Vanmorgen werden we even voor 8 wakker. Mijn eerste gedachte was: straks. Straks gaat het gebeuren, we gaan paragliden. Een vroeg cadeautje van mij voor Ron zijn verjaardag maar wel een onvergetelijke!
Na gister is er nog meer saamhorigheid tussen de hotelgasten en zo kwam het dat we bij het ontbijt weer met allerlei mensen hebben zitten babbelen. “Onze Gerry” heeft ons goed vermaakt met haar wipje in de lift.
Een gewoon verhaaltje over dat er een hapering in de beweging van de lift zit, wat zij dus een wipje noemde, eindigde in een lachsalvo waarbij Gerry (84) nu de hele dag de lift in wil 😉🤣.
Na verscheidene mensen een goede reis te hebben gewenst (voor hun zit het weekje Makpetrol er weer op) zijn wij ons gaan “voorbereiden” voor onze eigen luchtreis.
Om 11 uur werden we opgehaald en na nog 2 Hollanders te hebben opgehaald (vader en zoon) reden we door tot een parkeerplaats waar we in een jeep moesten overstappen. En zo gingen we verder met 2 jeeps, ons en de 4 “piloten”. De jeeps waren hard nodig. Het laatste eind hebben we al hobbelend en door elkaar heen geschud doorgebracht over stenen en keien. En in ene waren we. Er was al een andere groep voor ons bezig met (proberen) om te stijgen. Bij eentje ging dat in 3-en. Dan krijg je echt de kriebels. Zo van, oh nee, als ik het maar niet heb, oh my god.
Na een korte uitleg wat neerkwam om mee rennen, naar achteren gaan zitten en als je gaat landen benen vooruit kregen we een “piloot” toegewezen. Ik mocht als eerste, ik kreeg een tuig aan/omgesnoerd, helmpje op en voor ik het wist hoorde ik: run.
Dat is ook een gek moment. Je rent maar hebt het gevoel dat het niet gaat, in ene ren je nog wat in het luchtledige, je voelt de kracht van de parachute 🪂 en je zweeft. Ik heb misschien 1 tel gehad dat ik dacht oooh my god en voor de rest niet meer. Je kon goed communiceren met de piloot en zo hoorde ik dat we op wel meer dan 200 meter hoger zaten dan de startplaats. Op een gegeven moment zag ik dat Ron ook in de lucht was. Wij cirkelden namelijk steeds boven die startplaats en gingen steeds hoger. Tenminste zo leek het. Op een gegeven moment zag ik Ron al boven het meer terwijl ik nog steeds zo hoog vloog. Over de bergen 🏔️, over het dorpje waar hij blijkbaar woonde en zo daalden we op een gegeven moment toch af richting het meer. Dat is ook prachtig om van boven te zien, de kleuren, de dieptes, de bootjes. En we gleden vlakbij Ohrid door de lucht, dus dat was ook een prachtig gezicht. We zagen vanuit de lucht waar we eerder deze week hadden gelopen.
En dan in ene zie je het land steeds dichterbij komen en denk je: huh, moeten we daar landen. En ja hoor, naast de skatebaan, op een grasveld tussen de badgasten in eindigde onze glide.
Ron was al geland en toen hoorde ik dat het opstijgen bij hem ook 3 keer overnieuw is gegaan. Zo jammer daarom had hij niet dezelfde positieve belevenis als ik. Ik denk dat ik na 2 x niet meteen de lucht in was gegaan er ook anders op had gereageerd. Maar al met al heeft ie het uiteindelijk toch nog een mooie belevenis gevonden.
Daarna zijn we met de andere 2 richting centrum gelopen waar we afscheid namen met een telefoonnummer want er was een filmpje gemaakt van het moment dat we opstegen.
Wij hadden trouwens begrepen dat we opgehaald en gebracht werden maar dat bleek niet het geval, het was een one-way-ticket. Zodoende hebben we op een terrasje nog wat gegeten en gedronken en zijn we met de lokale busdienst terug gereden naar Struga. We wilden eerst met de taxi maar dit keer zagen we mensen wachten op de bus en na even informeren ging hij naar Struga. Wel we hadden deze bus nooit gezien/verwacht. Een kleintje en het was er warm. De chauffeur stopte na 10 meter ook en ging - ik weet niet wat doen- om na een paar minuten terug te keren. En toen moesten we nog wachten op een vriendin van een van de meiden die er al in zat. En dan komt er zo’n blond huppel trutje binnen, roze als barbie mini jurk aan en met nagels van hier tot Tokio. Ze was zeker te laat omdat haar nagels gelakt moesten worden 🤣. Maar goed, uiteindelijk reden we dan echt weg en na verscheidene haltes te hebben aangedaan konden we eruit bij de rivier Din. Daar hebben we nog een een magneetje gescoord en zijn voor het laatste stukje naar het hotel weer in de taxi gestapt.
In het hotel aangekomen hebben we ons snel omgekleed en zijn nog even lekker bij het zwembad gaan liggen. Ook hebben we nog een verkoelende duik genomen. Rond 17.30 begonnen ze de stoelen op te stapelen en iedereen vertrok dus zijn wij ook maar gegaan. Hup naar de volgende zitplaats, het terras voor het wederkerende aperitiefje.
Daar zittende kwamen verschillende mensen vragen hoe het was geweest en 2 ervan Tiny en Arnold bleven zitten en daar hebben we de rest van de avond mee gegeten en nagezeten.
Het was weer een hele mooie enerverende dag en een onvergetelijke voor allebei met onze eigen ervaring. Ik had het alleen voor Ron leuker gevonden als zijn kado beter uitgepakt had.
Morgen gaan we gewoon bij het meer en zwembad zitten hoor😉, geen gekke dingen.

Oja, we kregen nog een magneetje van de paragliders als aandenken en we moeten nog foto’s en filmpjes ontvangen die tijdens de vlucht zijn gemaakt. Dus die volgen hopelijk nog.n

Geschreven door RonEnSaskiaOpReis