Jaaaa! Het was eindelijk zover. Ik mocht aan mijn backpack reis beginnen 😀. Wie had gedacht dat ik het ook echt zou doen hihi.
Ontzettend enthousiast maar behoorlijk nerveus doe ik nog een laatste check up thuis (beetje katerig). Om 14 uur zou ik opghaald worden maar om 10 uur was ik nog niet thuis nadat ik een hele gezellige afscheidsborrel had met vrienden.
Aangekomen op Schiphol wacht een groepje familie en vrienden mij op om me uit te zwaaien. Och jee nu word het echt spannend. Het gaat echt gebeuren and no way back!
Nadat ik mijn bagage had gedropt was het dan ook echt tijd om afscheid te nemen. Ja ja de tranen waren aan het vloeien. Het was bijzonder want tijdens het huilen werd er ook gelachen. Het was een combinatie van verdriet, gemis, enthousiasme en zenuwachtigheid.
Nadat ik de douane gepasseerd had ben ik Amerikaanse dollars gaan pinnen. Dit is het 2e betaalmiddel in Bolivia. Ik nam voldoende mee. De helft zou ik daar uitwisselen voor Bolivianos en de andere helft goed bewaren voor noodgevallen.
Eenmaal aangekomen bij de gate was het wachten op het vertrek. Ik had een uur vertraging. Dat gaf mij genoeg tijd om te sudderen in spanning en verdriet. Ik kon maar niet stoppen met kijken naar de tekening die mijn nichtje Hailey voor me heeft gemaakt (zie foto). Wat een tranentrekker 😢. Ik hou ZOVEEEEL van mijn familie/vrienden. Ik zal ze ontzettend hard missen. Dit is echt een dilemma voor mij. Maar ik heb het gevoel dat dit echt is wat ik wil. De wereld zien, cultuur opsnuiven, andere talen leren spreken en uit mijn comfort zone stappen om mezelf te ontwikkelen als persoon.

Er werd omgeroepen dat we mochten boarden in het vliegtuig richting Madrid. Nadat ik plaats had genomen en het vliegtuig opsteeg was de spanning weg. It's going to happen and you can do this!

Aangekomen in Madrid moest ik ongeveer 2 uur wachten voordat we zouden vliegen richting Santa Cruz de la Sierra, Bolivia.
Ik raakte hier aan de praat met een andere backpacker. Een reiziger Pierreq. Een vent van mijn leeftijd. Het was een goed gesprek, hij vertelde me over zijn reiservaringen en vond het knap dat ik mijn eerste backpackreis begon in Zuid-Amerika. Vooral omdat mijn Spaans niet goed is. De meeste backpackers beginnen vaak in Thailand aangezien je daar goed uit de voeten komt met Engels.
Aan boord zat ik naast een Boliviaanse vrouw van medio 30, Adriana Echeverria. Het is een mooie vrouw die gelijkenissen heeft van JLo.  Ik stelde me voor en kort daarna raakten we aan de praat. Haar Engels was niet optimaal maar veel beter dan mijn Spaans. Ze was heel vriendelijk. Ze woont in de plaats van bestemming dus voelde zich geroepen om mij een waslijst aan adviezen mee te geven. Goede restaurantjes/barretjes, gerechten, gebieden waar ik niet moest komen (red zone) of juist wel moest komen (green zone). Ze schreef een paar nummers van betrouwbare taxi chauffeurs op en gaf aan wat een normale prijs is. Ze had een tasje van LaDurée bij zich (my fave) dus ik vroeg of ze uit Parijs kwam. Ze was daar voor werk, ze is fashion designer. Ze zei met een glimlach "I'm the best fashion designer of the world". We hebben veel gelachen. She was really funny and friendly. Ik maakte een foto. Tijdens de landing vroeg ik aan haar of ik haar designs mocht zien. Ze gaf aan dat ik dit kon zien op haar Facebook.
Nadat ik wifi had op het vliegveld zag ik op haar Facebook dat ze eigenlijk een best grote designer is. Ik zag foto's van grote fashion shows. Wat een verassing. Zo zie je maar. It doesn't mean your a bitch when you're a pretty girl and your in the fashion bizz. I need to get rid of that prejudice.

Geschreven door Gunoberkleef