Op het busstation van Skopje aangekomen maakte ik voor het eerst kennis met Macedonië. Voor 3 euro bracht een taxichauffeur me naar de dichtsbijzijnde, en enige, Irish Pub.
Aldaar adviseerde men mij een motel waar, serieus, om 8 uur 's morgens uit de luidsprekers in je kamer keiharde muziek klonk om je wakker te maken.
Positief was wel dat je, zoals bij heel veel accomodaties in de Balkan, gratis koffie krijgt aangeboden.
Voor de volgende dagen vond ik een ander en beter onderkomen en ik leerde de stad snel kennen.

Macedonië kennen we vooral als vakantieland, voornamelijk in de buurt van Ohrid. Veel mensen weten niet dat het een nogal omstreden land is. Heel vroeger (voor de Ottomaanse tijd) was het land veel groter dan het nu is. Later wed het onder Tito bij Joegoslavië gevoegd en tot 1991 maakte het hier deel vanuit. Ten tijde van de Kosovo-oorlog werden duizenden Albanezen door Tito uit Kosovo verbannen naar Macedonië. Zij werden niet bepaald goed ontvangen. Onder leiding van het extreem nationalistische bewind van premier Gregoriefski kregen de Albanezen weinig rechten en kwamen in opstand. Tijdens deze opstand, die in 2001 plaatsvond, werd er hard gevochten tussen de Albanezen en het Macedonische regeringsleger. Door de NAVO werd het conflict in augustus 2001 beëindigd. Beide partijen ondertekenden een akkoord. Twee jaar geleden waren er nieuwe opstanden. In april van dit jaar werden regeringsleiders aangevallen in het regeringsgebouw, vanwege verdenkingen van fraude en medeplichtigheid aan moorden.
Inmiddels is eer nieuwe, meer liberale regering.

Skopje is bijzonder. In de eerste plaats vanwege het feit dat er werkelijk overal standbeelden te vinden zijn. Het interessante daarbij is dat welke local je het ook vraagt; niemand weet waarom ze er staan. Het blijkt een project van de vorige regering om geld te genereren.
Sommige zijn heel mooi, andere zijn minder en vele zijn klakkeloos neergezet. Ik ken geen andere stad waar zoveel standbeelden op zo'n kleine oppervlakte staan.
Vrijwel alle standbeelden zijn in de afgelopen 5 jaar neergezet. Oude Sovjet- gebouwen lijken plaats te maken voor modernisering...
De lokale bevolking geeft ook aan dat ze ze meer op hebben met de Griekse en Bulgaarse cultuur dan met de voormalig Joegoslavische.
Wat ook bijzonder is aan de stad zijn de locals. Wat een warmhartigheid en wat hangt er een familiaire sfeer in deze stad!
Skopje is een grote stad met, volgens de locals, tegen de 1 miljoen inwoners. Officieel is het volgens mij wel wat minder.
De eerste avond ontmoette ik Aleksandar, die een goede vriendin bleek te hebben die tandarts is. Dat kwam goed uit, want ik had nog een nieuwe vulling nodig.

Na 2 foto's, 2 verdovingen, boren en een nieuwe vulling (insgesamt 45 minuten) moest ik á contant 11 euro afrekenen. En ik kreeg de foto's mee 😅.

De dag erna bezocht ik Matka, een prachtig natuurgebied.
De daaropvolgende dagen genoot ik van de stad; de gezellige cafés en restaurants, de gezellige locals en de vele live muziek en festivals.
Aleksandar liet me kennismaken met de Macedonische keuken en Kristian en Filip lieten me het uitgaansleven zien.
Na 4 nachten besloot ik de bus te pakken richting Montenegro. Maar die ging alleen 's nachts en daar had ik weinig zin in.
Dus ik koos voor een alternatief: Pristina in Kosovo!
Tsja, Kosovo, wat wist ik daar eigenlijk van?
In de atlas zie je een opvallende stippellijn in plaats van een doorgetrokken lijn. Dit is de grens met Servië, die volgens de Serven niet bestaat. Volgens hen is Kosovo door de Albanezen van hen afgepakt. Kosovo riep in 2008 zelf de onafhanelijkheid uit, iets wat bijvoorbeeld Servië, maar ook Rusland en China niet erkennen.
Nu is het nog zo dat je als toerist niet vanuit Kosovo naar Servië kunt reizen. 'Because it's no country!'.
Het belang van de VS is groot; zij hebben een legerbasis op deze strategisch aantrekkelijke plek.
De hoofdstad Pristina herbergt een groot standbeeld van Bill Clinton aan de Bill Klinton Street (inderdaad met een 'k').
Clinton wordt door de Kosovaarse Albanezen als een held beschouwd, omdat hij de aanzet gaf tot de NAVO-bombardementen die in 1999 de Servische troepen uit de provincie verjoegen. Kosovo werd sinds juni 1999 bestuurd door de VN.
Veel mensen denken dat de Kosovo-oorlog nog steeds aan de gang is, maar deze is in 1999 beëindigd. Wel zijn er nog steeds opstanden in het Noorden van het land, waar relatief veel Serven wonen.
Mensen met een Kosovaars paspoort kunnen alleen naar Albanië, Macedonië en Montenegro reizen zonder visum.

Kosovo heeft nu 1,8 miljoen inwoners,
waarvan een groot deel in Pristina woont.
De stad is verrassend! Verre van mooi, maar heel erg trendy! De locals kleden zich zoals wij en er wordt betaald met de euro. Er zijn veel bars en clubs. En wist je dat Kosovo gemiddeld de jongste bevolking van Europa heeft met 25 jaar?!
Met Duits kom je hier een heel eind, vanwege het feit dat veel Kosovaren tijdens de oorlog zijn opgevangen in Duitsland.
Tot zover de geschiedenisles!

In het busje dat ik vanuit Skopje nam kwam ik Griet uit Vlaanderen tegen. Het klikte goed en aangezien ik niets geboekt had besloot ik eerst een en later twee nachten in hetzelfde hostel te verblijven.
Wat een gave plek met een heerlijk terras. En vooral een waanzinnige eigenaresse; Hannah! Ze vertelde ons veel over het land, over de cultuur en over het hostel.
Ze raadde ons een lokaal restaurant aan. Briljant genoeg bleek Griet net zo goed in de weg vinden als ik! Na een paar heerlijke omzwervingen genoten we uiteindelijk van ongeëvenaard lamsvlees en de lekkerste kaas ooit.
De rest van de dag hebben we wat sightseeing gedaan. De volgende dag werd een relaxdag.
Alhoewel, het zwembad hadden ze vanaf die dag (1 september) gesloten, dus dat werd wat verder doorlopen naar een park.
De namiddag en avond hebben we gevuld bij het hostel.

Geloof het of niet, maar ik had me goed voorbereid deze keer door de bustijden naar Montenegro op te zoeken op de website! 10:30 zou mijn bus gaan naar Berane in het noordoosten. Op het busstation kreeg ik te horen dat er 1 bus ging die dag en dat zou om 19:00 uur zijn. En er werd me verteld dat het geen nut had om op internet te kijken, want het was hier geen West-Europa 😉.
Zo lang wachten had ik geen zin in, dus ik sprong maar weer in het busje naar Skopje (ruime 2 uur) en zou dan wel verder zien.
Het weer was overigens nog steeds perfect...
In de bus ontmoette ik Matthijs en Gerwin uit respectievelijk Rotterdam en Amersfoort. Beide grote Ajaxfans en de reis werd gezellig en later voortgezet bij de Irish Pub. 's Avonds maakte ik kennis met Brian van de Filippijnen, waarmee ik een erg gezellige avond had. Met een hoop tips over zijn thuisland op zak ging ik m'n bed in om de volgende dag naar Montenegro te vertrekken! Toch?

Er ging ook deze keer alleen een nachtbus om 21:00 uur en ik besloot deze maar te pakken. Podgorica here I come!
Na mijn kaartje te hebben gekocht schoot ik een Spanjaard te hulp, genaamd Luiz. Hij was net aangekomen en we besloten samen met
Antoan, een andere Spanjaard, wat tijd te doden in hun appartement en in een restaurantje. Om 21:00 uur vertrok dan de bus, via Kosovo en Albanië, om uiteindelijk om 05:12 uur aan te komen in Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Een land kleiner dan België, maar als ik de verhalen mag geloven een van de meest verborgen parels van Europa!

Geschreven door Petersreisdagboek