Zoals gemeld, mij digitale reisvrienden, wij hadden gister een lange reisdag. Waar zelfs ik weinig over kon melden. Na ons ontbijtje reden wij de lieflijke Dordogne uit over natte smalle wegen voor wij eindelijk gas konden geven. De camembert stonk al lekker in de auto, maar wij trokken ons daar niets van aan en al spoedig was het pedal on the metal. Wij zaten op een 3 stopper in overleg met onze ingenieurs en dat bleek een goed tactiek.
Enige vermeldenswaardige is de enorme sterke, ik vermoed Mistral winden tussen Perpignan en Girona. Er wordt daar voor gewaarschuwd en dat voelde wij zelfs in de Kadjar, laat staan die hoge vrachtwagens met hun zeilen.
Bij de 2de stop even lekker gepicknickt bij een fijn ingericht plekje voor voorbijgangers. Moeten ze meer doen dergelijke plekken inrichten.
Bijna een lekke blaas bij de derde en laatste stop net na Tarragona, maar net nog rennend het toilet gehaald. Klein filetje en die rottige toiletten aan de andere kant van de weg. Toen helaas een uur een iets te lange conference call met een Duits bedrijf moeten doen. Echt geen zin in, maar daar kwam ik niet onderuit.
Toch keurig volgens planning net voor 6en bij Hans aangekomen.
Het was een beetje bewolkt, maar een zalig temperatuurtje. Al veel over gehoord, maar toch gek als je zo’n landje met olijfbomen op rijdt.
Zeker een paar honderd meter en daar sta je dan. Dikke vette hug en het kleine natuur huisje stond al klaar met een leuk bloemetje buiten op tafel op het terras.
Het huisje is prima, maar gezien Jannette haar blessures leek de steile trap naar de slaapkamer iets teveel voor haar.
Hans had al heel lief onderdak in zijn super huisje aangeboden. Maar wij dachten heel romantisch in ons eigen huisje te kruipen. Het klonk al zo knus en dan liepen we hem en zo bleek zijn 3 grote honden ook niet voor de voeten.
Maar zoals vaak in het leven is romantisch vaak niet praktisch en wij kregen gelijk een van de 2 slaapkamers van zijn dochters toegedeeld.
In de Dordogne herken je hand van Edwin hier in Mont Roig de hand van Hans, voortbordurend op de boven etage in Bergen, zijn huis in de Nessen en het huis in Amsterdam.
Superleuke stijl met originele elementen, vaak zelf nog gemaakt. De foto’s spreken ook hier weer voor zich. Errug smaakvol, er wordt geleefd en je voelt je gelijk thuis.
De wijn stond klaar, het brood knetterde in de oven. Olijfolie erbij en zout en lullen. Onze keukenprins toverde een salade en pasta op tafel en het was weer ouderwets gezellig.
De volgende ochtend, na een goede nachtrust rustig wakker geworden en even een paar shots van zijn omgeving genomen.
Hans heeft 3 grote honden uit Slovenië. Schatten van beesten, althans na kennismaking. Ik raad inbrekers een ander adres aan. Echte jagers zijn het die ook niet vies zijn met een robbertje met andere honden vechten uit de weg gaan. Dus het hele terras is om hekt en hij let goed op dat ze niet ontsnappen een constante zorg van hem.
De buren daarentegen hoeven zich inmiddels over een hondje minder zorgen te maken. Even apeldoorn bellen.
Jannette kon er een was in gooien en wij konden een ontbijtje en kopje koffie in het dorp halen.
Eerst even bij het klooster kijken. Van uit zijn landje zie je die op de heuvel liggen. Ik zal vanavond een foto maken, want dan is hij mooi verlicht.
Helaas was hij dicht vandaag dat waren we even vergeten, konden wel, mooi even wat foto’ schieten om omgekeerd weer Hans zijn huisjes te zien liggen.
Morgen gaan Sjane en ik daar even kijken als hij open is en dan ook gelijk langs het huis van Miro. Miro, de kunstenaar heeft hier gewoond en is dus ook een toeristen trekker voor de omgeving. Morgen vertel ik daar iets meer over.
Slechts een paar kilometer verderop en heuvel afwaarts ligt het plaatsje Mont Roig. Met Hans even langs een koffietent, vol met kwetterende dames gelopen waar een paar van zijn kunst stukken hangen. Leuk plaatsje Mont Roig, dicht bij de kust maar niet toeristisch, heel origineel.
Onze inmiddels goed ingeburgerde vriend, nam ons al groetend daarna mee naar het hoofdplein(tje) om bij Bar Plaza een ontbijtje te bestellen.
Zijn nichtje met haar pas moeder geworden dochter zaten er ook. Kortom, dat gaf een fijn: ik hoor hier wel thuis.
Even de was ophangen, droogtrommel niet nodig hier. Om vervolgens richting lunch en strand te vertrekken.
Even fijn geluncht op zo’n top tentje aan het strand, zo’n tentje die je hoopt dat er is op elke strand vakantie.
Hans en Jannette gingen uitbuiken op het strand. Het was zalig weer en Paul ging even langs het strand lopen. Zalig.
Daarna terug naar het landgoed na een paar boodschappen gedaan te hebben. Beetje tikken voor mij, beetje klussen voor Hans, beetje kleren opruimen voor Sjane.
Ons kokkie staat inmiddels weer wonderen te verrichten in de keuken.
Ik ga stoppen en lekker eten.
Hasta mañana.

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan