Op het moment dat deze blog online gaat zullen er waarschijnlijk al wat dagen voorbij gegaan zijn, want hier in Basse hebben ze de helft van de dag geen elektriciteit, laat staan WiFi! Hier, waar de monding van de Gambia rivier niet meer ver is en het wel 40 graden kan worden, staat de field base van het MRC, waar de bloedsamples van de dorpelingen worden geanalyseerd op malaria-infectie, het bloed van de positieve inwoners wordt afgenomen, de muggen met dit bloed worden gevoed en een week later gedood om te kijken of er transmissie heeft plaatsgevonden. Klinkt nogal morbide, but this is basically where the magic happens… African style. Hier een vlugge blik op mijn dag hier in het binnenland van Gambia!

De dag begint zo rond 11 uur, als de positieve dorpelingen die de dag of twee dagen daarvoor positief getest zijn naar het centrum komen om bloed af te geven. Meestal zijn dit kleine kindjes, die naalden niet zo leuk vinden en het nog weleens op een krijsen zetten. Daar komt dan bij kijken dat ze geen Engels spreken, waardoor ik niks anders kan doen dan ongemakkelijk glimlachen naar de moeders terwijl hun kind de longen uit zijn lijf schreeuwt. Erg leuk natuurlijk, vooral als je het afgenomen bloed zo snel mogelijk in de buisjes en voeders wil hebben en het allemaal op lichaamstemperatuur gehouden moet worden om stolling te voorkomen... Musa, onze mosquitoman is gelukkig heel goed met de kindjes en schreeuwt net zo lang “HOW GREAT ARE YOU?!” tot het kind “two” stamelt, de verpleegkundige de syringe gevuld heeft en wij onze buisjes kunnen vullen. Jammer is dan weer wel dat Musa hier ook heel graag bij wil helpen, wat voor veel chaos en onduidelijk Engels gebrabbel zorgt. “Ja ja” zeggen en doorgaan waar je mee bezig bent is tot nu de beste tactiek geweest.

Rond een uur of 1400 is het bloed verwerkt en zijn de muggen gevoed: tijd voor ons om te eten. Zoals velen van jullie wel weten ontbijt ik altijd best uitgebreid, maar dat is hier niet helemaal mogelijk (lees: een koelkast die in de nacht uitvalt omdat de stroom dan in heel het dorp uitgaat en een markt waar het brood heel goed verstopt is waardoor we er pas op de laatste dag achterkwamen dat er wel degelijk een bakker is), dus mijn maag is rond dit uur wel toe aan een goede maaltijd. Gelukkig kunnen we hier op het terrein voor iets minder dan een euro een volle avondmaaltijd krijgen, die altijd bestaat uit rijst + X, waarbij de X lekker kruidig is zo dat je mogelijk nog wat meer gaat zweten. Ook bevat X altijd een onherleidbaar soort vlees… De vegetariër in me is op de tweede dag al huilend in een hoekje gaan zitten, maar vleeseter Janeri heeft de tijd van haar leven hier.
Na de lunch is het tijd om te chillen tot een uur of 1700, waarna de positief geteste samples van de collectie de dag ervoor onder de microscoop worden bekeken op zoek naar de parasiet en de buisjes voor de samples van deze dag worden klaargemaakt. Rond een uur of 1800/1830 komen de samples van de dag binnen, die gelabeld en getest moeten worden, zodat de positieve dorpelingen de volgende dag bloed kunnen komen geven en dan is het rond 21/22 uur weer klaar voor de dag!


Laten we maar zeggen dat het duidelijk is dat ik me niet heb opgegeven voor een 9 tot 5 job, maar dit geeft een heerlijk vakantie effect. Ook geeft de marge van minimaal een uur als je met een afrikaan wat afspreekt heel wat tijd om te chillen en wat te lezen (of deze blogjes te schrijven) wat ook wel bijdraagt aan dit vakantiegevoel. Al met al best prima toch?

Liefs, Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog