De wereld is niet meer zoals ie hoort te zijn. Het zijn tijden van angst en onzekerheid. Zorgen om gezondheid, inkomen en economie. Veel mensen worden direct getroffen door het corona-virus. De ziekenhuizen draaien op het eind van hun kunnen. Niemand leeft meer zorgeloos. Wij vertrokken 8 februari zorgeloos aan een twee maanden durende trip naar Portugal. Al snel bereikte ons het nieuws van de eerste corona besmetting in Nederland. Wat later volgde Portugal. Een aantal weken konden wij nog ontspannen en genieten. Het leek nog een ver van onze bed show. Maar vanaf 9 maart ging alles ineens hard. Maatregel na maatregel volgde. Het was alleen nog maar corona. Twee weken lang de betichtgevingen gevolgd, zowel vanuit Nederland als vanuit Portugal. De nachtmerrie wordt elke dag erger. De angst en spanning nemen toe. Zullen we naar huis gaan, zullen we blijven? Behalve officiële maatregelen, komen er ook geruchten voorbij. Soms is niet meer duidelijk wat waar of niet waar is. Vanmorgen vroeg zouden drie caravans vertrekken maar om 8 uur stonden ze er nog. Ik las een berichtje dat de campings in Portugal gesloten zouden worden. Maar een officieel bericht kon ik niet vinden. De mede- kampeerders waren niet vertrokken omdat ze gisteravond te horen hadden gekregen dat de grenzen dicht zouden zijn. Later vanmorgen bleek dat niet waar. Al deze tegenstrijdigheden maken heel onzeker. Hierdoor hebben wij vanmorgen besloten morgen ook te vertrekken. Deze onzekerheid is misschien wel erger dan naar een zwaar besmet Brabant terug te gaan. Dus werk aan de winkel; inpakken. We gaan morgen een onzekere reis tegemoet. Het is een reis van 2400km en we kunnen niet op campings overnachten. We moeten op de snelweg blijven. De campings in Spanje en Frankrijk zijn gesloten. Een spannende, onzekere reis. Van deze mooie plek vertrekken, voelt een beetje als jezelf vogelvrij verklaren. Maar de veiligheid en zekerheid die we hier ervoeren is weg. Hopelijk komen we zonder problemen in een paar dagen thuis aan. De onveiligheid van de corona is er dan nog steeds. Maar de spanningen van hoe en wanneer we thuis komen is er dan niet meer. Het is dan accepteren wat er is waardoor angst en spanning minder zullen worden. Eindelijk niet meer alle berichten van twee landen checken om maar op de hoogte te blijven en dan nog niet weten waar je aan toe bent. Portugal, en dan vooral deze mooie plek in de Algarve hebben we in ons hart gesloten. We gaan nu naar huis en hopelijk kunnen we hier volgend jaar voor drie maanden terugkeren. Pas allemaal goed op jezelf, keep distance en blijf gezond.

Geschreven door Dejongeseniorenontour