Vrijdag 22 september

Overdag had ik reeds Sabina en Elisabeth ontmoet. Ze zijn aan de slag als vrijwilliger in het centrum van Amina, een plaatselijke verpleegkundige en een schat van een vrouw.
's Avonds zijn we met de vrijwilligers en Habib en Fina, onze begeleiders, iets gaan eten en gaan drinken. Daar heb ik kennis gemaakt met mijn Duitse buurjongen, Felix.

Het was een tof avondje uit, eerst iets lekker gegeten en nadien heb ik eens geproefd van het plaatselijk bier, 'La Gazelle'. La Gazelle, wat je steeds krijgt in flesjes van 50cl of 63cl, bevat 4,2 % alcohol en is best wel nog lekker. Het woord 'gazelle' heeft hier in Senegal drie betekenissen, namelijk
1. Het bier
2. Een dier
3. Een mooie, jonge vrouw met alles er op en er aan. Liefst van al nog in een strak Afrikaans kleedje 😀

We hebben ook nog pool gespeeld en gedanst. Al is dat Senegalees dansen niet echt mijn ding en ze weten ook niet echt van ophouden 😉.

De volgende ochtend verzamelden Sabina en ik om 9u30 al aan hotel 'La Poste' om een weekendje naar de woestijn te gaan. Onze gids, Babakar, echt een figuur, ging ons hier opwachten. Tja, het zou Senegal niet zijn als we hier niet alleen zouden staan.. Een dik kwartier later kwam hij ons ophalen en dropte ons ergens in een plaatselijk hotel, want de taxi had problemen met de circulatie en we moesten daar wachten. Nog een half uurtje later was het dan eindelijk opgelost en konden we vertrekken. Babakar is echt een figuur, hij kent alles en iedereen. Onderweg maakten we een paar keer een tussenstop om onze picknick te verzamelen. We moesten niets doen, gewoon blijven zitten, hij regelde alles. Enkel bij de stop bij de 'Baobab Femelle' moesten we eens uitstappen. Hij vertelde ons uitgebreid over deze boom, waar je volgens de Senegalezen onmiddellijk aanziet waarom deze 'Femelle' wordt genoemd. We mochten er van hem ook in klimmen om een foto te maken, maar hier hebben we toch voor bedankt. 🙂 Door de vele tussenstops en de lange rit hadden Sabina en ik echt wel al honger gekregen.

Rond 14 uur arriveerden we dan uiteindelijk aan het strand. Al moesten we eerst nog door een vissersdorpje met bijhorende geur natuurlijk! Babakar nam ons mee naar een hutje op het strand en serveerde ons daar een uitgebreide picknick. Eerst enkele beignets, een cola en een 'sandwich poulet'. Deze sandwich zat in een wit papiertje opgerold net zoals een worst. Het is eigenlijk een plat stokbrood, met daartussen ajuin, stukjes kip met speciale kruiden en enkele wakke frietjes. Maar best nog lekker. Na het eten moest hij effe tien minuutjes weg om een sigaret te gaan roken en zaten Sabina en ik daar alleen met de chauffeur. Babakar bleef uiteindelijk meer dan een half uur weg en Sabina moest naar het toilet. Ze vroeg dit aan de chauffeur maar hij vond deze vraag precies wat onwennig. We moesten naar Babakar bellen en hij zei dat we maar achter de bakstenen muur die in het midden tussen de bomen stond moesten gaan. Uiteindelijk keerde hij na meer dan een half uur toch terug. En hij had nog een schotel met eten mee. Blijkbaar was hij zijn tante tegen gekomen en heeft ze wat eten meegegeven. We kregen ook bestek, maar hij at op Senegalese wijze, dus een beetje in je rechterhand nemen, dan wat kneden zodat de kruiden vrij komen en dit dan in je mond steken.

We hebben ook nog echte Senegalese thee gedronken. Allez, in feite is dit een soort muntthee 'made in China', maar ze maken er hier iets speciaals van. Je dient deze zeer gesuikerde thee in drie fasen te drinken en het wordt steeds zoeter van smaak. Het eerste afkooksel van de thee wordt 'la mort' genoemd, het tweede afkooksel 'la vie' en het derde 'l'amour'. De verdere uitleg die erbij hoort ben ik al vergeten, want hij vertelde zoveel 🙂.

Zwemmen in de zee was te gevaarlijk op dit moment, want ze was veel te wild. Zelfs de vissersbootjes keerden terug naar het land. Met de voetjes zijn we wel in de zee geweest en het was zalig! 🙂 Nog even réposer, een term die hier veel wordt gebruikt en dan opnieuw de taxi in om naar de woestijn te gaan.

We stopten in een klein dorpje en daar moesten we instappen in een soort van camion om naar de woestijn te gaan. In het heengaan reed deze rammelbak nog, zondag keerden we in een jeep terug, want de camion stond in panne. Eenmaal in de woestijn aangekomen zagen we meteen de leuke, gezellige witte tentjes die voorzien waren van alle comfort. Een douche onder de sterrenhemel, een zalig bed én eindelijk een wc die ik kon doorspoelen. We kregen ook een welkomstdrankje op basis van Hibiscus voorgeschoteld. Echt een aanrader en blijkbaar niet zo moeilijk om te maken. Je moet enkel de rode, roze hibiscus bloemetjes hebben en warm water.
Een beetje later was het tijd om op de dromedaris te rijden. Wat een belevenis. Ik snapte eerst niet hoe je op deze dieren moest zitten en had echt het gevoel dat ik eraf ging vallen. Volgens Babakar is er nog nooit iemand afgevallen. In zover dat wat hij zegt een referentie is, want hij zegt zoveel... maar bon, ik heb het overleefd en het was super! Vooral het bergop en bergaf gaan was een avontuur. Na de dromedaris kregen we van Babakar wat vrije tijd. Sabina en ik hebben van deze tijd gebruik gemaakt om even ver weg van Babakar te zijn en elkaar wat beter te leren kennen. Bon, om 19 uur moesten we klaar zijn voor her avondmaal. Ja, wij waren klaar. Het avondmaal was klaar op 20u30, Senegal zeker?

Ik moet bekennen dat het het wachten wel een beetje waard was. Eerst kregen we een Senegalese groentesoep voorgeschoteld, deze was heel lekker, wel kruidig waardoor het me deed denken aan de escargotssaus van ons meter.
Nadien couscous met een sausje en kip. En als dessertje een stuk watermeloen. Ze smijten hier momenteel met de watermeloenen bijna naar je hoofd, want ze zijn er in overvloed, maar ze hebben geen transport op deze op andere plaatsen te verkopen. Ik vind dit alleszins zeker niet erg, want ik hou van 🍉.

Na een zweterig nachtje in de tent zonder ventilatie werd ik wakker met wat vage buikklachten. Ik heb toch nog lekker ananassap kunnen drinken bij het ontbijt, maar eenmaal terug gekomen bij het gastgezin was het precies het begin van het einde in mijn buikje.

Geschreven door Katrien.tripjeSenegal