Deze morgen nam Ria een duik in het meer, wat niet zo licht ging als zwemmen in zee en kon zich daarna onder een heerlijk warme douche afspoelen.
Onze Nederlandse buren vertrokken naar een camping in de buurt van Pogradec om vandaar het een en ander te bezoeken.
Na ons ontbijt stapten wij op de fiets om via het fiets- en wandelpad langs het meer naar Pogradec te fietsen. Het fietspad dat apart van de weg lag, was heel prettig, want er werd aardig gescheurd over deze weg, zelfs bij een 40km bord.
In Pogradec gingen we verder over de boulevard waar een kleurrijk en geurend rozenpark was met het standbeeld van Lasgush Poradei. Dit was een pseudoniem van een Albanese filoloog, dichter, vertaler en meest invloedrijke schrijver van 20e eeuw en moderne Albanese literatuur. Hij werd hier geboren toen Albanië nog onderdeel was van Ottomaanse Rijk. Hij werd bekend van zijn poëzie geïnspireerd door het traditionele leven, natuur, erotiek en filosofie. Er stonden banken met zijn poëzie erop gedrukt.
Er was ook een paadje met een boog van (Toscaanse) jasmijn er overheen dat leidde naar een plateau boven het meer van Ohrid; waarschijnlijk een trouwlocatie.
Verder langs boulevard en terrassen kwamen we op een slechte weg langs het meer met de camping waar nu onze Nederlandse buren stonden. Zij waren verrast dat wij dit eind hadden gefietst en vertelden dat er ook een Nederlandse campergroep op een afgescheiden terreintje stond.
Wij gingen daarna nog iets verder naar het volgende dorp Tushemisht, wat nu door het opstuivende gruis van wegwerkzaamheden vreselijk tegenviel en we snel doorreden. Twee keer passeerde een vrachtwagen die water sproeide, maar die een uitlaat had waar een zwarte lucht uitkwam.
Op een paar honderd meter van de Macedonische grens draaiden we met de fiets om en passeerden snel het dorpje Tushemisht.
Iets verder lag het Drilon National Park met het luxe hotel waar we jaren geleden heerlijke forel uit het meer aten en toen na afloop heel verrassend een klein bedrag op de rekening stond. We fietsten dit natuurpark in over smalle paadjes en bruggetjes met veel terrasjes tussen de waterpartijen en waar ooit een luxe vakantiehuis van Enver Hoxha stond.
Terug richting Pogradec kwamen we langs meerdere bunkertjes uit de Hoxha periode, die het land moesten beschermen tegen een eventuele invasie.
Op een terras in het meer waar de zwanen voorbij zwommen, gingen we iets drinken.
We hadden er inmiddels al aardig wat kilometers opzitten, moesten nog wat boodschappen doen en vervolgens 12km terug over het fietspad langs het meer.
Bij terugkomst hadden we ongeveer 50 km gefietst en was het frisse interieur van de camper na afgelopen nacht weer aardig warm geworden met 31 graden en konden we buiten met 27 graden plus een windje lekker uitrusten.
Er kwam een Duitse Fendt caravan de camping oprijden en we adviseerden het echtpaar om naast ons te gaan staan en niet naast een Albanees stel met een keffende en overal piesend hondje, waar vanmorgen al enig tumult om was.
Onderweg hadden we een groot kilo brood gekocht en sneden er gauw een heerlijke plak vanaf voordat de stukken in onze diepvries gingen.
Na de thee maakte Jan alvast voor het avondeten sajoerboontjes en kip ajamsmoor klaar waar we later met rijst erbij van smulden.
Jan keek deze avond naar voetbal van het Nederlands elftal en Ria maakte het verslag af.

*Het meer van Ohrid werd door zowel Tito van Joegoslavië als Hoxha van Albanië in een onderlinge twist gebruikt. Tito wilde het water dat via rivier Drin naar het meer stroomde afsluiten wat ook de enige bron was die Albanië van energie voorzag. Hoxha antwoordde dat hij in de berg Mali i Thate zou boren en een tunnel openen zodat al het water naar de rivier Shkumbin ging en meer van Ohrid droogviel. Een studie van specialisten bevestigden dat dit mogelijk was.
Daarna besloot de Joegoslavische regering zich terug te trekken en er nooit meer op terug kwam. *

Geschreven door LaikaRiaJan