Dag5 van Barajas de Melo naar El Provencio

Mijn 3de kleinkind is vandaag 9 geworden. Van harte gefeliciteerd Dean van opa Kees. En dan na een thé
y tostada con marmelade in bar Peseta meteen een flinke klim, dan gaan de jaren tellen merk je, was ik ook nog maar 9.
Tijdens het fietsen zie ik ineens kilometers lang een soort potloodstreep op de weg. Waarschijnlijk ontstaan door een teller voor afstanden tussen de steden. Tijden later zie ik ze weer, ja je aandacht gaat soms naar rare dingen uit op die wegen.
Wat ook opvalt is dat Spanjaarden in dit gebied geen natuurliefhebbers zijn, zij gooien blikjes, plastic flessen gewoon in de berm, het ligt kilometers lang bezaaid met dat spul, walgelijk.
Ondertussen kunnen wij met moeite de weg naast de snelweg vinden en komen toch even op de snelweg, maar na even informeren vinden we de goede weg, een beetje goede wegwijzers zou wel aan ons fietsers besteed zijn.
En zoals ook Rob vermeldde zie en hoor ik levend spul zoals een hert en de hop die een vrouwtje zoekt door hop hop te roepen en de veldleeuwerik en een mooie fluiter in een kooitje in een bar, het lijkt erop dat hij opgesloten nog mooier fluit dan in het wild. Maar dood spul kom je onderweg ook tegen, zoals konijn, muis, slang en hert, de slang is in de meerderheid.
Het is warm en de drank en snacks-stops zijn talrijk vandaag. Door af en toe windje mee en bergje af geraken we toch na 108 km in El Provencio maar ik moet zeggen het gaat niet meer als 9 jaar geleden, onze eerste reis naar Santiago de Compostela.
Afstappen, douchen en een biertje en je voelt niets meer.
Welterusten en tot morgen.

Geschreven door RobenKees.fietsblog