16 november
Vandaag was het alweer een warme dag, met rond 10 uur al 18 graden.
We wilden het wandelpad in zuidelijke richting volgen, vanaf de overkant van de Mira-rivier. Daarvoor zouden we best met de veerman overvaren, en daarna verder wandelen.
Gisteren hadden we al vruchteloos geprobeerd om te voet vanuit het dorp naar de brug te wandelen, een hachelijke onderneming omdat er geen wandelpad was naast de drukke weg naar Odemira. Het traject op zich is al 7 km of meer voor je aan het pad komt.
Helaas voor ons staakte de veerman vandaag. De oplossing was dus om met de wagen naar Praia das Furnas te rijden, daar te parkeren, en dan Etappe 2 van de Rota Vicentina te volgen.
Nadat we geparkeerd waren, vertrokken we met goede moed en zagen even verder een tof restaurant, Oasis, met een natuurlijk tuintje. Daar zouden we ’s middags gaan eten. We gingen weer verder tot we aan het strand kwamen. Wat een schouwspel! Er waren 4 mensen, die allemaal stil naar het schouwspel van de witschuimende golven aan het kijken waren die tegen de hoge kliffen opspatten.
Wij stonden ook stil bij dit fantastische schouwspel en wandelden verder, langs een strandbar: Ocean Drive Beach club 07. De bar was gesloten, maar er stonden rieten stoeltjes en er was een terrasje met een tafel en 3 stoelen. Daar installeerden wij ons in de zon, met ons water en het onvergetelijk schouwspel van de golven.

In de namiddag wilde ik de was doen, maar er bleek in Vila Nova de Milfontes geen enkel wassalon te zijn. Ik had op Internet gezien dat er in Zambujera do Mar wel een was, dus reden we even 27 km om de was te doen.
Daar aangekomen zagen we een slaperig dorpje met alleen bejaarde mensen die op bankjes in de zon zaten of zich op stokken verder bewogen.
Na enkele rondjes vroegen we hulp aan een bejaarde vrouw, die ons vertelde dat we naar Sao Teotonio moesten, 17 km verder.
Inderdaad, daar zagen we buiten, naast de Intermarché 2 wasmachines en 1 droogkast.
Terwijl de machine draaide, gingen wij winkelen. In totaal dus 44 km gereden, maar wat was het fijn om weer propere kleren te hebben! En zeggen dat we een appartement hadden kunnen nemen met wasmachine voor 35 euro per dag!!!!

Rond 17.20 begon de zon onder te gaan, en reden we terug. Misschien konden we nog een cocktail drinken aan het strand van Furnas? Helaas was de Ocean Drive Beach Club nog steeds gesloten. Het is nu echt het laagseizoen, en 2/3 van de zaken zijn dicht.

17 november

Vrijdag! Vandaag komen de Portugese weekendtoeristen weer naar de kust.
De zon stond alweer hoog aan de lucht toen we om 8 uur op ons balkon ontbeten.
Vandaag wou ik zwemmen in de zee en nog een stuk wandelen.
Dit luizenleventje is echt onrealistisch! En dit terwijl mijn collega’s hard aan het werk zijn of het feest aan het voorbereiden(de school bestaat 50 jaar op 23 november, en dat wordt een fantastisch feest! Helaas zonder mij).
Het is dus een mooie dag om een deel etappe 1 van de Trilho dos Pescadores (Fisherman’s Trail) te volgen, een onderdeel van de Rota Vicentina (de Caminho Historica loopt door het binnenland). Etappe 1 gaat van Porto Covo naar VN de Milfontes en is 20 km lang.
We vertrekken vanuit Portinho do Canal, waar we vorige keer geëindigd zijn. We volgen het kustpad richting Porto Covo met aan de ene kant ongerepte duinen begroeid met vetplanten, en aan de andere kant langs dramatische rotspartijen, onbereikbare strandjes met keien, en wilde bruisende golven.
Het blijft lekker fris langs de zee, en het pad is makkelijk en loopt vaak rakelings langs de kliffen. Bij het terugkeren nemen we een pad door de duinen, wat veel moeilijker is door het rulle zand en de hellingen. Dit is werkelijk de mooiste kust die we al gezien hebben!
Daarna gaan we even op het strand zitten en steken onze benen in het rivierwater.
Naast ons blijft een nieuwsgierige meeuw zitten, en ook de kleine Pilrito das Praias of drieteenstrandloper trippelt een paar keer langs ons terwijl hij voortdurend in het zand pikt.
Na wat inkopen in de zogenaamde Spar (blijkt een kleine supermarkt naast de in een winkelcomplex verborgen Spar te zijn), keren we terug naar het hotel.
’s Avonds gaan we nog eens langs bij Restaurante Moira, een typische Alentejaanse familiezaak. Moeder staat in de keuken, vader bakt vis op een kleine barbecue, en de goedlachse Antonio bedient de klanten. Je vindt er typisch Alentejaanse gerechten zoals Porco a l’Alentejano (varkensvlees met venusschelpen).
Ondertussen heb ik de zwarte vogel die we op hetzelfde traject op een rots zagen zitten geïdentificeerd: het is geen zwarte gier, maar een Corvo-Marinho-de-Crista of galheta of de kuifaalscholver (phalacrocorax aristotelis).

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur