Vandaag willen we naar Macará, het plaatsje net voor de grens met Peru.
We zoeken bij het busstation een buslijn richting Macará. Er rijden meerdere bussen per dag en het is een reis van 6 uur.
We vinden een maatschappij die om 11:00 vertrekt. We hebben nog even tijd maar besluiten rond het station te blijven hangen tot we vertrekken.
Om 11:00 vertrekken we voor de lange reis. Het is mooi weer en vanuit de bus kun je prima de omgeving zien. Het is ongelofelijk waar sommige mensen wonen. In the middle of nowhere staan huisjes. Je moet niet iets vergeten zijn in het dorp want deze mensen zijn anderhalf uur bezig om in de bewoonde wereld te komen. De meeste huizen hebben wel elektriciteit aan de draden vanaf de palen die langs de weg staan te zíen.
We beseffen ons steeds vaker hoe goed we het hebben in Nederland.

Na een goede reis komen we aan het eind van de middag aan in Macará. Een klein plaatsje waar je nog niet dood gevonden wilt worden. De rugzakken zitten netjes in een reiszak. Het is een must als je de rugzakken steeds in het onderruim vervoert. Het is er vuil en smerig maar door de reiszak hou je de rugzakken nog een beetje netjes. Je kunt er ook een slot opdoen zodat alles redelijk safe vervoert kan worden.
De Terrestre terminal is niet groot en we staan even rond te kijken wat we hiermee aan moeten.
Het was de bedoeling om een hostel te nemen en morgen de grens over te steken.

Na wat overleg besluiten we om vandaag de grens over te gaan en in het eerst volgende plaatsje in Peru te overnachten.
De grensovergang in Macará is redelijk rustig omdat de meeste mensen bij de kust de grens oversteken. Er komt een taxi-chauffeur op ons af met de vraag of we naar puenta willen, de grensovergang.
We stappen in een oude pick-up die aan alle kanten rammelt en even later staan we bij de grens.
De overtocht gebeurt lopend over een brug. De grens is namelijk een riviertje die tussen Peru en Ecuador stroomt. We hebben ons ingelezen en we dienen ervoor te zorgen dat we de juiste stempels in het paspoort krijgen.
De grenspost met Ecuador gaat goed. We krijgen een stempel en kunnen passeren. We lopen de brug over naar de grenspost van Peru. Halverwege worden we al aangesproken door een man die ons naar Piura wil vervoeren. Hij is behoorlijk opdringerig en rijdt een oude witte Mitsubishi Lanser station. We negeren hem maar de man is een volhouder. Bij de grenspost van Peru moeten we een aantal formulieren invullen wat redelijk lang duurt. Verder zien we geen enkele taxi of bus.
De man heeft zijn kofferbak al open en wacht op ons. We willen ons niet laten opjagen maar helemaal goed voelen we ons er niet bij. Zeker gezien er meer mensen in de auto zitten.
We zijn nog bezig met de papieren wanneer de man ineens verdwenen is.
Het begint inmiddels schemer te worden en we twijfelen of we de juiste keuze hebben gemaakt om nu de grens over te steken.
Als alle papieren gereed zijn krijgen we een stempel en mogen we Peru in. We hebben de rugzakken omgedaan en lopen door de schemer de weg af.
Er staan oude huisjes/krotten langs de weg en we voelen ons niet echt safe. Na ongeveer 800 meter gelopen te hebben stoppen de krotten en verdwijnt de weg in de duisternis. We besluiten om terug te gaan richting grenspost omdat daar verlichting is en dat daar de grenspolitie staat waardoor we een wat veiliger gevoel krijgen.
Het valt ons op dat er wel erg veel witte Mitsubishi's langs de weg staan bij de krotten en we krijgen de indruk dat dit de taxi's zijn die we zoeken. In tegenstelling tot Ecuador zijn ze hier blijkbaar wit.
Terug bij de grenspost staat er een witte taxi waar de bestuurder ons vraagt of we naar Piura willen. Eigenlijk willen daar niet naar toe omdat we gelezen hebben dat het daar erg crimineel is. De optie om bij de grenspost te blijven lijkt ons echter ook geen goede. Er zitten 3 mensen in de auto en we besluiten uiteindelijk om mee te gaan. Het lijkt erop dat de drie mensen ook klanten zijn. We spreken een prijs in dollars af tot de eerste grotere plaats om daar een hostel te nemen. We hebben in Loja geprobeerd om Peruaans geld te wisselen bij de bank maar dat was niet gelukt. Ook bij de grensovergang kunnen we niet wisselen. De chauffeur neemt gelukkig genoegen met de dollars.
Één van de passagiers gaat in de kofferbak en wij kunnen op de bijrijdersstoel en achterbank. De rugzakken liggen echter ook achterin waardoor we steeds achterom kijken of de persoon die achterin zit niet in onze spullen aan het graaien is. De écht belangrijke zaken zitten in de kleine rugzak die we altijd bij ons houden.
Één betrouwbaar uitziende passagier ziet onze voorzichtigheid en verteld ons dat het safe is in de taxi. We raken met hem in gesprek. Hij is opticien en is onderweg naar Sulana om daar de bus te nemen naar Piura waar hij woont.
Hij vraagt ons waar wij naar toe gaan en we vertellen hem dat we naar de eerste plaats willen in Peru om daar een hostel te nemen voor de overnachting.

De reis duurt erg lang. Dit hebben we niet zo ingeschat en de $10 die we hebben afgesproken is dan ook erg weinig. De opticien is met de bestuurder aan het praten. We begrijpen dat het over ons gaat want we horen het woord gringo's regelmatig vallen en samen de woorden die we begrijpen concluderen we dat het bijna wel over ons moet gaan.
Er is erg veel controle van politie langs de kant van de aardedonkere weg. Ze staan en knipperen een keer met hun zwaailicht. De bestuurder blijft gewoon rijden, doet de binnenverlichting aan en toetert een keer wanneer we de politieauto passeren.
Dit gebeurt een aantal malen op deze wijze.
Op de borden die we een keer zien staat langs de kant van de weg zien we dat Piura op 196 km ligt.
Plotseling stopt de auto bij een paar huisjes. Er staat een persoon te wachten die ook bij ons instapt. Een kleine man vanaf de achterbank stapt uit en komt tussen de bestuurder in zitten. De nieuwe passagier gaat vervolgens op de achterbank. We zitten in totaal met 7 man in de auto! We rijden weer verder en na een kwartiertje is er een wegafsluiting van de politie. We stoppen en de politieagent schijnt met zijn zaklamp in de auto. De kofferbak moet open en hij bekijkt de spullen, waaronder onze rugzakken.
Hij loopt terug naar de bestuurder en praat nog wat. We mogen door. Het blijkt later dat de bestuurder hem wat geld in de hand heeft gedrukt. Corruptie is daar blijkbaar nog gewoon.
De opticien praat weer met de bestuurder en ze hebben het erover waar de bestuurder ons wil afzetten in het dorpje waar wij naartoe willen. De bestuurder maakt een onverschillige indruk op ons maar de opticien is erg zorgzaam over onze veiligheid.
Hij wil dat we bij een hostel in het centrum worden afgezet.
Ons Spaans is nog niet helemaal oké en zijn Engels ook niet wat specifiek communiceren wat lastig maakt.
Hij telefoneert een aantal malen en we krijgen een mobiel onder onze neus gedrukt. Of we even willen luisteren. We krijgen een Engels sprekende vrouw aan de lijn die uitlegt dat het in de plaats waar wij naartoe gaan erg onveilig is. Ze heeft in opdracht van de opticien, wat haar vader blijkt te zijn, gezocht naar een hostel in het centrum van het dorp. Ze geeft aan dat we niet meer naar buiten mogen omdat de kans op een overval of iets dergelijks dan erg groot is.
We voelen ons totaal niet veilig en bedenken wat de opties zijn. De opticien gaat naar Piura, wat ook geen veilige stad is (van lezen), maar van veel groter formaat dan het plaatsje waar we nu naartoe gaan.
We besluiten om met de opticien mee te gaan naar het busstation om daar verder te reizen naar Piura.
We krijgen nog enkele malen de mobiele telefoon aangereikt om met de dochter af te stemmen. De opticien is zichtbaar opgelucht dat wij meegaan naar Piura.

We rijden na anderhalf uur de plaats Sulana in. Het ziet er erg armoedig uit. Ongure types lopen over straat en golfplaten huisjes staan langs de weg.
We zijn blij dat we besloten hebben verder te reizen. Hier wil je niet overnachten!
Bij het busstationnetje aangekomen stopt de chauffeur om ons uit te laten stappen. Het is niet goed genoeg voor de opticien want hij vraagt de chauffeur om dichter bij de bus te gaan staan. Dit zegt genoeg over de veiligheid.
De chauffeur rijdt een tiental meters door en we stoppen voor de bus. We betalen en stappen uit. We vragen de opticien of ze ook bij de bus dollars aannemen gezien we geen Soles hebben. Hij vraagt het de chauffeur die ontkennend antwoord. De opticien denkt even en zegt ons in te stappen. Hij regelt het verder wel.
De adrenaline giert door onze lijven. Wat nu als we niet mee mogen?
We zitten achterin de volle bus en de chauffeur komt langs voor de betaling.
De opticien zit voor ons en is eerder aan de beurt. Hij betaald de man en zegt dat hij ook voor ons betaald. Wat een opluchting. We zijn de man zeer dankbaar.

De reis naar Piura duurt ongeveer 45 minuten. De opticien is druk met bellen en appen.
Na verloop van tijd krijgen we zijn telefoon weer. De dochter is weer aan de lijn. Ze verteld ons dat er een hotel gereserveerd is voor $45 en dat we per taxi vanaf het station in Piura naar het hotel worden gebracht en of we het eens zijn met de hotelkosten. Het houdt niet op, wat heeft deze man een ongelofelijk goed hart.
Na aankomst in Piura neemt de man ons mee in de taxi en zet ons bij het hotel wat hij heeft gereserveerd heeft af. We hebben inmiddels de dochter alweer aan de lijn gehad die verteld dat de opticien, Elmer genaamd, morgen om 10 uur bij het hotel zal staan om ons te helpen om een busticket richting Lima te regelen.

We nemen afscheid van Elmer en gaan vermoeid naar de hotelkamer. We zijn opgelucht dat deze dag goed is afgelopen. We douchen ons en gaan nog even de stad in. Eerst een geldautomaat zoeken voor Soles. Want zonder lokaal geld op zak voelen we ons niet prettig.
De onveiligheid waar we over gelezen hebben in Piura blijkt erg mee te vallen. We zitten in het centrum van de stad en er heerst grote bedrijvigheid. Veel mensen die wat drinken, eten of rondlopen.
Nadat we geld uit de automaat hebben getrokken eten we nog wat in een restaurantje.
Daarna lopen we terug naar het hotel om uitgeput van de spanning te gaan slapen.
Wat een spannende dag was het vandaag

Geschreven door Dushitravelsto