Op deze vrijdag werd het weer tijd om door te trekken en dat was prima, er is geen alcohol te krijgen in dit blauwe claustrofobische dorp. We reden als eerste naar de koningsstad Meknes, een hele mooie route door een diversiteit aan natuur. In Meknes werden we, nou Ang, overgehaald om de stadstoer te doen in een koetsje voortgetrokken door een paard. Even daarvoor hadden we nog gezegd dat we geen ezels of kamelen zouden rijden of wat dan ook met dieren. Algauw hadden we dan ook spijt en zijn we uitgestapt nadat we natuurlijk toch de volledige prijs hadden betaald. We slenterde terug naar het centrum, op het paleis na is Meknes niet echt heel bijzonder daarnaast staat heel veel in de steigers. Inmiddels was het al wat later, tijd voor een hapje en ook een sanitaire stop. We gingen zitten bij een aardig tentje op het plein. De wc bleek een putje in de hoek van de voorraadkast, omg!!! Het eten was ook geen haute cuisine en bij het betalen werden we afgezet. We doken nog even de medina in, omdat het vrijdag was, waren de meeste winkels dicht, op een antiek winkeltje na, de man rook klandizie en lokte ons naar binnen en we kwamen er nauwelijks nog weg. Ar kocht een lantaarntje voor veel te veel geld en met de belofte dat we een goede recensie zouden plaatsen op tripadvisor mochten we vertrekken. We liepen terug naar de auto om door te rijden naar Fes. Onderweg stopten we bij een supermarkt om wijn in te slaan, de eerste twee x zonder succes, we waagde nog een laatste poging bij een grote Carrefour, eerst ook zonder succes, maar er bleek een drankwinkel naast te zitten, 3 flessen wijn en een fles baccardi rijker vervolgde we onze weg. We parkeerden de auto aan de rand, want het stadje in rijden was niet te doen. Jongens wilde onze koffers wel brengen maar we sloegen het aanbod af, het leek niet al te ver lopen. Na zo’n 5 minuten lopen werden we aangesproken door een andere jongen, hij zei dat we verkeerd liepen en hem moesten volgen, we liepen door allemaal kleine donkere straatjes om uiteindelijk wel uit te komen bij onze Dar el Ghalia. We bedankten de jongen met een fooi, waarmee hij ontevreden was. Door twee zware deuren door stonden we in een andere wereld, iets van duizend en een nacht sprookje. We werden liefdevol ontvangen met thee en daarna naar onze bijzondere kamer gebracht. Helaas bleek dat Arjan zijn paspoort kwijt is met daarin euro’s. Alles overhoop gehaald en het vorige hotel gebeld maar hij blijft onvindbaar.

We aten in het hotel, een redelijk Marokkaanse maaltijd, waarna we nog even naar het dak werden gebracht om van het uitzicht te genieten.

Na het ontbijt, dat aan tafel werd gebracht, gingen we de stad in. Van de jongen van gisteren wisten we dat de straatjes met de 6 kantige naambordjes doodlopen, dat scheelde iets, verder was het wederom een wirwar van straatjes met winkels, de kippen worden voor je ogen geslacht, kamelen en schapenkoppen en konten hangen en liggen in stalletjes. We vonden onze weg naar een koranschool waar een jongen ons mee nam naar een terras zodat we binnen konden kijken, daarna moesten we mee naar een kruidenwinkel waar we een demonstratie kregen en thee en daarna werden afgezet met de spulletjes welke we kochten. We maakten nog een stop bij een leerlooierij en namen daarna afscheid van de toch wel vriendelijke student. We gingen op zoek naar de blauwe poort, de Bab Bou Jeloud, dronken wat en liepen daarna de stad uit naar een uitkijkpunt Marinid Tombs.
Uiteindelijk vonden we het welletjes en namen de kleine straatjes terug naar onze Dar.

Later in de middag liepen we naar de auto om nogmaals te checken of Ar zijn paspoort daar lag en dat bleek gelukkig zo te zijn, gewoon in de zak van zijn jas. Dat was dus stress voor niets geweest. Terug in de Dar deden we thee op de rooftop en in de avond aten we bij een ander tentje wederom op de rooftop, heerlijke gegeten, prachtig uitzicht.

Geschreven door AAinMarokko