Maandagmorgen 27 december bleek het buiten op de strandplek van Ardore Marina bij het ontwaken al behoorlijk warm met 17 graden om vervolgens in de zon al snel naar 20 graden op te lopen. Onze buurman Mark was al vroeg met z’n camper vertrokken.
Ria ging verse broodjes halen en zag de andere Nederlanders wegrijden naar Reggio Calabria waar ze twee losse verstelbare zonnepanelen zouden gaan kopen.
Met een grote boog wandelde Ria via een autotunnel met een hoogte van 2.70 m onder het spoor door naar een groente- en fruitwinkel annex bakker, waar ze verse broodjes en bananen kocht. Er waren verschillende tunneltjes onder het spoor door, maar Ria wist niet goed welke ze kon gebruiken. Een winkelmedewerker gaf aan dat ze over het paadje direct naast hun winkel kon lopen en boog daarbij met z’n lijf naar beneden. Nou, dat was al bukkend bij de onderdoorgang wel een heel kort stukje terug naar de camper!
De broodjes smaakten vele malen beter dan het stevige ronde wat zure brood wat ze eerder had gekocht: daar was prima wentelteefjes van te bakken! We genoten nog een paar uur van het fantastische weer en voelden alleen even met de voeten het toch wel koude zeewater. De Nederlanders kwamen na ruim 200 kilometers terug zonder zonnepanelen, want volgens hen was de camperzaak gesloten. Heel vreemd want ze hadden daar afgesproken!
Als lunch aten we het laatste bakje met zelfgemaakte groentesoep en zoals al voorspeld, veranderde het weer zienderogen met een frisse wind en bewolking. We trokken de lange broeken aan en maakten ons klaar om naar de camping in Bianco terug te gaan.
Slechts 12 kilometer rijden en bij het winkelcentrum in Bovina een paar boodschappen, waar behalve de supermarkt alles gesloten was.
Op camperplek Jonio Blu zagen we dat ook Mark met z’n camper weer op z’n plek stond. Ria liep er even heen en vertelde van de gesloten camperzaak aan een smalle straat in Reggio. Volgens Mark waren de Nederlanders gewoon bij een verkeerd adres geweest, want de zaak ligt aan een brede weg! Hijzelf had al vroeg in de buurt wat spullen gekocht om aan de camper te klussen en zou over een paar dagen, net als wij, weer terug naar de strandplek gaan om daar oud en nieuw te vieren.
In de avond en nacht regende het regelmatig, maar het was totaal niet koud meer en bleef de verwarming uit.

Dinsdag 28 december was het bewolkt, maar niet koud. Jan ging op de fiets o.a. verse pasta voor het avondeten kopen en vond nog meer kleine winkeltjes in Bianco. Na de koffie/thee maakten we een wandeling naar de boulevard en ontdekten dat we het gesloten hek in het tunneltje bij Jonio Blu onder de weg door zelf konden openen; er hing een doosje aan de muur, waar je dezelfde code kon intoetsen als dat van het grote toegangshek. Zo kwam je op het eigen strand van Jonio Blu wat er nu wat haveloos uitzag, maar in de hoogseizoen vol met ligstoelen staat.
We liepen over de boulevard en nu begrepen we waar dat vuurwerk geluid vandaan kwam: op het muurtje bij het strand stonden twee dozen met samen 260 knallen. De boulevard hield op en we kwamen een stuk verder uit bij een bos waar ideeën werden aangereikt wat je met plastic kunt doen: van lege flessen een ton maken waar je plastic in kunt bewaren of een halve doorgesneden fles als plantenbakje. Het pad wat verder doorliep, bleek een wandel- en fietspad waar we binnenkort gaan fietsen om te ontdekken waar het uitkomt. Uitwerpselen van honden worden ook hier niet op prijs gesteld, want er staat met een afbeelding een boete van veertig euro op. We liepen terug langs cactussen waar de vruchten nog aan hingen en ficussen als bomen, waarvan het lastig bladruimen is met die grote zware bladen op de grond.
De spoorwegovergangen worden bijtijds gesloten en je moet behoorlijk lang wachten tot een trein voorbij raast.
Bij een naastgelegen patisseria bestelden we een espresso en een verse jus d’orange met een suikerring en roombroodje. Daar werden we in het Engels aangesproken door een vrouw uit Sri Lanka die heel veel lekkernijen kocht, omdat haar man jarig was. Ze wilde weten waar we vandaan kwamen, vertelde nog het een en ander wat helaas door het mondkapje moeilijk te volgen was. En daarbij vond ook een Italiaanse het leuk om in het Engels mee te praten, bestelde ondertussen een cappuccino en verliet even later ook met veel grote taartdozen de winkel.
Bij het station van Bianco lazen we op de borden dat je van hier met de trein naar Reggio Calabria kunt, wat we ook nog van plan zijn. Een stukje verder hingen op het plakbord niet alleen aankondigingen van net overleden personen, maar ook waar de heilige misviering in de kerk van Bovina was voor de verjaardag van een ziel van een overledene.
Terug bij de camper waren de Italiaanse buren met veel toeschouwers een nieuwe Kampa opblaastent aan hun luifel bevestigen. Dat duurde wel een poosje, want ze waren er nog niet erg bedreven in en een filmende Italiaan zei dat het allemaal wel langer duurde dan de voorgestelde 15 minuten.
Ria bakte van het stevige brood een paar lekkere wentel teefjes en Jan maakte ’s avonds overheerlijke saus bij de verse 'spaghettini'.

Geschreven door LaikaRiaJan