Jaaaa! Eindelijk waren we dan écht in Spanje. Op een prima en volle camping, met zwembad en alles erop en eraan. En omdat de basisscholen in Spanje vakantie hebben gekregen hoeven we niet meer aan iedereen uit te leggen, waarom we met onze jongens buiten het vakantie-seizoen reizen. Want dat wekte de afgelopen weken veel vragen op.

Eergisteren bracht lijn 16 van het regionale streekvervoer ons tot in het oude centrum van de stad. En oké, als we vantevoren hadden geweten dat hier in het OV de muilkorf nog verplicht is, waren we met onze eigen bus gegaan. Maar m’n Spaans is nog te matig om met de buschauffeur in discussie te gaan over de nutteloosheid van zo’n flutflap.

San Sebastián, een heel mooie Baskische stad, met mooi monumentaal bouwwerk en architectuur. Modern, met veel ruimte voor de fiets, nog van die échte verkeersregelaars en mooie Spaanse vrouwen én mannen.
We dronken goeie koffie met brioches, sjokten door het oude stadshart, bezochten een mooie kerk met indrukwekkend altaar, en lieten ons de pinchos goed smaken. Vervolgens gingen we voor mij op zoek naar een paar witte T-shirts, heerlijk voor tijdens het rijden. Bij de Zara scoorden we er een paar, en nog een leuke pet voor mij en onze Petje Pitamientje.
En Jacqueline had bij het afscheid ons nog een cadeautje meegegeven: een unieke universele cadeaubon om ons allemaal op een dikke ijsco te trakteren, dankjewel lieverd! En dat ging er wel in bij zulke temperaturen, de thermometer tikte de 34 graden aan. En dan verlang je eigenlijk nog maar naar 1 ding, terug naar de camping en een duik in het zwembad. De weg terug met diezelfde lijn 16 voerde langs de boulevard waar het strand dik bezaaid met mensen, handdoek aan handdoek, lag te sudderen in de brandende zon.

Omdat de weersvoorspellingen onverminderd zonnig en warm weer voorspelden, zat ik gisteren al op tijd, maar eindelijk al te laat, op de fiets voor een leuk rondje door de omgeving. Met 700 hoogtemeters over een afstand van net geen 40 kilometer was het een pittig tochtje, de temperatuur was daar met name debet aan. De omgeving deed me denken aan de trektocht die Peet en ik in 2012 maakten door de zuidelijke Alpen van Merano naar Verano. Lieflijke verstilde plattelandsdorpjes met een dorpsfontein, her en der wat oude boerderijen, en ergens blaft een hond. Alleen de wapperende Spaanse vlag verried dat ik in Spanje fiets en niet in Italië. Maar het maakt niet uit waar of dat ik ben, ik geniet van zulke momenten, op de fiets ben ik immer in m’n element.
Daarna voerde de route door het centrum van San Sebastián en ik wist het koffietentje nog. Na deze ravitaillering resteerden er nog 10 kilometers, waarvan 6 kilometer flink bergop tot aan de camping. Daar verruilde ik m’n fietspak voor de zwembroek en die is de rest van de dag niet meer uitgegaan.
Terwijl ik m’n rondje fietste, maakten Petra en de jongens een wandelingetje door de omgeving, op zoek naar de balkende ezel en kraaiende haan. Dit duo leek er haast een sport van te maken wie het hardst balkte danwel kraaide, zo klonk het althans op de camping. Het werd ook voor hen een kort rondje vanwege de temperatuur. De ezel en haan doen onverminderd door.

Na de lunch vierden we geen fiësta maar hielden we siësta, even de ogen dicht, en rustig aan, gelijk de Spanjaarden doen. Niet verkeerd bij dit weer, 39 graden en volle bak zon.
Nadat we ons eind van de middag weer bij het zwembad hadden geïnstalleerd, trok vanaf de oceaan mist als een grote deken het land op en daalde de temperatuur in een half uur met 18 graden! Een vreemde gewaarwording. Dat is nu eenmaal het klimaat hier in de Golf van Biskaje.

Vanochtend waren we in anderhalf uur tijd klaar voor vertrek en zetten we koers naar Santander, in de provincie Cantabrië door ontzettend mooi en ruig berglandschap, onze Hulk 3.0 toonde hierbij z’n ware karakter door moeiteloos de sterk glooiende wegen te trotseren en ons na een vlotte rit op camping Cabo Mayor te bezorgen.
Vanmiddag dan, gingen we gehuld in zwembroek/bikini even kijken bij de vuurtoren hier om de hoek en daarna naar het strandje in de baai. Want qua zwemmen zijn we aangewezen op de zee, het zwembad alhier gaat pas volgende week open. Het kan niet altijd feest zijn en we raakten er bijna aan gewend.
De koelte is over het land gekomen en de komende dagen wordt wisselvallig weer voorspeld, maar voor hier is dat normaal. Kunnen de lange broek en trui toch nog uit de kast worden getrokken.

Hasta la proximá!

Geschreven door Maarten.op.weg