R.
Vanuit Malang namen we de shuttle bus richting Surabaya. Surabaya is een havenstad en de tweede grootste stad van Java. We bleven hier slechts 1 nacht om de dag erna de ferry te nemen richting Sulawesi. Veel van de stad hebben we dus niet gezien maar we belandden 's avonds wel in een leuk vegan restaurantje. Heerlijk gegeten en een ongelofelijk vriendelijke bediening. We gingen graag met hen op de foto haha.

K.
Surabaya was echt een rattenparadijs. Ik denk dat we in een halfuur tijd meer ratten heb gezien dan dat er in heel het Antwerpse stadspark rondlopen. Het is eens een ander beeld: wat heerlijke ra(t)votterij in de straten :p

R.
's Ochtends genoten we nog van een heerlijk ontbijt buffet. We proefden voor het eerst de speciale rijstporridge, Bubur, een Indonesische favoriet als ontbijt. Zowel hartig als zoet, ik kon het wel pruimen.

De ferry zou om 14u vertrekken. Om zeker te zijn besloten we, vooral op aandringen van mij, rond 12u daar te zijn om verassingen te vermijden. Op 6u vertraging had ik niet gerekend haha.
Pas om 17u begon het inchecken. Eerst ons online ticket inwisselen voor een fysiek ticket, dan het fysiek ticket omruilen voor een bandje en pas op de boot konden we vragen voor een upgrade naar een cabin. Voor het uitdelen en omdoen van zo'n 500 bandjes hadden ze 1 Chinese vrijwilliger gevonden, heerlijk efficiënt. Gelukkig vonden we een hulpvaardige jongeman die ons door de chaos begeleidde.

Daarna konden we nog eens 2 uur wachten in een hal want pas tegen 20u gingen de deuren ook effectief open. We maakten kennis met een groep meisjes van een moslimschool en hun leerkracht. Ze staken hun bewondering voor ons niet onder stoelen of banken.

Eindelijk op de ferry. Gelukkig was er nog plaats in een cabin voor 4 personen en we kwamen er ook achter dat eten inbegrepen was in de prijs. Het eten kon zelfs vegetarisch, Great succes! We hadden 36 uurtjes voor de boeg en na ons geïnstalleerd te hebben verkenden we de boot.

Origineel hadden we een zitplaats. Dit bleek in een grote ruimte te zijn. 's Nachts bleven de lichten aan en overdag werd er karaoke gehouden. Onze relaxte 36 uur hadden er heel anders kunnen uitzien. De economy ligplaatsen waren in een soort van slaapzalen gaande van 20 tot 100 mensen in stapelbedjes dicht op elkaar.

We kregen twee kamergenoten Arsal en zijn mama. Ze kwamen terug van een business trip naar Jakarta. Arsal was inkopen voor zijn winkel in veiligheidskledij gaan doen en had potentiele zakenpartners bezocht. Arsal zijn Engels was best goed en we hadden voor het eerst een diepgaander gesprek met een Indonesiër over zijn leven en zelfs een beetje politiek. (K. Gelukkig was er ook ruimte voor een spelletje samen, hehe)

Tijdens het avondeten kwam Didin naast ons zitten. Een Indonesiër van 60, of 2 jaar zoals hij zelf zei omdat hij geen tanden meer heeft, met een uitnodigende lach en een warm karakter. Hij werkte op Lombok als veiligheidsagent en sprak een mondje (zonder tanden) Engels. Hij was heel ijverig en wilde heel graag zijn Engels met ons oefenen. Say no more :) We deelden wat van ons avondeten met hem en werden al snel uitgenodigd om bij hem thuis te slapen. No need for hotel, at my place is free. We hadden al een homestay vastgelegd dus bedankten hem voor zijn aanbod.

Onze laatste bijzondere ontmoeting was met de enige andere westerling op de boot, een Fransman genaamd Lucas. Een jonge tengere knaap van 23. Hij had net zijn studies afgerond en probeerde de wereld rond te liften. Dat avontuur was deel van een project waarbij hij scholen bezocht en af en toe videolessen voor een Franse school over hoe men leefde in de landen die hij bezocht. We kregen een hoop verhalen voorgeschoteld.

We kwamen 's nachts aan in Makassar. We moesten door het laadruim met alle vrachtwagens ons een weg banen naar buiten. Die stonden allemaal te draaien, dus lekker vergassen. Eindelijk buiten kwamen we Didin nog tegen. Hij herhaalde hoe aangenaam hij de ontmoeting vond en nodigde ons nogmaals uit bij zijn thuis. We sloegen zijn nummer op en beloofden om langs te komen.
Hello Sulawesi!

Geschreven door Kaywanderway