Goodmorning

Het wekkertje liep weer af om 7.30 uur. Het liefst zou ik iedere dag om 6.00 uur opstaan. Er is zoveel te zien en te doen hier. We komen tijd te kort.
Maar 6.00 uur vinden een aantal medereizigers wel erg vroeg dus moet ik maar concessies doen.
Ik had als een blok geslapen. De rest niet. Joop en Sharon hadden het koud gehad. De nachten zijn ook al koud hier, rond de 8 graden. Maar het gaat alleen nog maar erger worden. In Yellowstone krijgen we nachtvorst. Kim is nog steeds ziek. We besluiten om eerst een dokter op te zoeken. Het is nu even belangrijker om haar weer beter te krijgen. Er had nu wel zo onderhand wel verbetering in moeten zitten. Na navraag bij de infobalie van het RV park waar we het beste naar toe kunnen, krijgen we te horen dat we het best naar het
dichtstbijzijnde ziekenhuis in Panguitch kunnen gaan. Deze zit een half uurtje terug rijden van waar we nu zitten.
Na alles geregeld te hebben met de verzekering gaan we op weg naar het ziekenhuis. We moesten naar de Emergency. Na binnenkomst werden we gelijk goed opgevangen door een vriendelijke zuster die de gebruikelijke intake afnam. Daarna kwam de arts bij haar. Er moest nog een testje gedaan worden om wat voor soort bacterie het ging zodat ze er gericht op konden behandelen. Al die tijd ben ik bij Kim gebleven. Ik vind het wel interessant om te zien hoe het er in het buitenland aan toe gaat. Toen ik even naar het toilet moest, zag ik een douchestoel voor dikke mensen staan. Ik heb er met verbazing naar zitten kijken. Zo een heb ik nog nooit nodig gehad in mijn bijna 40-jarige loopbaan in de zorg. Ik heb er maar even een foto van gemaakt anders word ik misschien niet geloofd als ik dit straks op het werk vertel.
Na twee uur stonden we eindelijk weer buiten. Tja...ziekenhuizen he. Het gaat daar net zo als bij ons. Diagnose: keelontsteking. Kim kon voor een kuur van tien dagen antibiotica of eenmalig een injectie met antibiotica.
Ze heeft voor het laatste gekozen. Nu maar hopen dat ze snel weer opknapt. En ze ons niet aansteekt want het is erg besmettelijk.
We vetrekken rond 12 uur naar Bryce National Park. De temperauur is inmiddels opgelopen naar een graad of 22 en af en toe laat het zonnetje zich zien. Bij Bryce aangekomen te zijn, nemen we de shuttlebus naar Sunset Point om daar een wandeling te maken van ongeveer 5 km. Kim besloot om niet mee te gaan. Ze voelde zich nog steeds ziek.
We hebben een wandeling gemaakt door het amphitheater wat bestaat uit allemaal Hoodies. Hoodies zijn unieke rotsformaties gevormd door erosie. Door de kracht van de wind en ijswater. Door de zon lijken deze zogenaamde Hoodies licht te geven, fel oranje. Een magisch schouwspel om te zien.
We daalden af het Amphitheater in en lieten ons verrassen. Na iedere bocht
zagen we weer iets nieuws. Prachtig om te zien.
Rond 16.00 uur waren we weer terug bij de camper. Kim had heerlijk geslapen en voelt zich al een stuk beter. Ze begint weer praatjes te krijgen en eet weer wat.(chips).
Nu moeten we door naar onze volgende stop, Salt Lake City, zo'n 400 km naar het noorden. Gelukkig heeft Joop een camperplaats kunnen reserveren op een RV park. Je moet toch wat doen als je in het ziekenhuis moet wachten. Dan kun je je tijd beter nuttig besteden. En het scheelt dat we vanavond niets meer hoeven te zoeken. De route die we gepland hadden, was een toeristische route door de bergen. Deze zou meer tijd in beslag nemen dan de snelweg. Aangezien we niet veel tijd meer hadden besloten we om de laatste te nemen. Sharon kruipt weer achter het stuur en drukt het gaspedaal behoorlijk in. Onderweg hebben we een paar stops gemaakt. De eerste omdat ik even een paar caches op wilde pikken die bijna langs de snelweg lagen. Wij, dames, gingen met z'n drietjes even zoeken maar waren vergeten de hordeur dicht te doen. Joop lag te doezelen dus die had ook niets in de gaten. Gevolg, we hadden ineens zo'n vijftig medebewoners in de camper. Nadat die om zeep waren geholpen met onze schoenen vervolgden we onze areis. De volgende stop was om te eten. We hadden nog diepvriesmaaltijden in de vriezer die op moesten. We zijn nu helemaal door onze voorraad voedsel heen daarom is de volgende stop bij een Walmart 100 km verderop. Sharon en ik hebben met een eclectisch karretje, eigenlijk bedoeld voor de minder validen door de winkel gecrost. Geweldig! Na het boodschappen doen hoeven we nog maar een uur naar onze overnachtingsplaats. Uiteindelijk komen we daar om 23.15 aan. De meiden kruipen snel in bed, Joop volgt daarna, nu ik nog.
Truste!

Geschreven door Reis.West.Amerika