We hadden vannacht een lekker rustig plekje. Gisteren hebben we uitgevonden dat er een app bestaat waar een heleboel camperplaatsen op staan zoals we de afgelopen dagen hebben gehad. 'Aire de camping car' . Een account aanmaken gaat makkelijk en je kunt geld storten in een tegoed. Het enige wat je dan hoeft te doen is bij de ingang een code intoetsen. De prijs voor één nacht ligt meestal rond € 15,00. Helemaal handig. We worden steeds geroutineerder!

We zijn weer keurig om 9 uur op pad, zonder dat we daar erg ons best voor doen. Het is maar een klein stukje naar Bayeux. Een bezoek aan het museum met het tapijt stond al op ons lijstje, maar dank voor de tips om het ook echt te gaan doen. We vinden vrij makkelijk een parkeerplek, het is nog vroeg, dat helpt. Er staat een betaalpaal, we voeren alles in en hoeven maar € 0,60 te betalen en kunnen dan tot morgenochtend blijven staan. Huh? Dat kan toch niet? Alles nog maar eens ingevoerd en ja hoor, het klopt. Eerst maar koffie en dan blijkt dat het terrasje tegenover de toeristen informatie zit. Altijd handig. We krijgen een handig boekje mee en de dame bevestigd dat wij prima op die parking kunnen staan. We vinden vrij snel de weg naar het museum. Net als gisteren hoeven we maar weer voor één persoon te betalen, omdat ik op Harley zit. Die gaat ons nog geld opleveren!

Het is een knap staaltje werk, dat tapijt. Met een audiotour loop je van afbeelding naar afbeelding, terwijl in het Nederlands beschreven wordt wat we zien.
Het is een 70 m lang geborduurd wandtapijt en een levendig stripverhaal dat de invasie van Engeland door Willem de Veroveraar bezingt. Het tapijt is gemaakt in opdracht van de bisschop van Bayeux. Het is een levendig verslag van de Engelse koning Harold in de slag bij Hastings. Het geeft ook inzicht in het leven in de 11e eeuw. Onvoorstelbaar dat dit tapijt al 1000 jaar oud is en allerlei oorlogen heeft overleefd. Je mag er niet fotograferen, maar ik heb wat plaatjes van internet geplukt.

We lopen verder het stadje door richting de gigantische abdij, de cathedrale Notre-Dame. Schitterend van binnen en van buiten. Een goede plek om een kaarsje aan te steken voor onze lieverds die altijd in ons hart meereizen en dagelijks worden genoemd.
Vanmorgen las ik deze tekst op FB:

"Rouw is niet zomaar een emotie - het is een ontrafeling, een ruimte waar iets ooit leefde maar nu weg is. Het snijdt door je heen, laat een holle pijn achter waar ooit liefde verbleef".

De tekst gaat nog veel verder, maar het raakte ons wel. Altijd weer mooi dat wij dit samen kunnen delen.

We gaan weer terug naar de camper, we lopen in één keer er op af! Hoera voor onszelf!
De volgende stop is Omaha beach, een van de invasiestranden van de 2e wereldoorlog. Dat is wel de plek waar het hardst gevochten is hebben we begrepen. We vinden een camperplaats, maar we weten niet of het op loopafstand van het memorial is. Er staan wat Franse mensen met elkaar te praten en we wagen het erop om een vraag te stellen. Ze snappen wat we bedoelen en beginnen een heel verhaal in het Frans. Ho, eerst de vertaalapp even aanzetten. De vertaling is ongeveer zo: 'nu je een ontsnappingsroute hebt gevonden komt er een agent en daar is ook een boek van'. Oh ja, daar hebben we dus precies niks aan, maar met handen en voeten legt de man uit dat we er met de camper naar toe moeten rijden, grote parkeerplaats daar. We kunnen vanavond wel terugkomen naar de camperplaats voor de overnachting, plaats genoeg.

We rijden naar Nomandy American Cemetry and Memorial. Inderdaad, grote parkeerplaats. Het is een schitterende gedachtenisplek. Gemaakt en beheerd door Amerikanen. Het is al weer indrukwekkend. Al die witte kruizen in de serene rust. De begraafplaats is in 10 vakken verdeeld. De stoffelijke resten van de Amerikaanse militairen liggen begraven onder de precies uitgelijnde grafstenen van witte Lasa marmeren kruizen en Davidsterren.

Er is een kapel met een prachtig mozaiekplafond. Het symboliseert Amerika dat haar zonen zegent op het moment dat zij, ter zee en in de lucht, ten strijde trekken. Een dankbaar Frankrijk legt een lauwerkrans bij de gesneuvelde Amerikanen die hun leven hebben gegeven. Bijzonder is dat, terwijl wij daar lopen 3 oude vliegtuigen overvliegen, dat maakt het plaatje wel compleet.
Bij een prachtig beeld liggen bloemen. Het gedenkteken omvat een zeven meter hoog bronzen beeld. Dit beeld moet de "Spirit van de Amerikaanse jeud, oprijzend uit de golven" voorstellen en kijkt uit over de grafstenen. Naast het beeld zie je getekend hoe de invasie ging, met allemaal pijlen waar de verschillende divisies vandaan kwamen. Dat je dát toch kunt organiseren! 185.000 man op de been! We blijven ons verbazen. Ook dit is een knap staaltje werk.Tegenwoordig zou je er een computerprogramma voor hebben.

We zijn vol van alle indrukken en besluiten verder op de route een camperplaats te zoeken en niet die waar we net waren. Net als gisteren voeren we de code in en staan op een mooie plek. Stoelen en tafel naar buiten en een kopje thee (je kunt tenslotte niet meteen aan de wijn)
Nu ik dit enorme relaas heb geschreven ben ik trouwens toe aan een wijntje.

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis