Woensdag 5 januari wandelden we na het ontbijt ons rondje en dronken het gebruikelijke op het terras van de patisserie. Terug bij de camper kregen we in de gaten dat het de volgende dag Driekoningen zou zijn en dat is hier een feestdag en veel gesloten. Jan stapte dus nog voor de middagsluiting op de fiets om de nodige boodschappen te doen, want deze middag waren we bij Harrie en Nies uitgenodigd voor een drankje.
Het werd opnieuw een warme dag, dus bikini en zwembroek, zonder te zwemmen, konden weer voor een paar uurtjes aan. Het was ook bijna windstil en de kite surfer naast ons kon alleen z’n ‘vlieger’ nakijken.
Halverwege de middag togen we naar de Nederlanders en dronken wijn uit Bianco, maar wij dachten zelf dat Bianco gewoon voor witte wijn stond. Het was gezellig en we hadden er rekening mee gehouden dat het na vieren zou afkoelen, maar vandaag niets daarvan! Ria liep nog over het strand op zoek naar mooie stenen en schelpjes.
Bij de camper terug maakte Jan het eten klaar: rood lof (i.p.v. witlof) met aardappel, gehaktballen en koolsalade. Buiten koelde het nauwelijks af en nog laat was het 17 graden.
Driekoningen 6 januari konden we buiten ontbijten, ondanks dat het heiig was. Vanmorgen wilden we naar een ander ‘gestrand’ zeilschip wandelen. Het was vandaag echt een vrije dag en feestdag, want er liepen veel families op de boulevard in hun ‘zondagse’ kledij en kinderen speelden in de speeltuintjes. Aan het eind van de boulevard ontdekte Jan dat het schip nog een heel eind verder op het strand lag en dat we later die dag op de fiets nogmaals die kant uit zouden gaan. Aan het eind van de wandelpromenade lagen mooi geschilderde vissersboten in het zand en verschillend kreeften korven. Op de hekken erlangs hingen overal plakkaten van de gemeente Ardore tegen hondenpoep: degenen die het opruimen zijn beschaafd
Het bleef heiig, maar was wel warm en we konden bij de camper licht gekleed heerlijk buiten zitten lunchen. Jan informeerde bij de Italiaanse buurman naar de kleine aggregaat, dat hij achter in zijn campergarage had staan. Hij haalde hem eruit, want wij wilden het geluid ervan horen, maar dat viel best tegen met 87 decibel. We mochten het apparaat van hem wel uitproberen, maar dat sloegen we af. We denken er wel serieus over na om er eentje aan schaffen, maar met nog minder decibellen.
Jan haalde de fietsen van de drager en we reden de boulevard af, door een stuk bos langs het strand, waar het in de zomer vast heerlijk toeven is. We konden niet verder en lieten de fietsen bij het strand staan, liepen het laatste stuk en stoorden een grote zwerm vogeltjes. Bij het enorme 'gestrande' zeilschip vroegen we ons toch weer af of het gebruikt was door vluchtelingen of gewoon met storm ergens op geslagen, gezien het grote gat in de romp. Volgens Jan is het gebruikt voor het vervoer van vluchtelingen, omdat op de achtersteven de naam stond: RAKI Izmir. Izmir ligt in Turkije, dus dat kan niet anders. Ook vonden we op het strand vlak bij de boot nog twee zwemvesten. We liepen terug naar de fietsen langs een rij heel grote groengele agaven. De bladen van deze vetplant waren hoger dan Ria lang was.
Bij de camper dronken we nog een Palm- en Bockbier en door donkere luchten en weersverwachting besloten we om naar de camping terug te gaan. Want ons plan is om morgen met de trein naar Reggio Calabria te gaan. We gaven onze ‘buren’ op de strandplek aan, dat we zaterdag of zondag terug zouden komen en dan wel zagen waar we konden gaan staan.

Geschreven door LaikaRiaJan