Zondags hees ik mij opnieuw op m'n stalen ros. Wat ben ik er blij mee. Kun je toch bij heel veel mooie plekjes komen. Mn doel was Tegal Lalang. Maar dan niet het toeristisch gedeelte, dat overigens heel mooi is, maar aan de andere kant van de grote weg. Er naar toe rijden is al genieten.
Toen ik vlakbij de plek was waar ik heen wilde zag ik nog hele mooie rijst velden, dat is voor terug dacht ik direct. Het is heel grappig, bij de ingang staat een hutje met een bord toilet, maar het is altijd op slot. En dat je entree moet betalen, maar er is nooit iemand. Tenminste ik ben er twee geweest en er zat nooit iemand.

Ging met mn scooter het pad op. Het pad is erg slecht, maar als je langzaam rijdt gaat het goed. Het wordt later wel weer beter om daarna onbegaanbaar te zijn, althans voor mij. Voor de Balinees maakt het niet uit, zij rijden overal.
Op het goede gedeelte zag ik nog een stel, m'n kans gepakt door te vragen of ze een foto wilden maken. En dat is aardig gelukt. Iets verderop m'n scooter neergezet om te gaan wandelen. Een rijstpaadje ingeslagen, zou als het te link werd gewoon terug gaan. ik had de Javaanse Ralreiger gespot en wilde een foto's nemen.

Het lopen ging heel goed, het was redelijk breed en niet blubberig.

Na de fotosessie nog een ander pad op, goed om te lopen, maar met de scooter onbegaanbaar. Terug naar mn scooter, iets verderop begon een hond te blaffen. Die vond het nodig om zijn/haar territorium te verdedigen. Had natuurlijk m'n dazer in de aanslag. Het was niet nodig, de hond bleef niet ver van de hut vandaan. Veder was het een groene oase van rust. De rijstvelden zo puur. Had geluk dat ze nog niet zo lang geleden geplant waren. Helemaal tevreden rustig terug gereden. Wilde nog even tot de hele grote weg rijden. Wat een drama die weg, één en al gat. Dus maar weer terug, wilde naar het plekje dat ik op de heenweg had gezien.

Was wel een stukje naar beneden, maar durfde dat wel aan. Het werd al heel snel smaller, maar bleef goed bereikbaar tot ik besloot het is hier zo mooi en verder rijden wordt gevaarlijk.

Het was er heel stil. Alleen het gekabbel van het water in de waterkanaaltjes. Het lichte ruisen van de wind, zo sereen. Af en toe denk ben ik hier echt. Er kwam nog een vrouw die "boodschappen" had gedaan. Ze stootte bijna haar hoofd aan het lage dak van een hutje. Ze ving dat heel goed op. Met het evenwicht van de mensen hier is niks mis mee. Ben een heel stuk de rijstvelden in gelopen totdat ik vol was van alle indrukken. Kon nog verder maar de droom was tot de nok toe vervuld.

Op mn terras is het elke namiddag genieten. De stoottropen worden dan in stelling gebracht. Er verschijnt een stok met een haakje en dan worden de dode bladeren uit de boom gehaald. Dit alles in een tempo waarbij je bijna inslaap valt. Meestal met z'n tweeën waarvan de één kijkt.
Vervolgens worden de emmers en gieters tevoorschijn gehaald om die te vullen met het water uit het waterkanaal. Dit gaat overigens in hetzelfde tempo. Moe worden ze er niet van. Maar wel zijn ze even vriendelijk.

De volgende dag ging ik op de wandelen op de weg naar Tampaksering. Zette m'n scooter aan de kant van de weg, helm erop en gaan. Dat kan hier gewoon. Was wel zo verstandig om m'n petje uit de helm te halen want het was ontzettend heet. Het bleek geen overbodige luxe. Het was prachtig wandelen, een paar mensen gezien en toeristen al helemaal niet.

Dit in schril contrast als je Ubud weer inrijdt, wat een drukte. Het is allemaal éénrichtingsverkeer, maar niet voor scooters. Auto's parkeren gewoon langs de weg of staan stil om iemand uit te laten stappen. Dan staat alles stil, behalve de scooters die kunnen er soms net tussendoor of er links of rechts langs. Dat betekent heel goed opletten want er kunnen ook scooters van de andere kant komen. Links rijden is een regel maar alleen voor als het echt niet anders kan. Is er een gat dan duik je er met scooter en al in. Het komische hiervan is dat iedereen het gelaten ondergaat. Tja het is druk. Soms kun je er zelfs met de scooter niet door en dan is het echt heet.

De volgende dag bij het ontbijt vroeg ik of ze ook transport regelden? Transport, hij vloog gelijk weg om iemand anders te halen. Ontbijt brengen was al een hele prestatie, maar andere woorden Engels was toch iets te veel gevraagd. Volgende poging. Transport naar Jatiluwih, uhh met de scooter? Nee, met de auto. O, met de auto. Ja met de auto. En hoeveel het kost? Antwoord: I call my Friend. Moest natuurlijk vreselijk lachen, maar hij kwam toch na een half uur terug om te zeggen dat het 600 kostte. Dat was ver boven de prijs dus ik zei nee. Dacht hij komt nog wel terug, maar nee. Had al een soort "taxiplaatsje" gezien. Stopte daar en vroeg of hij me de volgende dag naar Jatiluwih kon brengen. En voor hoeveel? Hij zei direct 400 wat een redelijke prijs was. Kon misschien naar 350 afdingen maar vond het goed zo. Had het adres opgeschreven. Hij maakte een foto en de deal was gesloten.

Hij sprak goed Engels. Een verademing. Terug begonnen met inpakken. Had er een goed gevoel over.

Stond de volgende dag klaar met m'n spullen en Budi kwam precies op tijd. Een hele rustige en aardige man. Sprak goed Engels dus maar even z'n telefoon nummer gevraagd, want in Ubud heb ik geen vaste chauffeur en deze man beviel heel goed. In Jatiluwih aangekomen herkende de man mij direct. Putu had voor mij gereserveerd, dus was het een verrassing voor hem.
Laer was ik aan het rommelen in m'n kamer en dacht hoor ik dochterlief? En ja hoor ze kwam op me afrennen. Ze was zo blij. Ik ook. Ze studeerde in Lombok en verbleef daar bij haar oom. Maar ze had een week vrij, dus kwam ze graag naar huis. Ze vertelde dat ze met de scooter ging. 6 uur op de veerboot en van hier naar Padangbai is het ook zeker een uur of 4 met de scooter.

Ik moest op tijd eten want er waren ceremonies en de tent ging dicht. Ik vroeg hoe lang gaat het duren ? O misschien wel tot twaalf uur, want er zijn many tempels. Welk feest het nu is is me ontgaan. Maar duurt drie dagen.

Ik lag al op bed toen ik ze vaag terug hoorde komen. Je ziet ook hele vrachtwagens vol met mannen en vrouwen op weg naar de tempel. In het kielzog de rest van het dorp op scooters en al wat rijden kan. Prachtig gekleed.

De volgende dag moest er weer geofferd worden. Ze had de offers al heel vroeg gemaakt. Het kost allemaal heel veel tijd, maar dit geval klopt het dus. Ledigheid is des duivels oorkussen. De Goden hier zorgen er voor dat ze aan het werk blijven.
Heerlijk gewandeld. Langs mn lievelingsplekje. De rijst staat heel hoog en is schitterend groen. Gokte erop dat ik mn wandelstokken niet nodig zou hebben en dat lukte. Heb hier nog noot zonder stokken kunnen lopen, dus was heel blij.

Heerlijk gegeten. en nog wat gerommeld.
En dan het douchen. dat is hier echt een uitdaging. Was hier de laatste keer niet geweest omdat het er daarvoor niet schoon was, maar wilde ze weer een kans geven. Ik kom hier nl graag. Het was /is echt super schoon. Hij heeft het personeel de deur uitgedaan en doet het nu zelf en z'n dochter helpt en nog een zoon. Maar dacht dat hij alleen een dochter had maar zij zegt m'n broer. Dat moet ik nog uitvinden hoe dat zit. Om op de douche terug te komen...het warme water begint met koud water. Dan is het even wachten en bedenkt de kraan o ja dit was het warme water en krijg je een lekkere warme douche. Helaas geldt dat denk voor anderhalve minuut om dan weer koud te worden. Maar snap het systeem nu. Je doet de kraan dicht en na even wachten weer open. Het ritueel herhaalt zich en dan lukt het uiteindelijk om geheel warm te kunnen douchen. Het duurt alleen wat langer maar ach tijd bestaat hier niet. En dat is wel een heerlijk gevoel, alles gaat pelan-pelan. Rustig aan.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly