Terwijl ze me verlegen aankijkt, valt me op hoe mooi haar ogen zijn. Lichtbruin. Zacht. Vriendelijk. Ze lijken me te vragen: "Waarom ben ik hier?" Het antwoord moet ik schuldig blijven. Ik weet het niet. De bescheiden nieuwkomer nestelt zich behoedzaam op een betonblok dat in een hoekje van de kennel op de grond ligt. Wanneer ik een uur later terugkom, zit ze daar nog steeds. De nog altijd vragende blik beantwoord ik met een aai over de bol. Het hondje met de mooie ogen legt haar kopje in mijn hand. Ze geniet zichtbaar van de getoonde genegenheid. Haar eerste dag in ARK. En vast niet haar laatste.

Het is heftig: de altijd vragende blikken. Smekend bijna. Om aandacht. Tussen de bedrijven door knuffelen we heel wat af. Vluchtige momenten van wederzijds geluk. Want hoezeer je de aandacht ook probeert te geven, voortdurend leeft het besef: het is eigenlijk nooit genoeg. Er is simpelweg teveel werk om te doen met te weinig mensen.

Klussen liggen er immers in overvloed. Schoonmaken, rijst koken, de voerbakken brengen, vullen, ophalen en afwassen, de waterbakken verversen, de dierenarts bezoeken. Gelukkig zijn er deze keer nog twee vrijwilligers en daarmee wat extra helpende handen.

Danny en ik concentreren ons net als vorig jaar op het verversen van het water. Gezien het behoorlijk grote terrein nog een flinke klus. We krijgen er ook nog een schone taak bij: hondenpoep scheppen. Gewapend met kruiwagen, hark en poepschep gaan we aan de slag. In de verzengende hitte niet altijd een welriekende klus kunnen we je vertellen. Maar... geen drol is veilig! Groot, klein, stevig, papperig, waterig, bruin, groen- of gelig? We zien ze allemaal voorbij komen. En stuk voor stuk worden ze driftig weg geschraapt en afgevoerd. Opgeruimd staat netjes!

Halverwege de dag treffen we Marina, de oprichtster van het asiel. Een klein dametje met een groot hart en steevast een lieve glimlach op haar gezicht. Dankzij de gulle bijdragen van heel veel dierenvrienden kunnen we haar blij maken met een donatie van € 3.265,98. Wanneer we haar de cheque overhandigen, vliegt ze ons allebei van blijdschap om de nek. Een ontroerend moment.

Geschreven door VrijwilligerswerkARK