We werden opgehaald door een 19 jaar oude ‘taxi’ met een compleet tweepersoonsbed op het dak. Na minstens 5 stops was de auto echt bomvol. Na een tocht van 3 uren hield de weg op en werd alles in de korjaal ( houten boomstamboot) geladen. Er stond nog heel veel andere bagage klaar aan de rand van de rivier zoals jerrycans met brandstof, gasflessen, zakken rijst enz. enz. We hebben met verbazing staan kijken naar wat allemaal in zo’n boot mee kan. Wij waren de enige buitenlanders aan boord. Voor ons waren er gelukkig kussentjes om op te zitten. De tocht duurde ruim 3 uren maar we hebben ons geen moment verveeld.
Er was veel bedrijvigheid op en langs de rivier. Vissende mannen en vrouwen. (Af)wassende vrouwen die tussendoor zelf ook een bad namen. Het loopt tegen het einde van de droge tijd en daarom was de waterstand laag. We gingen zigzaggend over de rivier tussen de rotsen door. Af en toe was er een stroomversnelling. We moesten een aantal keren uitstappen zodat de korjaal een ondiep stuk kon overbruggen. Het was eerst bloedheet aan boord en later kregen een we een fikse bui over ons heen.

Aan het eind van de middag kwamen we aan bij de lodges van Thomas en Nicole. Een basic hut met een dak van palmbladeren en alleen bedden erin. Gelukkig met klamboe! Thomas is leerkracht aan een school verder stroomopwaarts. We hebben lange gesprekken met hen gevoerd en zo veel geleerd over het leven van en met kinderen in de jungle. Hierover in een ander verslag meer. Anita heeft nog een paar potjes gedamd met hun zoon van 7.

Na een slechte nacht (geen fijn bed, ruzie met de klamboe enz.) begon de ochtend al vroeg met een bezoek aan de school van Thomas. We hebben uitgebreid met de leerkrachten gesproken. Na de dagelijkse openingsceremonie mochten we in de klassen kijken. Wat een discipline! Het is duidelijk dat er veel schaarste is. De poppenhoek van ‘onze’ kleuters is een stuk beter gevuld.. De kleuterleidster was blij met de boekjes en het theeserviesje dat ze van ons kreeg. ( met dank aan Roos van WIJVinkhuizen)
De kinderen gaan naar deze school tot klas 6, bij ons is dat groep 8. Daarna gaan de kinderen van wie de ouders het kunnen betalen naar een internaat in Paramaribo of ze worden daar ondergebracht bij familie. Volgens Thomas zijn de tieners die nu niet in de stad zijn dropouts of kinderen waarvan ouders de school niet kunnen betalen. We hebben vooral veel jongens gezien die dus niet (meer) naar school gaan...

Vervolgens gingen we verder stroomopwaarts naar de polikliniek van de Medische zending in Djumu. Deze is voor de clienten/patienten alleen per korjaal te bereiken. Het consultatiebureau wordt maar matig bezocht. De gezondheidsassistente is vooral bezig met vaccineren. Soms is er geen vaccin beschikbaar. Als dit er wel weer is belt ze de ouders op. Er wordt pas een ampul gele koorts vaccin aangebroken als er 10 kinderen zijn. Uiteindelijk worden de meeste kinderen wel gevaccinieerd want dit is een voorwaarde om toegelaten te worden op school.
In de polikliniek werken voornamelijk co-assistenten die er voor een periode van 6 weken zijn. Zij zien geen kinderen die op het consultatiebureau komen. Wanneer mensen meer zorg nodig hebben worden ze per korjaal naar het vliegveld vervoerd wat een klein stukje verder op ligt en naar een ziekenhuis in Paramaribo gevlogen.
Zwangere vrouwen waarbij er risico’s op complicaties zijn worden al in de 7e of 8e maand naar Paramaribo gestuurd waar ze dan bij familie verblijven. Vrouwen die wel in de polikliniek bevallen worden na 3 dagen weer voor controle verwacht met hun baby.
Volgens Nicole bevallen nog veel vrouwen gewoon thuis zonder verloskundige...

Geschreven door Anita.en.Henny.in.Suriname