Mijn kleren ruiken nog een beetje naar kampvuur van gisterenavond. Maar laat ik beginnen bij gisterenochtend want we vertrokken van de camping om naar de fietsenmaker te gaan in de buurt van Toulouse. Slechts 40 km maar alleen via eenpersoonswegen. Bij iedere tegenligger moet je stilstaan om te passeren. De fietsenmaker had in 20 minuten een nieuwe ketting er op liggen. Niet een maar twee kettingen had hij gebruikt want een was tekort geweest. We konden het restant meekrijgen. De trappers draaien weer. Het rammelen is er niet minder op geworden, helaas.
We rijden verder naar het zuiden want 50 km verderop zitten Daria, Abdullah, Rense en Marjolein in het huis van Daria’s vader. Daria heeft me al jaren uitgenodigd om als we in de buurt zijn een keer langs te komen. In een oud app-bericht vond ik de plaatsnaam Mondilham. Wil Rene speurde via internet en kwam via een boek van haar Daria’s vader een verwijzing tegen van de naam van het huis. Die combi leidt tot een adres. Een uurtje rijden en wat zoeken naar het juiste weggetje, brengt ons bij een oude verbouwde boerderij. Niemand thuis maar vele sporen van aanwezigheid liggen buiten op de veranda. Als ik een achterdeur probeer gaat hij open. We gaan op verkenning in dit grote pand van wat ooit een boerderij en een schuur was en nu, 25 jaar later, een grote keuken met kleine zitkamer en 8 slaapkamers, tenminste vier badkamers en een grote trainingsruimte.
Het uitzicht is prachtig met de Pyreneeën op de achtergrond. Op de foto blijft er weinig van over, pas tegen de avond lukt het om ze vast te leggen. We besluiten naar het 80 mtr lager gelegen dorp te fietsen voor een ijsje. Pittige helling naar beneden, niet alleen vanwege de steilte maar vanwege het grind dat er ligt. Af en toe voel je je achterwiel schuiven. Het gerammel van mijn motor is oorverdovend. Een witte reiger en een valk zijn al vertrokken voordat we in de buurt zijn om ze van dichtbij te bekijken. De zon heeft geen wolken om mee te spelen en brandt goed. Ik heb mijn bloes met lange mouwen aan getrokken om mijn huid te beschermen. Het dorp is een beetje verlaten om 3 uur. We hebben de markt van die ochtend gemist. Na een drankje onder de schaduw van stenen bogen gaan we naar het meer waar volgens de kaart ook het zwembad en een restaurant zitten. Daar hebben ze vast ijsjes. Het restaurant is gesloten dus wordt het de supermarkt. Het gerammel krijgt bijval van piepende remmen. Een paar meter voor de supermarkt schuurt het voorwiel zo dat ik het eng vindt worden. In de schaduw van de Intermarché ontdekken we dat het voorwiel zwaar aanloopt. Zo te zien bij de schijfremmen. Wil René trekt en duwt wat en het wiel loopt weer vrij. Met de ijsjes gaan we op een bankje onder een rij met platanen zitten. Ja, bankjes. We hebben er vandaag twee plekken met bankjes gezien.
Als we terugfietsen loopt al snel het voorwiel weer een beetje aan. Ik trap gewoon iets harder. Het is hier nog vlak. Een kilometer verder besluiten we toch maar weer naar de fiets te kijken want dadelijk moet ik 80 mtr omhoog op dat steile weggetje met grind. Weer een beetje prollen en op internet zoekend naar het probleem komen we niet verder. We gaan het gewoon doen tot waar we komen en dan lopen we de rest wel. Ik had inmiddels gemerkt dat ik niet in de kleinste versnelling maar het beste in z’n 3 naar boven kan gaan, met zwaarste ondersteuning. Dan hou ik meer snelheid en is fijner voor mijn heup. Dus met volle kracht vooruit. Ik fiets Wil Rene er uit en kom zwaar hijgend boven. Gered.
Daar ontmoet ik een enthousiaste Daria. Ze had de camper tegen het huis zien staan en hoopte stiekem dat wij het waren. Abdullah had overwogen de banden leeg te laten lopen 😊. Wil Rene gaat aan de slag om de rem uit elkaar te halen. En ik ga met Daria naar de supermarkt. Rense en Marjolijn zie ik als we terugkomen. We koken voor negen mensen want er zijn nog drie vriendinnen van Daria. Na het eten, is er kampvuur. Het huis blijkt nog 15 ha heuvels te hebben en het is zojuist verkocht voor 330.000 euro. De nieuwe franse eigenaren moeten nog 3 maanden wachten want in deze omgeving is het zo dat boeren nog de kans krijgen om het bod te overbieden. Gezien het heuvelachtige terrein zou je hoogstens druiven kunnen verbouwen en dan is het bedrag veel te hoog. Enfin het is dus de laatste zomer voor Daria die hier al 25 jaar komt. We blijven tot bijna middernacht zitten en dan tol ik van vermoeidheid (en oké, de wijn).

Geschreven door Hellievh