Vanmorgen helemaal verwend, de rugzak vol fruit en brood. Ik hoef geen honger te hebben onderweg. In deze tijd van het jaar en misschien het begin van de week of gebrek aan personeel of wat de reden ook is: er is nagenoeg geen horeca gelegenheid geopend. Hetzelfde saaie stuk nogmaals gelopen nu echter aan het begin van de dag en met een heerlijk zonnetje. Dat is anders. Bij de plek waar ik de route weer heb opgepakt raak ik voor het eerst, buiten Marleen, met twee dames aan de praat. Koetje, kalfje en weer door. Onderweg nog even drie slaapplekken geregeld. Terwijl ik daar mee bezig was kom ik in gesprek met een andere dame. Ze gaat een weekje wandelen. Als we elkaar een tijdje later weer tegenkomen besluiten we om samen verder te wandelen. Na enig “aftasten” in het soort gesprek wordt het al snel een ander soort gesprek. Over onze ouders, haar moederschap, mijn vaderschap komen al snel
voorbij. Enige tijd later komt de ware wandelreden boven. Ivm een zware burn-out besloten om het PP te gaan lopen. Terwijl ze dit vertelt vloeien de tranen. (Met toestemming), geef ik haar een knuffel en bedank haar voor de openheid en de moed om dit te vertellen. WoW… een bijzonder moment. Je bent een mooi open mens Karel krijg ik te horen. Mooier dan dit gaat het vandaag niet meer worden. We lopen grote gedeelten zwijgend, samen op tot Schoonloo. Zij blijft hier slapen, we drinken nog wat en nemen afscheid. De laatste kilometers vallen me zwaar, doe mijn oortjes in en loop richting De Kiel. Pff wat een verschil in beleving, de mooie ontmoeting en jezelf tegenkomen. Het is niet anders.
one-word-close: openheid

Geschreven door Karelskriebels