Hey allemaal,

Ergens rond einde maart 2025 is het zo ver!

Wij gaan proberen om van uit onze thuisbasis Zwijndrecht naar Santiago de Compostela te wandelen…

Wij zijn Bob en Marc, buren zowel thuis als in Spanje. Ik (Bob) heb de wandelmicrobe te pakken gekregen in 2017.

In 2012 vroeg Marc op een barbecue langs zijn neus weg aan mij: heb je geen zin om volgende week vrijdag mee de Dodentocht te gaan stappen? Ik antwoordde: Ah ja, da’s goe.

Een week later stond ik aan de start, gene meter gestapt en ‘bottines van de dok’ aan mijn voeten. Resultaat? Ge moogt nen halve keer raden…

In 2016 zegden de mannen van de nichtjes van ons Karin: als de vrouwen nog eens een shopweekend hebben, kunnen wij ook nog eens iets doen. Ik zeg ja da’s goe. Kies maar. Den Dodentocht zei ene. Ik had onder de tafel willen wegkruipen. Dus ingeschreven en weer afgegaan ‘gelijk ne gieter’

Toen vond ik het welletjes. Ik maakte voor mezelf uit: voor mijn 50ste verjaardag zal ik hem uitstappen.

Na die 2 vruchteloze pogingen besloot ik me lid te maken van een wandelclub onder impuls van mijn buurman Marc. Marc, die toen de Dodentocht al ontelbare keren had gestapt, werd mijn mentor en samen gingen we bijna wekelijks op pad. We hadden een oefenschema waar dikwijls in het begin werd van afgeweken door mij, met ambetante gevolgen. Na enkele weken kreeg ik mijn ene voet niet meer voor de andere gezet. DOM, zei ons Karin. Een schema dient om nageleefd te worden. 🙄

Dus, schema punctueel gevolgd zoals het moet, en de Dodentocht met de 2 vingers in de neus uitgewandeld in 20 uur op de kop. De wandelmicrobe had zich ondertussen al flink meester gemaakt van mij. Na hem in 2018 en 2019 - met mijn dochter Shauni en vriend Peter terug te hebben uitgestapt, kwam corona…

Pfff. Wat een hel was dat zeg! Gaan wandelen met afstand van elkaar. We mochten niet voor of naast of achter mekaar lopen. Niet gemakkelijk. Dus 2020 en 2021 vielen in het water. In 2022 kreeg ik dan corona, dus weer noppes. En dan 2023. Eindelijk. Getraind als nooit tevoren en meer dan 1350 km op de teller. Maar dan ging ik 3 weken voor de Dodentocht onder het mes. Geen toestemming om te wandelen zei mijn dokter. 2 Weken later mocht ik plots wel… Terug ticket kunnen bemachtigen en hem uitgewandeld met de hulp van iedereen die me lief is, niet in het minst van mijn vrouw en dochter. 💜

2024 dan. Marc kan door omstandigheden niet deelnemen en ik sta er alleen voor. Ok, focus op tempo maken en gaan dan maar. 15 uur en 45 minuten later kom ik over de eindmeet.

Enkele dagen later komt dan de grote uitspraak:

Goh, dien Dodentocht is geen uitdaging meer voor mij. Ik zou de Compostela willen doen, maar dan wel van thuis vertrekken. Marc, gaat ge mee?

Die antwoordt direct ja.

We zijn dan vrijwel onmiddellijk gestart met de logistieke voorbereiding. Marc wist direct enkele sites te bemachtigen waar we informatie kregen over materiaal, verhalen andere pelgrims enz.

Momenteel testen we ons materiaal uit en proberen we de nodige km’s in onze benen te krijgen. Maar, hoe train je voor een tocht van ongeveer 2500 km’s? Wat neem je allemaal mee? Wat laat je thuis omdat het te zwaar is? Waar gaan we slapen? Dus je weet al, we hebben nog heel wat werk voor de boeg.

We zien wel, groetjes

Geschreven door Bob.en.Marcs.wandeldagboek