Na een paar rustige dagen in Oakdale besluiten we om ook een tripje naar Lake Tahoe te maken.
Het is niet zo héél ver van hier, ongeveer 3 uur rijden. We moeten dus wel een auto huren, maar waar?
Hier vlak bij huis in Oakdale of op het vliegveld van San Francisco? Twee uur rijden vanaf hier?
We gaan voor het vliegveld. En waarom? Als we de volgende week naar Washington moeten vliegen, kunnen we beter de zware bagage in de auto meenemen, dan er mee in de BART trein te gaan.
Dus…met een rugzakje voor een paar dagen gaan we naar het station.
(Gòh, ik wist trouwens niet dat onze zoon niet alleen met de ambulance reed maar ook een treinstation onder zijn hoede had....:-) Deze trein rijdt hier in de Bay Area met als eindpunt het vliegveld. Ik dacht dan ook óver de Bay Bridge ( zo’n dubbele) te komen maar helaas het werd een donkere tunnel. Niks te zien, pikke donker.
Eindpunt vliegveld, op naar de rental.
We hebben een Nissan met hoge instap. Heerlijk voor deze oudjes….

Vanaf hier begint de reis naar Lake Tahoe. Nu we de Bay Bridge gemist hebben, willen we toch minimaal wèl de Golden Gate “doen”. Nou, dat lukt. Op naar het noorden en dan richting Sacramento en Lake Tahoe.
Aanvankelijk is de omgeving niet geweldig maar ná Sacramento verandert dat.
We gaan de bergen in en hier zien we ook weer die prachtige sequoia’s, maar helaas ook grote gebieden, waar bosbranden waren…
We stijgen naar 2000m. Ook hier weer haarspeldbochten en verkeersborden met overstekende beren ( ze blijven ons achtervolgen) en ander wild.
Die waarschuwing is maar goed ook want plotseling, direct na zo’n haarspeldbocht, staan er ineens 3 herten aan de kant van de weg, werkelijk nog geen meter naast de auto op de grens grind/asfalt…, alsof we verwelkomd werden…
Ze stonden stokstijf naast elkaar, wij zaten stokstijf naast elkaar. We schrokken ons dood.
Maar goed, geen beren gezien maar wel steeds meer sneeuw.

Het meer is prachtig, maar dat kun je op de foto’s zien. Het is weekend en het is gezellig druk. Een tocht rond het meer is adembenemend. Even achteruit rijden op zo’n “viewpoint”is minder adembenemend….ik hoor kkrrkk en dat was dus het achterkantje van de auto, die langs de vangrail schuurde…

Op eerste paasdag wordt hier nog geskied, sneeuwballen gegooid en geraft op de niet bevroren, snel stromende rivieren. Temperatuur 10grd C. Maar de zon is al lekker warm; bij ons hotel kun je al heerlijk in de zon zitten.

Ook hier wordt, net als in de grote steden van Amerika, volop gedemonstreerd tegen de huidige regering, de tarieven en de hoge prijzen. Overal mensen langs de weg met borden “tarifs “en “devaluation”....

Oh ja, we hebben toch nog een paar beren gezien, zie foto.

Na nog 1 dag in Oakdale gaan we op 22 april naar ons hotel (voor 1 nacht) op het vliegveld. We rijden in onze huurauto naar het hotel, droppen onze bagage en gaan naar de rental om de auto weer in te leveren (geen schade probleem, geen gedoe met verzekering, alles was verzekerd) Nu uitzoeken waar de de shuttlebussen naar het hotel staan.
Nou, overal staan wèl vriendelijke dames met ietwat scheve ogen, om je de juiste ingang, uitgang of lift te wijzen. Maar alleen… het zijn lieve dames met afkomst China, Vietnam of een ander land waar ze de R niet kunnen uitspreken, hetgeen resulteert in een brij van woorden die voor ons onverstaanbaar zijn. Maar met een beetje “common sense” van onze kant lukt het allemaal toch wel.

Terwijl ik dit schrijf, zitten we ( de volgende dag, 23 april) in het vliegtuig naar Washington, ongeveer boven Salt Lake City. De stewards vraagt of ik een “stropwaffel wil. Oh ja ….een strooopwaaaafel. Ze moet lachen. Als ik later richting toilet/pantry loop vraagt ze me of ik haar en nog 2 collega’s de uitspraak van stroopwafel wil leren. Ik probeer het, blijft moeilijk 🙂. Of ik van stroopwafels houd, vraagt ze. Ja. En voor ik het in de gaten heb, heb ik 10 stroopwafels in mijn hand…. Niet verkeerd. En in Front Royal zijn ze er gek op….

En zo vliegen we verder over Amerika, landen in Washington waar Terry en Erick al op ons wachten, waar we in de auto stappen op naar Front Royal in North Viginia.
Home again…voor ons een vertrouwde plek.

Gineke.

Geschreven door Henk.en.Gineke