Na het avontuur van gisteren besloten we vanochtend even rustig aan te doen. Iets langer geslapen dan tot nu toe en om 9.30 zaten we aan ons ontbijt met IJslandse Skyr, crackers, kaas, tomaatjes, komkommer en een gekookt eitje!
De zon scheen alweer volop en na het ontbijt zijn we naar de Studlagil canyon gelopen.
In de Jökuldalur-vallei bevindt zich dit prachtige ravijn die tot voor kort bijna niemand kende, Stuðlagil Canyon. Lange tijd was het namelijk verborgen onder water totdat de waterkrachtcentrale Kárahnjúkavirkjun werd gebouwd en de waterstroom in de gletsjerrivier Jökulsá á Dal, oftewel Jökla, extreem werd verminderd. Door het dalen van het waterpeil kwam een schitterende ravijn met basaltkolommen tevoorschijn. Volgens sommige de grootste en mooiste op IJsland. De borden bij de parkeerplaats zijn net nieuwe en aan alles is te zien dat dit echt een nieuwe hot spot aan het worden is.
De afdaling naar beneden houd ik voor gezien, maar de rest durft de afdaling aan die begeleidt wordt door een touwtje waar je je aan vast kunt houden. Aan de foto’s is te zien wat voor mooie kleuren de canyon heeft en hoe groen/blauw het water is.
We lopen terug naar het huisje en schrijven nog even snel in het gastenboek wat een daalders plekkie we dit vonden. Over een paar jaar staat het hier waarschijnlijk vol met vakantiehuisjes...
In de auto en op naar Hali! Een flink eind rijden en Google maps & de Kaarten app geven beide een andere route aan. We gooien de tank nog maar weer eens vol in Egilsstadir en kieperen voor de zekerheid ook nog maar wat extra olie in de auto.
We besluiten de kortste route de kiezen door de Öxi te nemen, een pas in het zuidoosten van IJsland.

De smalle Axarvegur (wegnummer 939) die over deze pas voert, verkort de afstand tussen Egilsstaðir en Höfn met ongeveer 60 kilometer in vergelijking met de normale route die via de ringweg loopt. Aan de zuidkant begint de pas met een steile helling bij de Berufjörður, heeft zijn top op 532 meter hoogte, en eindigt 19 kilometer verderop in het Skriðdalur. Tot voor kort was de pas lastig te nemen, mede omdat er meerdere voorden waren. Nu zijn de rivieren gelukkig overbrugd en durven we het aan. De weg is niet geasfalteerd en kronkelig met hellingen met een stijgings- of dalingspercentage tot 17% dus een leuk ritje voor de boeg! We hebben ervan genoten en zijn blij dat we voor deze optie zijn gegaan... wat een mooie watervallen en vergezichten! Natuurlijk zijn we nog even gestopt op een plek waar nog veel sneeuw lag zodat Thomas & Linde daar nog even heen konden gaan.
Eenmaal terug op de “grote” weg zagen we de zee in het zuiden al snel liggen. Prachtig om aan de ene kant de hoge rotsen te zien en aan de andere kant de blauwe zee.
We naderen Höfn en besluiten daar even te gaan kijken. De IJslandse uitspraak van Höfn kost ons Nederlandstaligen doorgaans wat moeite: het klinkt ongeveer als "hubn", waarbij de "n" door de neus wordt uitgeademd. It’s complicated, haha!
We lunchen even en rijden dan nog 50 kilometer door naar ons guesthouse in Hali, een klein gehuchtje vlakbij het Jökulsárlón gletsjermeer. Dat is het bekendste en grootste gletsjermeer in IJsland en in dit meer mondt de Vatnajökullgletsjer uit. Er drijven veel ijsschotsen in het water en dat moeten we natuurlijk bekijken!
Na het eten in een nabijgelegen restaurantje besluiten Martijn en ik vast naar het gletsjermeer te rijden maar de kids krijgen we niet meer zo ver. Zij besluiten te chillen in hun kamer en dat is natuurlijk ook prima!
Er zijn weer bijna geen andere toeristen bij het gletsjermeer. Brrr... wel een stuk kouder hier zeg! Het is een prachtig gezicht om de lichtblauwe ijsschotsen in het meer te zien drijven.
Het meer stroomt uiteindelijk in de zee en daar ligt het Diamond Beach strand. Waarom het strand zo wordt genoemd, word je meteen bij aankomst duidelijk. Het zwarte strand ligt bezaaid met heldere ijssculpturen in allerlei soorten en maten, die fonkelen als diamanten in het daglicht. Een magisch gezicht!
Morgen keren we hier nog even naar terug met de kids maar voor nu is het mooi geweest... lekker terug naar de guesthouse en even relaxen!

Geschreven door Martijnleonieenkids