Vandaag staat de reis naar Alausi gepland. We hebben de tijd want de trein die we gaan nemen in Alausi kan uitsluitend online worden geboekt. Gezien de beperkte plaatsen is deze volgeboekt op de datum die wij in gedachten hebben. Aangezien we graag de trein willen meemaken hebben we deze gereserveerd op de 22ste. We moeten daardoor het een en ander aanpassen in de planning. Ons geplande bezoek aan Cuenca, een plaatsje ten zuiden van Alausi, verschuiven we naar voren. Niet helemaal optimaal omdat we vervolgens weer naar het noorden moeten maar het is niet anders. Donderdag of vrijdag willen we in Peru zijn.

De busreis van Guayaquil naar Alausi is erg mooi. Het landschap is veranderd van beboste bergen naar bergen met bananenplantages afgewisseld met een soort tropisch regenwoud.
De weg loopt met vele haarspeldbochten door het landschap en het is elke keer weer een verrassing wat er zich achter de bocht bevindt. Ook zijn er vele stroompjes water die vanaf de bergen naar het dal stromen. Door de afwisseling van de omgeving krijgen we geen tijd meer om te slapen. We kijken onze ogen uit.

Enkele uren later komen we in Alausi aan. Een piepklein dorpje waar, buiten het treinstationnetje om, niets te beleven valt. Omdat we hier pas over 4 dagen hoeven te zijn verkennen we de omgeving op zoek naar een hostel om te slapen op de dag voor de treinreis.
Nadat we dit gedaan hebben willen we de bus naar El Tambo nemen omdat we daar een overnachting hebben geboekt. We vragen aan een paar lokale oude mannetjes waar we de buslijn kunnen vinden en lopen over een steile weg richting het bus traject.
Even later komt de bus voorbij richting Chunchi, een plaatsje tussen Alausi en El Tambo in.
We besluiten om deze te nemen zodat we al iets meer in de juiste richting komen. We kijken in Chunchi wel of we een andere bus kunnen vinden.
Lonely Planet geeft aan dat de afstand tussen Alausi en El Tambo 37 km bedraagt. We zijn er inmiddels achter dat dit waarschijnlijk hemelsbreed gemeten is want uit de bewegwijzering maken we op dat het ongeveer 95 km is! Met de bochtige wegen en grote hoogteverschillen is dat een reis van bijna twee uur.
In Chunchi aangekomen vragen we direct na waar we het traject naar El Tambo kunnen vinden. Een hulpvaardig jongen wijst ons de weg.

Het begint inmiddels al donker te worden wanneer we aankomen op het traject waar we langs de kant van de weg gaan staan om de passerende bus aan te kunnen houden. Na ongeveer een kwartier komt de bus voorbij. We geven het stopteken maar hij seint en rijdt vervolgens gewoon door. Een man die bij ons staat omdat hij ook een bus wil nemen verteld ons dat, wanneer de bus vol is, hij doorrijdt en dat je dan op de volgende moet wachten.
Een half uurtje geeft hij aan. Dat is een tegenvaller.
Dezelfde man stapt echter even later achter in een pick-up om zich te laten vervoeren richting zijn bestemming. We hebben al vaker gezien dat lokalen mensen met pick-ups vervoert worden.

Even later stapt er een pick-up bij ons en de man vraagt ons waar we naar toe moeten. El Tambo geven wij aan en hij gebaart ons om in te stappen. We gooien de rugzakken achter in de pick-up en willen zelf ook achterin stappen. Hij gebaart ons echter om voorin te komen zitten. Met drie personen is het wel wat krap voorin maar het is beter dan achterin een open pick-up.
Het is een oude man en hij heeft heerlijke latin muziek opstaan. Met rustig tempo rijden we de bergen door voor de ruim 50 km lange tocht. We proberen wat te communiceren wat enigszins lukt. De man wil ons wel direct op het juiste adres afzetten, wat erg fijn is. We hebben al bedacht dat hij ons vast niet uit vriendelijkheid heeft meegenomen maar dat hij verwacht dat hij wat geld toegeschoven krijgt.
We besluiten om aan het eind de man 5 dollar te geven. Wanneer we na een uur op de eindbestemming aankomen, laden we de rugzakken uit en geven we de man de 5 dollar die we in gedachten hebben. Dan blijkt de oude man plotseling een zeer groot zakelijk talent te hebben. "Diez" (10) zegt hij zonder blikken of blozen. We hebben de man maar een goede dag bezorgt.
Weer een wijze les geleerd. Net zoals we het altijd bij de taxi doen, eerst vragen "quanta?"

We zijn aangekomen bij een prachtige hyacinta. Het ligt erg afgelegen en het lijkt erop dat we de enige gasten zijn die er verblijven. Een man ontvangt ons vanwege de afwezigheid van de señora. Hij is erg hulpvaardig maar zeker geen hostel beheerder. Hij komt wat onhandig over. Het is erg koud in deze omgeving en we zijn blij dat we vanmorgen de lange broek hebben aangedaan. De man pakt een bos sleutels om wat verschillende kamers te laten zien. We geven aan dat we gereserveerd hebben maar hij staat erop om ons de diversiteit aan kamers te laten zien. Ondanks dat er niemand anders aanwezig is blijken de kamers die hij laat zien niet gereed te zijn voor verhuur. Dit is te zien aan de bedden die sinds de laatste verhuur niet zijn verschoont en opgemaakt.
Na een achttal kamers te hebben laten zien blijkt er één wel schoon en verhuur gereed te zijn.
We nemen de kamer en de man gaat zorgen dat we warm water krijgen. Het is steenkoud op de kamer en we willen nog lekker warm douchen om zo op te warmen voordat we onder de wol gaan. Na een kwartier komt hij terug en meldt dat we kunnen "testen". Nadat de kraan ongeveer 5 minuten open heeft gestaan komt er uiteindelijk warm water uit de kraan.

We gaan lekker douchen en kruipen dicht tegen elkaar aan in bed. We liggen nog geen 10 minuten wanneer erop de deur wordt geklopt. Aanvankelijk denken we er niet over om het warme bed te moeten verlaten om in de kou de deur open te doen, maar doordat de klopper aanhoudt besluiten "we" dat Marco de deur maar open moet doen.
Daar staat de man weer voor de deur met een hele lading dikke dekens, omdat het zo koud is.
10 minuten later zijn we blij dat we hebben opengedaan want we liggen heerlijk warm onder de dikke dekens.

Geschreven door Dushitravelsto