht ons weer naar de camping. We hebben nog fish en chips afgehaald als avondeten.
De twee jongens hebben zich de hele dag (tot de veerboot terug) keurig gedragen, ver boven en verwachting! Daarna hebben ze alles ingehaald, maar Nick en ik hebben in ieder geval kunnen genieten van het uitstapje. Dank jongens, morgen weer speeltuin!

Geschreven door AnitaenNick.op.pad