Nu nog even thuis. Koffers gemaakt, alleen de rugzakken nog.
Peter kon vandaag zijn internationaal rijbewijs ophalen.
We zijn er, denk ik, klaar voor!

Donderdag 27 maart


Taxivervoer al om 4u18 bij ons, dan Gentbrugge en dus mooi op tijd in de luchthaven.
Al vlug werd een vertraging van een uur meegedeeld en dat werd zelfs iets meer. Heel erg voor wie zo de aansluiting miste, voor ons geen probleem. Ook in Amsterdam meer dan een uur vertraging.
Wat hebben we vandaag geleerd????

1. KLM is wel totaal anders dan Air Europe!! Op vlucht naar Bolivia kregen we ooit een maaltijdje en wat water. Nu was er keuze tussen 2 menu's, erna koffie met appelgebak, halfweg een brownie en dan kwamen ze later nog met een warm stuk pizza, een groentenslaatje en een tiramisu. Ook nu weer gevolgd door koffie met appelgebak. Overdaad!
Zelfs op de korte vlucht naar Amsterdam kregen we een soort koek en koffie.

2. Wegens 1 was het bakken van Peters traditionele broodjes eigenlijk onnodig.

3. Gevolg van 1 en 2: wat zonde om al die lekkere broodjes weg te gooien, geeft kortsluiting in het hoofd van Emmery. Bij douane wel eerlijk opgebiecht en jawel, uit de rij gepakt, alle bagage opnieuw op een band en de broodjes ham en appel verdwenen in de vuilnisbak. Douane nam zonder dat specialeke al zeker een uur in beslag, echt grote file om aan te schuiven.

4. Alle verhuurmaatschappijen liggen buiten de luchthaven, een shuttlebus rijdt ons daar naartoe.

5. Alle stress voor het rijbewijs was niet nodig. We gaven het roze vodje van Peter en dat was geen probleem. Omdat de 2de chauffeur getrouwd was met de eerste moest die zelfs geen gegevens laten noteren!! MAAR. .

6. Als je een kredietkaart meeneemt, uiteraard die op naam van de hoofdbestuurder, wordt uiteraard verondersteld dat die zijn code kent!!!! Door aanvraag nieuwe kredietkaart was hier dus een probleempje... Uiteindelijk kwam het in orde.

7. Bij hotel aangekomen, het is eigenlijk een appartement met zithoek, keukentje, 2 slaapkamers en 2 badkamers ontdekten we ook iets.
Als je met een automatic rijdt, kun je de sleutel niet uit het contact krijgen als de auto on neutraal staat. Hij moet in P van parkeren staan.

Desert Rose ligt echt vlakbij De Strip. Straks, hoewel het in ons gevoel nu middernacht is, misschien nog even op verkenning. Wel doodmoe na die lange vlucht en vorige uiterst korte nachtje.

Vrijdag 28 maart

Heel vroeg wakker wegens jetlag. Heel gevulde dag tot 23u37!!! In totaal zetten we meer dan 37000 stappen. Rug en benen zijn aan rust toe.
Verslag zal voor morgen zijn.
We zochten eerst ons ontbijt bij Denny's, blijkbaar een must-do. Wij kozen eitjes, spek, pancakes met fruit en extra kommetje fruit. Heel vriendelijke bediening.
Erna bleek R. zijn reispas onvindbaar. Alles omgekeerd en onvindbaar. Ja, zoon van de vader. Reispas was gelukkig gevonden en lag bij de receptie.

Maagje vol en naar de Strip. Hoe moet je dit vertellen? Overal (soms) loeiharde muziek, felle kleuren, drukte, kitsch ook in het kwadraat: een stukje Parijs met Eifeltoren, Venetië met gondels, San Marcoplein, Rome met Trevifontein, Egypte met piramide en de standbeelden van Luxor.

Allemaal overweldigend van geluid, vorm en kleur.
We hoorden vooraf over de vele shows in elk hotel, maar dat viel toch tegen.
De High roller, het grootste reuzenrad ter wereld biedt een panoramisch zicht op Las Vegas, duur, maar wel eens een ander standpunt van waaruit je Las Vegas kunt ontdekken.

In Caesar Palace zagen we een "show" over de teloorgang van Atlantis. Tja... met mechanische poppen, water en vuur werd dat verhaal uit de doeken gedaan.
Daar kwamen we in de verleiding 20 dollar te vergokken, luck was on my side, ik won 55 dollar, deed dus verder en stopte bij 40, zo was de inleg verdubbeld!
Dan probeerden we de fonteinen van de botanische tuin in Bellaggio hotel te bekijken, fontein niet gevonden.
We aten een lekkere hamburger met frietjes en dan konden we nog net even douchen in9o het hotel om erna naar de Mandelay Bay te gaan, voor Cirque du soleil met eerbetoon aan Michael Jackson. Prachtig, ogen te kort om alles goed te zien. Lichtspektakel, acrobatie, beelden, schaduwplekken, dans, muziek,.. Het was echt elke euro waard!! Dan moesten we te voet terug naar ons hotel, het was al wat meer strompelen.
Morgen checken we uit er rijden richting Gran Canyon.

Zaterdag 29 april

Gisteren pas rond 1 u in slaap geraakt, om 6 uur alweer wakker, jetlag nog niet voorbij dus.
Nu ontbijten we even in het appartement en checken dan uit.
Volgende adres: Williams, Arizona.
Het is een rit van een kleine 300km maar na 70km hebben we een stop om de Hoover Dam te bezoeken.
Een impressionante dam met daarnaast de even impressionante brug over de canyon.
We liepen daar een klein uurtje rond om dan onze weg verder te zetten tot Kingman. Dit is een klein dorp waar de route 66 door loopt.
We bezochten er het Arizona Route 66 museum met de historie van de werken aan de spoorlijn, verhalen van toenmalige families, een collectie van de eerste elektrische auto's, ....
Daarna gingen we er rechttegenover onze tweede typische Amerikaanse maaltijd eten: burgers met frieten en reuze drinkbekers met frisdrank.
Als we zo voordoen, behoren we al snel tot het obese deel van de Amerikanen.
Omdat we echt niet snel zouden vorderen via de Route 66 reden we via de highway naar Williams.
We logeren er 2 nachten in een klein huisje in the middle of nowhere. Zal een stuk stiller dan Las Vegas zijn.
Alles uitladen en even naar William terugkeren om te tanken en inkopen voor 2 dagen te doen.
Vroeg gaan slapen want morgen vroeg op voor de helikoptervlucht.

Zondag 30 maart

We zijn weer vroeg op omdat wij een helikoptervlucht hebben maar eerst Rien en Dagmar tot aan de Grand Canyon zelf moeten afzetten en het gevaar bestaat dat we aan de South intrance lang moeten aanschuiven en daardoor te laat voor de vlucht zouden zijn.
Maar alles verliep zodanig vlot dat we een uur over hadden. Daardoor konden we al een eindje van de Bright Angels rimtrail konden lopen.
Het was wel bitter koud maar het uitzicht doet alles vergeten.
Eigenlijk is het niet te beschrijven en kun je duizend foto's nemen.
Wat zeer eigenaardig is, is dat je vanop quasi vlak land de richting van de Canyon loopt maar die helemaal niet ziet.
Plots sta je dan voor een 1600m diepe en meer dan 1km brede kloof wat overweldigend is.
Na drie kwartier moesten wij naar het vliegveld van Tusayan terugkeren voor onze eerste helivlucht.
Ook dit verliep super vlot en ook dit is niet te beschrijven. De grootsheid en schoonheid van hoog bekeken is fenomenaal.
Het enige minpuntje was, dat het op dat moment nog niet zonnig was om het geheel helemaal af te maken.
Na de vlucht keerden we terug naar de Canyon waar we een stuk van de South rimpels trail naar Powel liepen. Intussen is de zon er door gekomen waardoor alles nog veel mooier wordt. De kleuren van de verschillende gesteenten komen nu fantastisch uit.
Je kunt blijven foto's nemen maar die geven niet volledig het unieke zicht weer.
Rond 17u keerden we terug voor een iets rustiger avond waarbij we zelf het eten klaarmaakten.

Maandag 31 maart

Weer super vroeg wakker, aanpassing aan de tijd is nog altijd niet optimaal. Om 6 uur zaten we al te ontbijten.
We genoten nog even buiten in de opkomende zon, ruimden alles op en beslisten opnieuw naar de Grand Canyon te gaan om daar vanaf Visotor's Centre the South Kaibab Trailhead te doen en dan ook even kloof in, ongeveer een uur. Opnieuw ben je constant geneigd om foto's te maken, zo prachtig mooi! We dachten vaak aan Annemie: moh, schoane, stief schoane!!!
Daarna reden we iets verder naar de Desert View watchtower. Een toren in de stijl van de kiva van de Hopi- Indianen, een soort vergaderruimte. Echt de moeite waard, met weer ongelooflijke zichten op de Colorado River en de kloof. Daar bouwden ze de toren als toeristische attractie, zo een 100 jaren geleden.
Na een warm drankje, want na de morgen vol zon, was er nu bewolking en heel hevige wind, was het al zo laat dat we beter meteen doorreden naar Page, waar we voor 2 dagen in een gigantisch huis logeren. Echt een Amerikaans huis met extreem grote televisies overal, grote kamers, reuze douche, ... big, bigger, ...
Na het eenvoudig huisje de vorige 2 dagen wordt het hier pure luxe.
Morgen staat Antelope Canyon op het programma.

Dinsdag 1 april

We slagen er al in om iets langer te slapen wat vandaag niet zo erg is, want we hebben slechts om 11u een starttijd om één van vele hoogtepunten te bezoeken: Antelope Canyon.
Dus rustig de tijd om te ontbijten en met 3 man mee te doen met de loterij om The Wave te bezoeken.
De Canyon ligt slechts op 15 minuten van ons huis en we worden in groepjes van 25 man per keer binnen gelaten.
Opnieuw is het zeer eigenaardig. We lopen naar het begin van de Canyon, je ziet eigenlijk niets en dan is er als het ware een gat in de grond waar je via een paar steile trappen in de Canyon komt. Vanaf daar loop je zeer smalle rotsformaties, waarbij het zonlicht door verschillende spleten naar binnen valt.
Gelukkig was het zeer mooi weer waardoor de lichtinval zorgt voor een betoverend schouwspel. Elke halve meter is het zicht anders en ook hier heb je ogen te kort.
Plots komen we aan de eindtrap waar terug uit de grond kruipen. Zeeeeeer eigenaardig.
We reden terug en wandelden nog even rond op het amfitheater wat ook door geërodeerde gesteenten gevormd werd.
We keerden naar huis terug om te eten, daarna wilden de dames een koffietje gaan drinken in een bekende bar.
Rien en Dagmar wilden nog wat werken en wij deden nog 2 wandelingen: de Beehive trail en de Hanging garden trail. De eerste ging door een soort maanlandschap van rode geërodeerde rotsen en de tweede ging naar een soort overhangende rots waaronder planten groeien wat het effect van een groene muur heeft.
Nog vlug wat inkopen eten en een rustige avond.

Woensdag 2 april

We ontbijten nog altijd vrij vroeg en we moeten om 11u uit het huis dus beslissen we om eerst naar de Horse Shoe Bend te gaan kijken.
Dit is een van de meest bekende meanders ter wereld die in alle aardrijkskundeboeken staat.
We hebben geluk: het is een prachtig zonnetje en op dit uur is er nog niet zo veel volk.
Ook hier wandel je ernaartoe en zie je niets. Pas enkele meters voor de hoefijzervormige, diepe meander kun je het echt zien.
Een uurtje later keerden we naar huis terug waar we de auto opnieuw reisklaar maakten om naar Kanab te rijden.
Onderweg nemen we een afslag naar Lake Powell, naar het stand van Lone Rock.
Dat is een prachtig, rustig strand waar we onze picknick opeten.
Op de weg naar Kanab wordt het weer een stuk slechter. We bezoeken er eerst het Kanab Heritage house met een heel aardige gids.
Topbezoekje.
Tegen dan konden we in het huurhuis binnen waar we alles klaar maakten ( te goed zelfs want na toiletbezoek kregen we de deur niet meer open...)
We gingen snel wat boodschappen voor de volgende dagen doen ( we blijven hier 3 dagen) en in een Cubaans restaurant iets eten.
Toen we buiten kwamen, was het heel intensief aan het sneeuwen.
Zo werd het vandaag een, qua weer ook, een heel afwisselende dag: 's morgens zon, 's middags wolken, af en toe een bui, 's avonds echt sneeuw, er ligt nu echt al wel 5 cm sneeuw. Benieuwd wat morgen mogelijk zal zijn....

Donderdag 3 april

Met een bang hartje staan we op en er ligt nog veel sneeuw, maar de wegen zijn vrij.
Het weerbericht voor Bryce Canyon geeft aan dat het koud is ( tot - 5) en af en toe een bui. Het ziet er niet beter uit voor morgen dus we beslissen om toch te vertrekken. Het is anderhalf uur rijden en onderweg komen we alle weertypes tegen. Het enige wat wij hopen is dat het in Bryce af en toe opklaart waardoor we ver genoeg kunnen kijken en toch mooie foto's kunnen maken.
In Bryce rijden we meteen halverwege door tot Sunset Point en we lopen op de rim tot aan het Inpiration point. Hier heb je voortdurend zicht op het ongelooflijke Bryce amphitheater. Dit werd gevomd door waterinsijpeling in de spleten, dit bevriest dan 's nachts waardoor er een uitzetting komt en de rotsen ahw splijten. Zo krijg je een soort verzameling van hoge, rechtopstaande, enorme lucifers waardoor de wind kan spelen wat elke rots een beetje rond maakt. Deze vormen worden Hoodoos genoemd. Heel speciaal zicht.
Het is lichtjes klimmen, maar het pad is glad door de sneeuw en het is ijskoud. We zaten ook op 2550 m hoogte.
Eventjes komt de zon er door wat betere foto's geeft, maar eigenlijk is het al speciaal door de aanwezige sneeuw. Het blauwe van de lucht waar we op hoopten, werd ruimschoots goed gemaakt door de witte schittering van de sneeuw.
De afdaling is niet simpel, maar we raken heelhuids beneden.
In de filmzaal van het Visitor Center eten we onze boterhammen op om onze honger te stillen en wat op te warmen.
Na lichte twijfel beslissen we om toch eens Sunrise trail te lopen en onder lichte dwang lopen we ook nog de Queen's Garden trail naar beneden. Daardoor dalen we in de canyon af waar de paden wel sneeuwvrij waren maar wel wat modderig. Die bleef aan onze schoenen kleven wat, per schoen zeker wat extra gewicht gaf. Nu lopen we tussen de Hoodoos door wat weer een impressionant zicht is. Amazing!!! Zo zeggen de Amerikanen het.
Na iets meer dan 1 uur kwamen we weer boven en we waren toch zeer blij dat we dit gedaan hadden.
Aan de kant van de weg zagen we een klein prairiehondje en konden, van te ver een foto maken.
Rond 18u30 waren we opnieuw thuis, rustig de tijd om eten te maken.
Het was prachtig weer. Het weer zelf was niet prachtig, maar het was opnieuw prachtig.

Vrijdag 4 april

Laatste dag in Kanab met een bezoek aan Zion het laatste nationaal park in de buurt.
We wisten dat de parkeerplaatsen aan het Visitor Center beperkt waren, maar we hoopten doordat het nog geen hoogseizoen was we toch plaats zouden vinden. Dit was een misrekening, want het zag zwart van het volk. Veel gezinnen met kinderen waarschijnlijk omdat de Paasvakantie hier al begonnen was en ook omdat het schitterend weer was.
We moesten dus doorrijden richting Springdale van waaruit een gratis shuttlebus naar Zion vertrekt.
Rond 12u waren we ter plaatse waar we direct de Zion shuttle namen naar een halte halverwege.
In de Canyon zijn geen auto's toegelaten, maar er rijden heel regelmatig bussen naar verschillende punten van waaruit je uitzichtpunten hebt of waar een trail begint.
Vooraf misschien zeggen dat Zion Canyon helemaal anders is dan de andere Canyons.
Daar wandelde je helemaal bovenaan de canyon hier wandel je in de Canyon onderaan.
Het zicht is dus compleet anders en zoals altijd met geen woorden te vatten qua schoonheid.
We deden op de eerst stopplaats 3 wandelingen: de Grotto Trail, de Kayenta trail en de Emerald Pool trail.
Daarna namen we opnieuw de shuttle naar het verste punt waar we een groot deel van de Riverside Walk deden.
Intussen was het al 17u30, het museum was al dicht en uiteindelijk zagen we het niet meer zitten om de Pa'rus trail nog te doen.
We namen dus opnieuw de shuttle naar Springdale want het was nog een uurtje rijden naar huis en we moesten nog wat boodschappen doen voor onze rit van morgen naar Pahrump ( bijna 400 km).

Zaterdag 5 april

Vandaag raken we gepakt en gezakt rond 10 uur weg na het ontbijt. Nog een laatste blik op het mooie uitzicht vanop ons terras wacht ons een lange rit, zo'n 370 km. We beslissen onderweg, na anderhalf uur rijden, een dinosauruspark in Saint George te bezoeken.
We bekijken alles met veel interesse en het duurt niet lang voor een gepensioneerde meneer die er als vrijwilliger werkt dat in het snotje heeft. Hij geeft ons eigenlijk op een leuke, onderhoudende manier, een privé- rondleiding. Er zijn per toeval in die streek veel voetafdrukken van soorten dino's gevonden en zo werd beslist die unieke afdrukken te bewaren in de originele staat, dus op grote stukken rotssteen.
Na het bezoek lunchen we in de tuin van het museum en zien er een kolibrietje hoog in de boom.
Daarna moeten we nog zo'n anderhalf uur rijden, maar Peter krijgt het wat lastig en laat mij overnemen. Net voor Las Vegas rijden we af om in een Japans koffiehuis een cappuccino met een heel lekkere rijstpannekoek met aardbeien te eten. Nu doet de cafeïne zijn werk en neemt Peter het stuur weer over en rijden we meteen door naar het motel. Echt een motel zoals je in de films ziet. We hebben er een kamer met een King size bed en een met 2 Queen size bedden. Er is een badkamer, koelkastje en er staat een ontbijtje klaar voor de volgende morgen.
We overleggen op het terras in de avondzon en beslissen om morgen om 5 uur te vertrekken om de sunrise in Death Valley mee te maken.
Na een veel te grote pizza volgt dus al vlug een douche en kruipen we onder de wol, met de wekker om halfvijf! We hebben elk een bed, dus Emmery kan naar hartelust trekkebenen, ik zal het niet voelen.

Zondag 6 april

Gisterenavond beslisten we om in Death Valley de zonsopgang te gaan bewonderen. Gevolg: opstaan om 4u30 om tegen 6u30 aan Zabrinski Point in Death Valley te zijn.
Zeer kort nachtje dus.
In het pikdonker vertrokken we dus om 2 uur later, met heel wat andere mensen samen, op het uitkijkpunt te staan. Het was nog frisjes, maar in de periode van een half uurtje werd het landschap ingekleurd door de opkomende zon. Onmiddellijk vergaten we de pijn van het vroege opstaan.
Daarna reden we naar Furnace Creek, wat een soort oase is midden de woestijn.
Daat aten we,op een bankje in het park, ons ontbijt dat we van het motel meekregen.
Van daaruit reden we naar Badwater: het laagste punt van het westelijk halfrond ( 85 m onder de zeespiegel ) en de warmste plaats van het park.
Gelukkig zijn we nog maar april waardoor de temperatuur onder de 30 graden bleef.
Badwater is een gigantische zoutvlakte een beetje te vergelijken met de Salar van Bolivia.
Om het kort te houden, reden we achtereenvolgens naar de Natural Bridge ( brug ontstaan in uitgeholde rots), de Devils golfcourse ( vlakte met zoutklompen), de artist's drive (prachtig gekleurde rotsformaties), middagmaal opnieuw in Furnace Creek (soort oase), Borax raffinaderij ( bewerking borax) en ten slotte de Sand Dunes.
Daarna was het nog 330 km naar ons hotel, hiervzn reed Marleen het moeilijkste stuk, door de bergen, met bochten en smalle weg met tegenliggers). Het was net 20u als we daar toekwamen. We gingen direct eten in Denny's. Zo hebben we er dagje van 16 uur opzitten.
Hopelijk een beetje uitslapen morgen.

Maandag 7 april

Vandaag staat Sequoia Park op het programma.
We hebben minder afstand dan gisteren te doen dus doen we het rustig aan.
Een beetje te rustig want we waren nog geen kwartier weg als Marleen haar jasje niet vond.
Wij terug naar het hotel waar het jasje, door het kamermeisje, met dekbedovertrek en al, in de wasmand gestoken was.
Tweede start.
Meest opvallend was dat, na de droge woestijn, we hier door bebloemde dalen, plantages van sinaasappels en typisch Amerikaanse olievelden rijden.
Langzamerhand beginnen we te stijgen.
In Ridgecrest kopen we een slaatje. We rijden wat verder en opeens komen we aan een prachtig meer met picknickplaats.
De gieren cirkelen boven ons hoofd en Dagmar wordt wild van de andere vogeltjes.
Omdat het zo mooi is, blijven we iets langer dan voorzien vooraleer we het Sequoia park binnen rijden.
We doen daar eerst een kleine wandeling naar een waterval dan rijden we hoger tot de Tunnel Rock.
Bij het Giant Forest museum ligt er al heel wat sneeuw en wandelen we Big Trees Trail.
De sequoia bomen zijn uniek in de wereld. Bomen zijn meer dan 100m hoog en kunnen een bosbrand overleven. De meeste bomen zijn verschillende keren verbrand maar herstellen zichzelf.
Nog hoger doen we de trail naar de General Sherman tree( de hoogste en dikste van het park) en tegen dan is het al 18u.
We moeten nog ongeveer 2 uur naar Fresno rijden waarbij we van 6000 feet moeten dalen naar 1000 feet.
Net voor het donker zijn we beneden. Rien leidt ons perfect naar het hotel, waar we snel inchecken en nog sneller bij een Koreaan zeer lekker maar te veel, gaan eten.
I tussen heb ik de verkoudheid van Rien opgelopen. Hopelijk goede nacht.

Dinsdag 8 april

Rit van Fresno naar Monterey.
Na een lekker ontbijt vertrokken we en reden we in een ruk naar Monterey.
We aten onze lunch dus aan het strand van de Atlantische Oceaan.
Daarna komen we direct inchecken, gooiden we koffers in onze kamers en reden door naar de haven van de stad. Het stadje zelf was oorspronkelijk Mexicaans, maar werd dan veroverd en onder Amerikaanse bewind geplaatst.
Er staan nog heel wat oude koloniale gebouwen en toevallig was er ook een boerenmarkt met allerlei lokale en artisanal producten.
Daarna wandelden we naar een andere pier waar de zeehonden en zeeotters rondstoeiden in het water.
We wandelde terug en en kwamen een visrestaurant tegen waar we meteen iets aten( volledige krab en gestoomde heilbot: super lekker) maar prijzig.

Woensdag 9 april

Tweede dagje Monterey.
Vroeg op want we gaan op zee voor walvis- en dolfijnspotten.
Eerst vlug inschrijven, dan net de tijd om heerlijke croissants te gaan eten en dan de boot op.
We hadden preventief iets genomen tegen zeeziekte en het heeft geholpen.
We zagen honderden dolfijnen en verschillende walvissen. Spijtig dat ze maar een paar keer echt hoog boven het water kwamen en als ze dat al eens deden, waren we te laat om een foto te nemen. Al bij al zeer geslaagde trip.
Terug op het vasteland bezochten we het Costum House en nadien deden we snel boodschappen voor het middageten.
We picknickten, in het zonnetje, voor onze kamer.
Vervolgens reden we naar Carmel Beach.
Dit is het Knokke deel van Monterey.
Mooie huizen, bebloemde tuinen, chique winkels en zeker volk van de betere klasse.
We deden er een wandeling door de wijken, een leuk park en we keerden via het prachtige strand terug.
Terwijl we ter plaatse waren, reden we (12 dollar !) de 17 miles route.
Een mooi route langs de kust met verschillende viewpoints.
We eindigden de dag met een bezoek aan Monterey Canning: een oude fabriekssite waar er vroeger ansjovis werd ingeblikt.
Nu zijn die gebouwen allemaal gerestaureerd en winkels of horeca geworden.
Avondmaal in de Denny's, altijd lekker en een stuk goedkoper dan gisteren.

Donderdag 10 april

Rit naar Ventura, lange rit van een kleine 400 km, dus vertrekken we vroeg, zonder eerst te ontbijten.
We rijden anderhalf uur en zoeken dan een Denny's om te ontbijten. Met extra energie rijden we verder door een landschap met veel landbouw, zonovergoten velden, groene heuvels. Nu Peters buikje vol zit, komt Klaas Vaak al vlug langs en moet ik overnemen.
We bereiken de ingang van Hearst castle, een tip van Rien, zonder problemen. William Randolph Hearst was een ranch houder met rijke ouders door de goud-, koper- en zilvermijnen. Hij was politicus en mediamagnaat die met zijn vrouw een enorm gebied kocht om er boven op de berg een kasteel te bouwen. De architecte Julia Morgan ontwierp het immense kasteel met Romeinse, Griekse en Egyptische beelden, Vlaamse tapijten, allerlei kunstwerken kregen er een plaats. Hij had er een verwarmd buiten- en binnenzwembad, een ware zoo met giraffen, zebra's, ijsberen, leeuwen, apen... Wel 80 diersoorten. Alleen de zebra's zouden nog op het domein te zien zijn af en toe, wij zagen er geen.
Hij nodigde bekende mensen uit, gaf er uitgebreide feesten. Te luxueus, eigenlijk decadent...
Weetje: lady Gaga nam in het zwembad een videoclip op.
Nu is het domein een Californian state park en door iedereen die betaalt, te bezoeken. Je laat de auto op de parking, een bus rijdt tot hoog op de heuvel waar het statige paleis zichtbaar wordt. Het kan voor feestjes afgehuurd worden. De erfgenamen Hearst behouden wel het recht om altijd in het zwembad te komen zwemmen.
Na dat uitgebreide bezoek staat ons nog een rit van zeker 3 uren voor de boeg. Na anderhalf uur houden we een stop om eten in te slaan en iets lichts te eten.
Rond 19 u bereiken we Ventura. Daar verblijven we 2 nachten in een appartement. We kunnen dus 2 keer zelf koken nu en ook een wasje doen.
Morgen willen we Venice Beach en Santa Monica pier gaan bekijken, ook een bezoek aan het Getty museum staat op het programma.

Vrijdag 11 april

Vandaag rijden we eerst naar Getty museum in Los Angeles. We zien er een gigantische grote kunstverzameling van de heer Getty. Je parkeert en wordt met een tram naar het museum gebracht, alles verloopt super vlotjes. De gebouwen zijn sober, heel luchtig, met tussenin waterpartijen, grote ramen. Er is ook een aangelegde tuin met heel veel soorten planten en bloemen. Er is een zaal met Vlaamse meesters, Rubens, Van Dyck, Rembrandt, Ensor, ... Verder zijn er Romeinse en Griekse beeldhouwwerken, ook recenter werk zoals de tijdelijke tentoonstelling van het werk van Gustav Caillebotte. Alleen Rien kende dat werk, een van zijn bekendste is "De parketeerders ", mannen die een parket aan het bewerken zijn. Nooit van gehoord... Wel mooi werk.
Na het museumbezoek rijden we naar een winkel om een slaatje.
Santa Monica is de volgende stop, daar eindigt Route 66. We installeren ons voor een eet- en rustpauze op het strand en wandelen dan even de pier op met een soort kermis, speelzalen, animatie op straat, kraampjes.
Rond 18 u vinden we bij de auto een parkeerboete van 68 dollar, dju! Wel betaald aan een parkeermeter, maar een speciaal bord niet gelezen. Dju, toch.
Anderhalf uur duurt de rit terug naar ons appartement, met de bedoeling de zonsondergang op de pier daar te kunnen
zien, maar er is net een grote strook wolken, dus rijden we meteen door.
Douchen, wasje doen, eten maken en hopla, alweer een goedgevulde dag voorbij.
Nu kort deze reis echt in, nog 2 dagen, want maandag mogen we niet meerekenen, dat is vooral naar luchthaven rijden en vliegen.
Nu nog niet aan denken. Eerst morgen Los Angeles bezoeken en naar motel in Glendale.

Zaterdag 11 april

Eigenlijk voorlaatste dag.
We rijden opnieuw richting LA waar we eerst een bezoek brengen aan Hollywood boulevard.
We lopen die helemaal af terwijl we de sterren op de grond lezen. Voor de rest stelt die boulevard weinig voor. Enkele theaters, filmzalen maar vooral veel winkels met prullaria.
Ook veel rare, gedrogeerd personen.
Je moet er eens geweest zijn, maar dat is het dan ook.
We reden dan verder naar de studio's van de Warner Brothers. Daar kregen we een rondleiding van ongeveer 2 uur waarbij we vooral huizen te zien kregen waar verschillende scènes van verschillende film gedraaid werden.
De rest kon je vrij rondlopen naar tentoonstellingsruimte met van alles ( kledij, maskers auto's, gebruiksvoorwerpen ...)uit de honderden film die in die studio's gemaakt waren. Ook veel interactieve mogelijkheiden vanuit verschillende films en series.
We waren ver zot gelopen en reden nog naar een observatorium door, maar helaas was er halverwege naar de top een optreden waardoor er nergens nog een parkeerplaatsje te vinden was
Noodgedwongen reden we dan maar meteen naar ons voorlaatste logement: een motel en gingen er in dezelfde straat lekker eten in een Thais restaurant: Thaiger was de originele naam.

P S. We zichten in LA eerst The Magnolia Bakery. Daar at Dagmar ooit eens de eerste bananenpudding met koekjes in, zocht dan het recept op om die na te maken en dat is nu een geliefd nagerechtje.



Zondag 12 april

Vandaag is de rit Glendale- Las Vegas een lange rit.

Geschreven door Marleen