De reis mag dan wel voorbij zijn, we verblijden (hopelijk) jullie nog een laatste keer met een reisverslag. Danieke kwam namelijk op het idee om als afsluiter toch nog een verslag te schrijven van de terugreis. Dat heeft ze, zoals jullie hieronder allemaal kunnen lezen, weer geweldig gedaan!

Vanochtend begon de dag nog vroeger dan normaal, en helaas ook treuriger dan normaal. We moesten namelijk weer naar huis… Terwijl alle dames in het nonnenhuis tussen 3.30 & 3.45 gewekt werden door de wekker (of door José) ging bij de meeste mannen rond 4.15 pas de wekker. In het nonnenhuis was er in de vroege ochtend al lekker gegil, door de kakkerlak die ontdekt werd bij het opstapelen van de bedden. Hierna werden de laatste spullen nog in een koffer gedaan en toen we compleet waren reden we voor de laatste keer met onze 3 prachtige busjes weg.
In de bus van Timo, José, Britney, Robby, Martijn, Lars, Noa, Nienke en Danieke werd er gepraat, gezongen, gedanst, gelegen in rare houdingen, kant en klare croissantjes gegeten, droge boterhammen die gister al gesmeerd waren gegeten, geslapen in de kofferbak en ga zo maar door.
De planning was om om 6.00 bij de grens te staan, zodat we niet lang hoefden te wachten wanneer de grens om 7.00 openging. Om 5.37 stonden we keurig in de rij bij de grens. Er werd verder geslapen, gebuurt bij andere busjes, Bas en Timo besloten hun baard eraf te scheren (José hielp een handje), gepraat met een dronken man en toen werd het bijna 7 uur. Onze chauffeurs waren nog niet helemaal voorbereid op de opening van de grens en toen plotseling de slagboom open ging schoten er opeens een stuk of 20 auto’s aan ons voorbij die voor gingen! Totaal verontwaardigd wachtte we verder totdat we eindelijk aan de beurt waren. We moesten uit de auto en er werd in koffers gekeken. De chauffeur kreeg de vraag of we drugs, alcohol of cocaïne bij ons hadden en na 3 x nee gezegd te hebben konden we doorrijden!
Omdat ik zelf niet in alle 3 de busjes tegelijk aanwezig was vertellen Lieke en Joris hoe het in hun busjes was!
Joris:
De voorste bus bestond uit Jan Willem, Marjan, Marije K, Joppe, Annemarije, Meike, Christian, Elma en ik. We begonnen de reis zonder muziek omdat iedereen nog intens moe was, dus tot de grensovergang zat iedereen te slapen behalve JW natuurlijk want anders ging de bus niet vooruit ;) Na lang wachten bij de grensovergang gingen we de laatste uurtjes vol met christelijke liedjes naar het vliegveld toe. JW en Marjan deelden de chocola die ze van de groep hadden gekregen voor hun huwelijksjubileum.
Lieke:
Wij hadden een gezellige groep en er hing een goede sfeer. Manon ( + Henk de aap), Liset, Olaf, Merel, Bas, Lenneke, Marije, Stefan en Lieke. Er werd heel de reis truth or dare gespeeld, gezongen, gekletst en door sommigen geslapen. Bij de grens was het even stress. Het begon al toen we door ongeveer 20 auto’s werden ingehaald toen de grens ineens een kwartier eerder openging en Lenneke nog lag te slapen achter het stuur (zie foto). Later bij de Hongaarse grenscontrole moesten we ook nog allemaal uit de auto en werd onze hele bus gecontroleerd ‘op drugs, alcohol en sigaretten’, dingen waar we ons natuurlijk zóveel mee bezig hebben gehouden tijdens de reis... Gelukkig kwamen we veilig aan de andere kant en kon onze reis worden voortgezet!
Geschreven door Danieke
Tijd voor een tussenstop bij een benzinestation waar een wc was die niet op slot kon (dankjewel Robby voor de wacht houden voor de wc met koffie in je hand). Hierna konden we verder rijden naar het vliegveld! Daar aangekomen werden de busjes ingeleverd en gecontroleerd en liepen we met al onze spullen het vliegveld binnen dat trouwens de grootte had van een Albert Hein. Nadat iedereen door de douane heen was en we met z’n allen nog even gewacht hadden, konden we naar het vliegtuig!
Er was een lekkere chaos met de zitplekken, maar nadat iedereen een stoel had gevonden en de piloot zijn koffie op had gedronken ademende we de laatste Oekie lucht in (of eigenlijk de Hongaarse lucht) en stegen we op. Timo, Lenneke en Bas hadden hun feestmuts op dus het vliegfeest kon beginnen! Er werd wederom geslapen in het vliegtuig, gekletst en het dobbelstenen/apen (Ohnee Toekan) spel met de naam Perudo gespeeld. Ik moet zeggen, niet het beste vliegtuigen spel. Regelmatig lag er een dobbelsteen op de grond en ik moet eerlijk zeggen dat ik (Danieke) daar voornamelijk zelf schuldig aan was. Gelukkig konden we meteen onze lenigheid trainen en dubbelgevouwen tussen de vliegtuigstoelen naar dobbelstenen zoeken en mocht Bas ook meerdere keren (met zijn feesthoedje nog op zijn hoofd) in het gangpad liggen. Toch nog een positief puntje hieraan. Ook kwam ‘Het Heilige Apperaat’ (ja expres een typefout) tevoorschijn en heeft Robby nog 6 x opgedrukt in het gangpad, hebben meerdere mensen Bas mogen slaan en heeft Robby meerdere kusjes ontvangen. Allemaal met dank aan Het Heilige Apperaat. Robby, Danieke en versterking hebben nog een keer hun bonte avond optreden gedaan en is er door de hele groep Ez az a nap gezongen (Dit is de dag in het Hongaars), Oekie Boekie geroepen en ‘Can I get an Amen ? Amen!’ Na een klap kwamen we neer op de Nederlandse grond, en met miezer regen liepen we het vliegtuig uit. Welkom terug!
Dan wil ik nu graag een speciale alinea wijden aan Martijn Veenman, die tijdens deze reis 3 onderdelen uit zijn leven is kwijtgeraakt. Alle eerst zal ik beginnen bij zijn roze zonnebril. Hij heeft intens veel meegemaakt met deze bril en het zou toch leuk zijn als jullie allemaal nog even in jullie koffer willen neuzen of er toevallig een roze zonnebril in zit die je nog nooit eerder gezien had of misschien kom je toevallig wel een opwekking akkoorden boekje tegen (UPDATE: HET OPWEKKING BOEKJE IS IN VEILIGHEID GEBRACHT DOOR MARJAN EN JAN WILLEM EN ZAL VANDAAG BIJ MARTIJN BEZORGD WORDEN). Dat is punt 2 namelijk, die is hij ook kwijt. Als laatste moest ik nog even melden dat Martijn zijn hart is verloren in Oekie, maar daar hebben misschien wel meer mensen last van??? Dan kunnen we nu weer verder met de rest van dit verslag :).
Na de ontmoeting met de ouders die de chauffeurs voor de terugweg waren reden we in verschillende auto’s naar de Rabobank zodat we daarna met z’n allen bij de kerk aan zouden komen. Helaas was er toch een beetje miscommunicatie en zijn we niet met z’n allen aangekomen, maar wel een groot deel van de groep. Na nog een keer onze Oekie Boekie kreten, Ez az a nap en Can I get an Amen? Amen! hebben laten horen aan heel Lansingerland, hebben we met elkaar nog gebeden en heeft iedereen elkaar bedankt voor de reis en is er heel wat geknuffeld op het kerkplein van de hervormde kerk van Bergschenhoek.
Eenmaal thuis is het feest gewoon doorgegaan via WhatsApp en snapchat, want afscheid nemen bestaat niet! De complimenten doosjes zijn geopend en er zijn nog heel wat foto’s en filmpjes verspreid.
Lieve Broeders en Zusters (tot de dood). Wat hebben we een mooie reis met elkaar beleeft, goeie gesprekken gehad, heftige dingen gezien en Intens veel gezelligheid meegemaakt. Ook wil ik iedereen die onze reisverslagen heeft gelezen, heeft meegeleefd met onze reis, een bijdrage heeft gedaan of iets anders moois daarvoor bedanken! Als laatste nog een speciaal bedankje voor Jan Willem en Marjan voor het opzetten van dit prachtige project ennuh jongens…… volgend jaar weer?

Geschreven door Oekraine-2017