Dinsdag 17 juli 2018
We zijn onderweg naar Paraty. 7 uur met de bus, van Nilópolis naar Paraty. Over ontzettend slechte en stoffige wegen vol met met kuilen, in een oude bus die zoveel herrie maakt dat we elkaar bijna niet kunnen verstaan. Aneglo zit op een stoel met mijn backpack tussen zijn benen, zijn eigen backpack en de surfplank naast hem. Ik zit een eindje verderop met mijn daypack met waardevolle spullen op mijn schoot. Het is warm in de bus, de zon brandt genadeloos op de ruiten en de bus heeft geen airco. Prachtige groene, met jungle beboste heuvels glijden voorbij. De natuur wordt steeds mooier en groener. Nog even en we bereiken de kust, de Costa Verde. Het is er prachtig. De oceaan kruipt er door middel van groene weelerige baaien met witte zandstranden naar binnen. Er zijn veel groen beboste eilanden aanwezig. Het is paradijs. Paraty is een heel liefelijk stadje met schattige witte huisjes. De omgeving van Paraty is nog veel mooier. Er is een grote landtong waar geen wegen lopen, de bussen rijden maar tot een bepaald punt..het laatste dorpje. Vanaf daar lopen er alleen maar voetpaden de landdtong op die bezaaid is met witte verlaten zandstranden waar de grote golven van de Atlantische oceaan de kust op komen rollen en weelderige jungle. Daar gaan we naar toe, te voet, met onze tent, eten voor een week en de surfplank. Maar eerst gaan we op bezoek bij een stel waar we bevriend mee zijn en waar we vorig jaar ook een leuke avond mee doorgebracht hebben. Zij is Braziliaanse, hij is een Nederlander. Ze wonen in een schitterend huis met een grote tropische tuin met aapjes en vogels, net buiten Paraty.

Na een gezellige avond en nacht met onze vrienden vertrekken we met bus en te voet naar het verlaten strand. Het is een prachtige baai, met een wit zandstrand en de jungle die helemaal tegen het zand opkruipt. We verstoppen ons tentje net over de rand in de jungle zodat niemand ons kan zien. De jungle is als een dichte donkere muur, en als je er 1 stap in zet ben je in een totaal andere wereld. Het is er donker en vochtig met af en toe een paar strepen zonlicht door de dichte boomkruinen heen en er klinken vreemde geluiden. Zéker in de nacht! De eerste nacht is dan ook een beetje onwennig voor me. De junglegeluiden zijn zo intens! Kikkers, krekels, vogels en nog zoveel meer dieren, de hele jungle lijkt op te leven als de zon ondergaat. Er zitten jaguars in de jungle. Omdat we met ons tentje precies op de rand tussen de jungle en het strand staan horen we enerzijds de golven van de oceaan het strand oprollen en anderzijds de geluiden van de levendige jungle. Het is paradijs, maar ook wel een beetje eng. Angelo is een grote en sterke man, maar hij is lief tegen iedereen. Als er zo'n jungletijger ons kampement op zou komen wandelen in het holst van de nacht dan zou hij waarschijnlijk als eerste vragen hoe het met hem gaat, of hij alsjeblieft zijn surfplank heel zou willen laten en hij zou wellicht aanbieden om mij samen te delen voor diner 😨😜 Later in de week vinden we grote katachtige pootafdrukken op het strand, en nog later als we weer in de bewoonde wereld zijn horen we dat er jaguars in de buurt zijn gesignaleerd. 🐾

We hebben een fantastische week, staan op en gaan slapen met de zon, koken curry's en pasta's in zeewater, drinken van en douchen onder de waterval, leven hele dagen buiten op het strand, zien ontelbaar veel sterren en de maan iedere dag een beetje groter worden. We staan op met een ochtenddip in de oceaan, surfen, relaxen en maken wandelingen door de jungle.
Natuurlijk is niet álles paradijs, ik word geconfronteerd met mijn grootste angst. Ik heb er niet veel, maar de spin daar heb ik het niet op. En hier in de jungle zijn ze 10 slagen groter dan in NL. En ik word helemaal lekgeprikt door een soort mug waar ik allergisch op reageer. Mijn benen zitten vol met giga harde bulten die zo erg jeuken dat Angelo mijn handen soms vasthoudt als ik slaap omdat ik anders mijn huid helemaal kapot krab.
Op de zaterdag zijn er meerdere mensen die de tijd nemen voor de wandeling om op het strand te komen. Dan komen we er ook achter dat onze voortuin een homo naaktstrand is 😂 Het begint met een aantal naakte mannen; prima voor mij, ik heb geen problemen met naakt. Maar op den duur gaan ze zich wel erg vreemd gedragen, ze lopen de hele tijd im ons heen en staren continu naar ons. Ze hebben het denk ik op Angelo voorzien of misschien zelfs op ons allebei. Als het oncomfortabel wordt gaan we een wandeling maken, 's avonds hebben we het hele strand weer voor ons alleen.

De laatste nacht begint het te regenen. Maar dan ook echt te regenen, tropische regen. Het stopt niet en de volgende dag ben ik het beu. Alles is vies, nat en klam, we kunnen niet koken, ik heb zin in een warme douche en een schone handdoek. En een warm bed. Dus we pakken alle zeiknatte spullen in, lopen door de stromende regen de wandeling naar de openbare weg, wachten in de stromende regen tot er een bus voorbij komt en gaan naar het dichtsbijzijnde stadje Trindade.
Zeiknat en vies komen we er aan. We besluiten een comfortabele pousada (soort bed&breakfast) te nemen en na een uitgebreide douche gaan we eten en vinden we een café met bier en een live rock 'n roll band😄 mijn dag is weer goed.

Trindade blijkt een leuk stadje te zijn met mooie stranden en midden in de jungle gelegen. We blijven er een paar dagen plakken. In de jungle is een waterval en een rots genaamd 'the swallowing rock'. Je kunt je lichaam door een nauwe spleet laten glijden en dan verdwijn je uit het zicht. Je komt in een soort kamer terecht onder de rots en onder de waterval. Het is best een beetje eng, mensen met claustrofobie raad ik dit zeker niet aan. Na Trindade gaan we terug naar Paraty waar we weer een aantal nachten bij onze vrienden verblijven. Er is namelijk een internationaal literaire festival gaande in het stadje en dat vinden we allebei wel leuk. Na wederom twee gezellige avonden vertrekken we naar Ubatuba naar het hostel waar Angelo werkt. Ondanks dat het veel regent surfen we, bbqen we, gaan we naar een brouwerij waar een band optreedt en maken we nieuwe vrienden. Ik kan het goed vinden met een meid uit Nieuw-Zeeland en samen bakken we cake, taarten en koken we uitgebreid tijdens de regenachtige dagen. Na ruim een week in Ubatuba is het echt zover. Ik neem afscheid van Angelo, na 2 fantastische maanden. Ik sta er nu echt alleen voor en ik verheug me ook wel op mijn komende avonturen. Ik heb Rio de Janeiro weer verlaten en ik zal voorlopig niet terugkomen. Ik ben onderweg, koers noord -> richting Mexico!!!😎🌍

Geschreven door Marjolein.op.pad