Vandaag had ik om half 9 afgesproken bij de bruidswinkel van Florence om naar Kampala te vertrekken.
We zouden met de taxibus gaan, wat hier een soort openbaar vervoer is.
Er zijn honderden taxibusjes ( waar je soms wel met 16 man in zit) en duizenden boda boda's, die allemaal een centje proberen te verdienen.

Florence had een grote zak met stoffen bij die ook nog mee moest, die ook heel zwaar was, dus eerst met de boda boda naar het taxibusje waar hij achteringepropt werd en de klep met een touw dichtgebonden. We hadden afgesproken dat Florence zou onderhandelen over de prijs want het schijnt normaal dat ze een muzungu het dubbele bedrag vragen.
Dus op naar Kampala.

Voor het eerst zag ik het gebied tussen Kayunga en Kampala, omdat, toen ik vorige week van het vliegveld kwam, het hartstikke donker was.
Het is een heel mooi uitgestrekt gebied, wat steeds heuvelachtiger werd. Langs de weg, buiten de alle kleine huisjes, wat allemaal winkeltjes zijn, talloze marktkramen gevuld met allerlei groenten en fruit. Allemaal heel kunstig op schalen in piramides opgestapeld.
Ook 3-4 laagse kippenhokken, als vitrines) volgestouwd met levende kippen, zodat je zelf uit kan zoeken welke er het smakelijkste uit ziet.

Eenmaal aangekomen in Kampala, zijn we uitgestapt en verder gereisd per boda boda. 1 voor Florence met haar enorme zak stoffen en 1 voor mij.
Het eerste wat me opviel was de enorme drukte met auto's, taxibusjes en boda boda's.
Laat ik nou gedacht hebben dat het in Kayunga al druk was met taxibusjes en boda boda's.....
Echt, het was niks vergeleken met Kayunga .
Dit was echt next level!

De huisjes/ winkeltjes waren hetzelfde idee dan elders, maar dan alleen veel meer.
Gaandeweg kwamen we in een moderner deel met flatgebouwen en malls.

Aangekomen bij Florence haar huis, viel ik nog in een verbazing.
Het was wel een stenen huis met een normale voordeur, maar het waren maar 2 kamers, zonder meubels. Enkel een matje en een matras op de grond om op te zitten en te slapen.
Gelukkig mocht ik op het matras.
( Weer een blijk van hoe goed we het gewend zijn in Europa)
In het toilet hing een douche sproeier aan de muur met enkel koud water. Dit was dus de badkamer.

In de keuken was alleen een wasbak met koud water en een aparte waterkoker.
Koken doet Florence op een pot met houtskool en een pan erop.
Ik voelde me zeer welkom hier.

Nadat we thee gedronken hadden en zoet brood gegeten hadden, gingen we het centrum in.
Heel indrukwekkend om te zien hoe hier iedereen, in deze enorme drukte ( net een mierenhoop) toch zijn weg vindt en dat er niet meer ongelukken gebeuren!

Ik was van plan om stoffen, garen en knopen voor het tailoringproject te kopen, dus daar gingen we eerst naar op zoek. Met Florence als onderhandelaar en als kwaliteitskenner.
We hebben heel wat malls en winkeltjes doorlopen om de juiste materialen en juiste kleuren te vinden. Gelukkig waren er overal mensen die met ons mee wilde denken en ons verwezen of meeliepen naar andere winkels.
Nadat we geslaagd waren heeft Florence haar buurjongen gebeld om de rollen mee te nemen en per boda boda naar huis te brengen. Ik had 3 rollen stof gekocht, dus het was onmogelijk om daar de hele dag mee door de stad te lopen.

Van daaruit zijn we naar een mega supermarkt gegaan van 5 verdiepingen. Ook heel indrukwekkend om te zien.
Daar hebben we wat eten en drinken gekocht en zijn we weer per boda boda naar Acacia mall gegaan on daar even op ons gemakje te zitten en even te lunchen.
Deze mall was echt het tegenovergestelde van wat ik de afgelopen week gezien heb in Oeganda. Een en al luxe!
Helaas kan ik geen filmpjes toevoegen aan deze blog, maar ik heb een foto.
Je kan ook kijken op www.acaciamall.com

Daarna op zoek naar een First aid kit en wat medicijnen die ik aan de school wil doneren. Ik heb al een aantal apotheken bezocht en wat prijzen in mijn hoofd waar ik echt niet boven wil komen.
Na een paar kleine apotheekjes waar ik geen First aid kit kon krijgen, zijn we naar een hele grote gegaan waar ik alles wel kon krijgen, maar niet met alles heel voordelig was.
Hoe ik mijn best ook deed en vertelde dat het voor liefdadigheid was en dat het voor een school is die gratis onderwijs en voeding geeft, ik kreeg maar weinig van de prijs af.

Dus ik heb alleen meegenomen wat in Kayunga niet verkrijgbaar is.
Desondanks toch nog een hele doos vol.

Toen werd het tijd om naar huis te gaan, waar de rollen stof keurig op ons lagen te wachten.
Thuisgekomen heeft Florence heerlijke matoake voor me gemaakt met een salade van tomaat, rode ui en witte kool.
Daarna nog even gekletst en toen was het bedtijd.
Ik heb heerlijk geslapen op mijn matrasje op de grond.

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen