Lieve tochtgenoten,

Wandelen in een holle weg: "Dank je wel, bomen van Moeder Aarde, voor de schaduw, dank je wel, Moeder Aarde, die mij draagt en voedt..." En dan kom ik weer in de zon, ik zet mijn petje weer op, en: "Dank je wel, al die mensen die voor dit tropenpetje hebben gezorgd, dank je wel, Moeder Aarde, voor de grondstoffen die daarvoor nodig waren..." En op kasseien of andere ondergrond waar ik maar moeizaam vooruitgeraak: "Elke stap, élke stap, brengt mij dichter bij Assisi!" En ik voel vreugde.
Da's toch mooi, eigenlijk, hé...
En zo verloopt mijn tocht in dankbaarheid en vreugde - voor zover mijn menselijkheid daartoe in staat is. Een plekje voor de nacht zoeken en niet vinden doet een héél groot beroep op dankbaarheid en overgave, en de ontlading bij het vinden van een plekje is de uiting van de spanning die er (nog) op zat.

Vanmorgen heel dankbaar en vol goede moed bij Jo en Hilde vertrokken, na een heel goede nacht en met een goodiebag voor onderweg, zó attent!
Ik wandel sinds gisteren door een streek waarvan de bodem een mengeling lijkt van klei en kalksteen. Je ziet overal de witte toetsen in de aarde. De klei ziet er lichtbruin uit, soms grijzig.
En het mooie weer blijft voorlopig nog aanhouden. Zolang ik op tijd drinkwater vind is dat alleen maar een zegen voor mijn tocht!

In Hannuit bleek ik voorbij een Aldi te komen, dus kocht ik daar een liter melk en ging er meteen even naar 't toilet, ook wel handig.

Toen ik in Villers-le-Peuplier aankwam had ik een tiental kilometer afgelegd. Mijn linkervoet, die in december zwaar overbelast was en niet meer helemaal hersteld, begon meer pijn te doen - logisch, na de twee voorbije, lange dagen. Ik zag een bank aan een Christusbeeld en wist dat het tijd was om even te rusten. En om te wachten op het gisterenavond aangekondigde bezoekje van broer Bart en schoonzus Marleen, die een uitstap naar de omgeving van Maastricht maakten, en er wel een omwegje voor over hadden om mij te treffen. Dat deed echt deugd, eventjes vertrouwde mensen in mijn buurt! Ze deelden hun lunch met mij, en na hun vertrek begon ik aan de zoektocht naar een slaapplekje.

Ik weet niet meer aan hoeveel huizen ik heb aangebeld... Soms was er niemand thuis, dan weer zeiden ze vriendelijk 'nee', en bij sommige mensen kon ik echt zien dat ze bang waren. 't Is dan ook geen dagelijkse kost, hé, een pelgrim die aanbelt op zoek naar een slaapplekje bij de mensen, niet een B&B of zo... Er waren ook twee vrouwen die écht wilden helpen; de ene was een grootmoeder wiens kleinkinderen op logies waren, waardoor ze geen extra plaats meer had. Ze dacht diep na waar ik terecht zou kunnen, maar eigenlijk kennen de mensen in dit dorp elkaar niet allemaal. En de andere vrouw leefde in een te klein huisje, maar had mij anders zéker bij haar laten slapen. Ze vond het geweldig wat ik deed, ze had zó mee gewild. Wat mij opviel: zeker drie mensen wilden mij wél iets te eten of te drinken aanbieden, en die laatste vrouw gaf mij een zak Burito's mee en een flesje Perrier. Zij dacht het langst en het diepst na over waar ik terecht zou kunnen, en ineens zei ze: "Le curé! Il est très gentil!" En ze wees waar die woonde, eigenlijk bij haar om de hoek, aan 't eind van een kort, doodlopend straatje dat uitkwam op het kerkplein.

En inderdaad, daar moest ik zijn, na ongeveer een uur of anderhalf zoeken en uitleggen. Deze gepensioneerde priester sprak bovendien Vlaams, want 't was een rasechte West-Vlaming! Zelfs dát was mij gegund, nog in mijn eigen taal kunnen spreken!

Het gaat er niet om erop te vertrouwen dat ik een slaapplekje vind bij de mensen, het is meer erop vertrouwen dat wat er ook gebeurt is wat er moet gebeuren, omdát het gebeurt, en dáár komt heel veel overgave bij kijken. En eens die drempel van overgave genomen, gebeuren er wonderen. En ook die wonderen zijn niet per se wat ik wil (bijvoorbeeld een slaapplekje vinden), maar op zich mooie dingen, dingen uit het hart.
Heel goede oefening...

En zo zit ik dus op een fijn zolderkamertje deze blogpost te schrijven. Hopelijk is mijn voet morgen weer wat beter. Ik ga in elk geval ook dan proberen om geen te lang traject te wandelen. Maar dat hangt helemaal af van wanneer en waar ik een slaapplekje kan vinden.


"Begin met het nodige,
Doe daarna het mogelijke,
En dan ineens doe je zomaar het onmogelijke."
=============================

PS:
1) Dankzij de steun van RouteYou (Premium) en een ervaren gps-gebruiker kon ik mijn tocht voorbereiden en de route uitstippelen.
2) Als je nieuw bent hier: wees van harte welkom! Op 4 oktober 2024 vind je de achtergrond en het waarom van de tocht. En kijk even in de vroegere reisverslagen als je een vraag hebt (de onderwerpen staan in de titels), ze werd misschien al beantwoord.
3) Media welkom voor diepte-interviews; ook het delen van dit blog wordt erg gewaardeerd: het doel is immers om ecoprojectjes zichtbaar te maken en vertrouwen aan te moedigen.
4) Wie mij wil contacteren en geen contactgegevens heeft van mij: je vindt mij via Messenger (Marieke Van Coppenolle). Dank voor je begrip dat ik mijn focus op deze tocht wil houden.
5) Als je de tocht financieel een duwtje in de rug wilt geven, voel je vrij (en zeker niet verplicht!) om bij te dragen op BE41 8919 6000 9010, op naam van Van Coppenolle Maria. Veel dank!

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht