Om 6:00 staan we op. We moeten ons om 7:00 bij de tour operator melden. Snel nemen we een laatste douche en pakken onze spullen. We hebben geen tijd voor het ontbijt.
Het is nog uitgestorven in het hostel en we moeten nog afrekenen. We maken een beetje geluid in de hoop dat er iemand wakker wordt.
Plots zien we iemand met een slaperig hoofd door de ramen komen die ons vraagt of we willen uitchecken. "Si" is ons antwoord en even later komt hij om de rekening van ons verblijf op te maken. Even voor 7:00 komen we lopend aan bij de touroperator. We zijn ruim op tijd gezien er nog niet veel actie is. We hebben ons voor niets gehaast.
Er druppelen langzaam wat mensen binnen. Het zijn voornamelijk Fransen. In totaal zijn we met 8 personen die in 2 landcruisers het avontuur aangaan.
De groep bestaan uit 5 Fransen, een Ier en wij, de 2 Nederlanders. Samen met de twee chauffeurs en een kokin zijn we met elf personen.
We worden geplaatst in een lichtgrijze Toyota samen met Adrien en Amandine, een Frans koppeltje.
De overige gaan in de donkere Toyota. Alle bagage wordt op het dak vastgesjord.
We zijn reuze benieuwd. Veel later dan gepland rijden we het dorpje uit. Er wordt tussendoor nog even brood, water en cocabladeren (tegen hoogteziekte) ingeslagen om ons te kunnen verzorgen. Het is fris maar de zon begint al warmte af te geven. Dat gaat goed komen denken we.

Langzaam rijden we door het bergachtige landschap. De afwisseling van de natuur is wonderschoon. Na een half uur rijden stoppen we om te ontbijten. De klep gaat open en er wordt een ontbijt op de achterklep klaargezet. Wanneer we uitstappen giert er een koude wind om ons heen. Shit, het is koud! Je kunt amper tegen de wind in blijven staan. We waren gewaarschuwd maar het is nog kouder dan we dachten. Snel worden de muts en handschoenen tevoorschijn getoverd.
Na het ontbijt rijden we verder door de enorme rotspartijen. De bergen zijn erg wisselend, van gladde glooiende bergen tot enorm grillige. In de auto staat wat Boliviaanse muziek op en de chauffeur zit aan de cocabladeren wat vreselijk stinkt. Je dient erop te kauwen en in je wang te bewaren. Het is smerig en we besluiten dit maar niet te doen. We kunnen het altijd nog gebruiken als we last krijgen van de hoogte. Amandine spreekt goed Engels, Adrien iets minder en de chauffeur totaal niet. Gelukkig begrijpen we hem aardig wanneer hij niet te snel spreekt en er wordt regelmatig een vertaling gemaakt door onze reisgenoten. We rijden verder richting het zuiden. We worden weer langzaam warm door de zon die de auto verwarmt. We rijden een aantal uren wanneer het tijd is voor de lunch. Ook hier is de snijdende wind de belangrijkste factor om dik ingepakt te lunchen. Na de lunch rijden we verder en we beginnen de groep al een beetje te leren kennen. Het is een leuk gezelschap met totaal verschillende achtergronden. Dat maakt het ook een leuke groep vinden we.
We stoppen bij een meer wat prachtig tussen de bergen in ligt. Het water is bevroren en er lopen wat lama's te grazen. We maken foto's en gaan weer snel terug de auto in.
Zo rijden we de bergen door, stoppen regelmatig voor de fotomomentjes en rijden richting het hostel waar we gaan slapen. Het is bij een lokale familie thuis en we zijn benieuwd wat ons te wachten staat.

Bij het hostel aangekomen blijkt dat de faciliteiten volgens verwachting niet erg goed zijn. We liggen samen met Adrien en Amandine in één kamer. We schuiven de losse bedden tegen elkaar zodat we tweepersoonsbedden creëren en we verdelen de dekens. Er is geen douche en warm water en de elektriciteit komt uit een kleine generator die om 22:00 uit gaat.
Nadat we de bedden geregeld hebben wachtten we in een gemeenschappelijke onverwarmde ruimte op het eten. Het is er ijskoud en iedereen heeft last van koude voeten. Het eten is ondanks de kou verrukkelijk door onze kok klaargemaakt. We eten het warme voedsel snel op voor het de kans krijgt af te koelen. Na het eten zitten we nog even maar het besluit wordt snel gemaakt om naar bed te gaan. De chauffeurs zijn nog bezig met de reparatie van de donkere Toyota waar blijkbaar een probleem mee is. In het donker in de kou. Respect!
De meeste gaan met kleren aan het bed in om het warm te krijgen.
Het wordt een zware nacht met koude voeten die niet warm te krijgen zijn.
Wij wilden toch avontuur, dus we miepen niet.

Geschreven door Dushitravelsto