Nog iets meer dan vijftig pietluttige kilometertjes scheiden mij op dit moment van mijn einddoel, Finisterre, 'het einde van de wereld' en tegelijkertijd 'het begin van mijn nieuwe wereld' besef ik plots.

Mijn nieuwe wereld als 'gepensioneerde' komt nu met elke kilometer die ik stap als het ware een kilometer dichterbij.

Gepensioneerde, op rust gestelde, inactieve, senior, ...Lange tijd bereid je jezelf hierop voor. Je weet dat het eraan komt. Ik heb het immers zo beslist, heel bewust. Maar eigenlijk beleefde ik het tot nog toe toch vooral als een soort theoretisch abstract concept merk ik nu. Nu wordt het allemaal zo echt! Zo reëel! Én het komt nu werkelijk héél dichtbij allemaal.

Wat heeft het leven nog in petto voor mij? Voor ons? Hoe zal die volgende fase in mijn en ons leven er nu gaan uitzien in de realiteit van alledag? Hoe zullen wij er in slagen om minstens evenveel kwaliteit in ons leven te behouden zoals tot nog toe het geval was? Wat zullen en kunnen we nog betekenen voor onze kinderen, kleinkinderen, famillie, vrienden...? Hoe gaan we onze dagen invullen, onze tijd besteden? Wat zijn nog mogelijke doelen in deze periode die eraan komt nu? ...en ga zo maar door. Allemaal vragen waar ik al stappend wel eens aan denk. Soms zie ik een van de gele pijlen die mijn route van mijn camino zo kenmerkend markeren, en denk ik: ' zal ik ook in de rest van mijn komende leven de gele pijlen bljven vinden?'

Maar goed, genoeg gefilosofeerd! Nog een goede 50 km te gaan dus. Vandaag heb ik de regenjas nog eens mogen bovenhalen. Het was constant dreigend grijs weer. Niet koud hoor. Zeker niet, maar vochtig en een beetje nat onderweg.

Deze nacht in een vreselijke albergue geslapen. Als vee opeengepakt, een toilet voor zo'n 25 man, geen keuken- en eetgerei, zeer onvriendelijke uitbaters en veel lawaai. Zeer onpersoonlijk allemaal en niet plezant. Positief punt was wel dat er vlakbij een groente- en fruitwinkel was. Met heerlijk vers fruit. Heb ik dat toch weer gehad.

Dit gedeelte dat ik als een soort annex aan mijn eigenlijke camino brei, blijkt toch drukker dan ik dacht. Ik zie nu voorwaar peregrino's wandelen onderweg. Zelfs meerderen, en met de regelmaat van een klok kom ik ze tegen. Eenmaal ik Santiago achter me had gelaten viel het me op dat er veel meer volk aan het stappen was. Voor Santiago kwam ik slechts uitzonderlijk iemand tegen overdag.

50 km in nog twee dagen. Morgen nog een 'gewone' stapdag. Maar morgen is toch al wat speciaal, want Flora vliegt naar Santiago, huurt daar een auto en rijdt dan naar Finisterre. Dat betekent dat zij mij eigenlijk gaat voorbijrijden. We gaan mekaar wel niet zien, daar ik vooral langs kleine landweggetjes en door de bossen en kleine dorpjes wordt geleid, maar toch, het gevoel is er en dat geeft de burger moed!

En dan zondag. Zondag stap ik naar Finisterre toe! Waar we elkaar terug gaan zien na die toch wel lange periode van afwezigheid. Zal een emotioneel moment worden denk ik.

De bedoeling is dat wij twee uiteindelijk samen de laatste 3,5 km, de afstand van het stadje Finisterre naar de vuurtoren, eindpunt van mijn camino de dos mares, te voet gaan afleggen. En dat zullen we doen op maandag 27 juni 2016! De dag dat ik 62 jaar wordt, en ook de dag dat ik eigenlijk op pensioen ga! Op dat moment zal ik de figuurlijke verbinding hebben voltooid tussen de Middelandse Zee enerzijds, en de Atlantische Oceaan anderzijds. En op dat zelfde moment zal voor mij dan ook de figuurlijke brug gelegd zijn tussen mijn actieve bestaan als zelfstandig consultant en mijn nieuwe bestaan als op rust gestelde zelfstandig consultant. En dat bijzondere moment kan ik gelukkig delen met mijn bijzondere vrouw. En op dat eigenste moment zal ik alweer zeer goed beseffen wat een bevoorrecht en gelukkig man ik in weze ben! Alle dagen weer! En ja, ik zou dat graag zo houden. Zeker weten.

De final countdown naar dat moment, dat bijzondere moment, is dan ook begonnen bij mij. Nu mijn ongeduld nog wat in toom houden en alles komt goed!

Hasta...binnen 50 km!

Geschreven door Mi.camino.de.dos.mares