Wat een prachtige dag. We staan weer vroeg op … bla bla bla want onze ochtendlijke routines kennen jullie nu waarschijnlijk al zo goed als wij die zelf kennen. De nacht was wel kort. Gerrit en ik hebben nog alle verslagen afgewerkt , foto’s geselecteerd en dit allemaal op internet willen zetten en we zijn dus pas tegen 23u klaargeraakt. Eens in ons bedje slapen we snel in, maar door het warme weer hebben we veel extra vocht opgenomen en dat vergt al eens een nachtelijk plasje. Aangezien ik de verplaatsbare toiletten niet heb gevonden beslis ik om naar het koffiehuis te gaan waar er ook toiletten zijn. Op mijn nachtelijke wandeling kom ik een allegaartje van dieren tegen: mega kikkers, glimwormen, gordeldier, ratten en een vogel die op dit uur (4u35) echt wel schrik aanjaagt. In het toilet check ik nog even of er geen slang is binnengelopen, maar de kust is veilig.
Ik geraak ook veilig terug in mijn tent , maar als om 5u45 ik opnieuw wakker wordt en opsta, merk ik dat de nacht te kort was.

We nemen vandag afscheid van de goede koffie en dat doet toch wel pijn.

Om 8u starten we voor wat de laatste uitdagende rit van onze 1e Crocodile Trophy wordt want morgen staat er enkel nog een tijdrit op het programma die ons op 30km van 400 meter hoogte naar het strand van Port Douglas zal brengen. Vandaag daarentegen een rit van 105km met 1400 hoogtemeters die ons van Mareeba naar Weathersby Station brengt. We rijden richting de kust, opnieuw door het regenwoud, maar keren dan terug landinwaarts om daar een laatste keer te overnachten.

De race begint zot. De start wordt gegeven op 1km van waar we overnacht hebben en vanaf de eerste seconde zit het spel op de wagen. Het is trappen om bij de juiste groepjes te zitten of de rest van de dag er alleen voor te staan. Al snel worden Gerrit en ik toch afgescheiden van elkaar. Mijn dieseltje heeft iets meer km nodig om warm te geraken dan die van Gerrit. Maar geen nood, ik zit in een mooi groepje waar ook Sara White in zit (elite renster). Er wordt wat naar elkaar gekeken en ik beslis om samen met Sara een groepje van 20 man op sleeptouw te nemen. Er staat een strakke wind en dus is het werken om het tempo erin te houden. Gerrit zit in de groep voor ons maar die nemen zienderwijs meer afstand. Na een half uur zien we voor ons in het struikgewas van de bush enkele gedaantes verschijnen. Onder hen Gerrit. Wanneer we hem bereiken geeft hij aan dat het daar vanvoor te snel ging. Niet vol te houden. Hij sluit aan bij onze groep en we zetten verder. Samen met Sara en nog enkele renners wisselen we de kop af. Het gaat er hevig aan toe op soms gravel banen, maar soms ook zeer ruw terrein. Doordat het tempo zo hoog ligt wordt de groep stelselmatig uitgedund. Na anderhalf uur vlammen (we zitten ondertussen al aan 45km) op dit guur terrein zijn we nog met maximum 10 man in de groep. We gaan van de baan af om off-road het parcours verder te zetten en hier gaat het tempo onder leiding van Sara nog verder de hoogte in. Een paar klimmetjes verder rij ik naast Gerrit die voor het eerst in deze Crocdile Trophy teken geeft dat het zo niet verder kan. De woorden: “Thierry als we zo verder doen blaas ik mijn motor hier vandaag serieus op” maken me duidelijk dat hij het meent. Ook ik zit op mijn limiet te rijden maar heb vandaag goede benen en geniet eindelijk eens van het gevoel nog een beetje overschot te hebben en toch goed aan het rijden te zijn.
Na nog wat heen en weer besluiten we om de 6 anderen te laten gaan en onze eigen rit te rijden voor de laaste 50km. Even verder merk ik dat ik toch ook te diep aan het gaan was, wanneer ik spontaan tijdens het rijden een deel van mijn ontbijt moet vrijgeven voor de dieren van de natuur die hier leven. Maar geen nood, we hebben er allebei nog super veel zin en en zetten verder aan ons eigen tempo dat misschien maar 1 km/u lager ligt dan de 6 die we hebben laten gaan, maar trop is soms teveel en teveel is soms trop.
We spelen met de pedalen en cruisen verder doorheen een groot naaldwoud, heuvel op heuvel af, beek over en beek door, over droge stoffige wegen of grindbanen. Wat kan het zalig aanvoelen zo’n goede benen als diegenen waarover we beschikken. Ook de feedzones passeren we snel en efficient. We blijven niet plakken voor de ananas, watermeloen of andere. Nee we houden ons strikt aan bijvullen en doorrijden. Al snel bereiken we het regenwoud waar we nog enkele stevige kuitenbijters moeten overwinnen. Ook hier blijven we cool en rijden we naast elkaar erdoorheen. Al snel bereiken we de laatste feedzone die vlak na het regenwoud ligt. Nog 13km en we zijn er. Even dreigt het nog fout te lopen wanneer Gerrit in een bocht in een afdaling abrupt zijn voet losklikt en na heel wat remwerk en manouvreren toch nog in het decor belandt. Daar ligt hij, kaduc in het struikgewas, maar niets ernstigs. We komen er met de schrik vanaf. Het voorval kan ons echter niet afremmen en dus rijden en rijden we verder en wanneer we door de laatste waterhindernis rijden krijgen we de boodscahp van de fotograaf van dienst dat het nog 5km is. Stilaan begint het door te dringen dat we de Crocodile Trophy 2015 wel eens zullen uitrijden. We moeten nog enkele stevige kuitenbijters over en bij een van de laatste is het zover. Het besef dat we een voor ons unieke prestatie hebben geleverd en de Crocodile Trophy zullen kunnen afvinken (er is nog morgen, maar zoals gezegd kan enkel echt bad luck ons nu nog weerhouden ). Een oerroep moet uit mijn lijf en weergalmt dan ook even in het rond. Even later moet die er ook bij Gerrit uit en we rijden zoals bijna alle dagen hand in hand in de hoogte, en deze keer met enige grote fierheid, de streep over.
De voorbije dagen hinkten we achteraan, vandaag komen we binnen in the pack. We hebben stevig gereden en komen dan ook op minderdan 5u binnen. Wat een prestatie. Ook onze fellow riders, en ondertussen vrienden, verschieten van onze prestatie en feliciteren ons uitbundig. Het geluk kan niet op. Hoe zalig kan het zijn om zo’n afsluitende rit te rijden.
Bovendien hebben we nu eindelijk ook eens tijd in de middag om het rustig aan te doen. Het enige wat we niet voorzien hadden is dat er hier echt niets te doen is en het “pokke”-warm is. We leggen ons elk even op ons bed in onze tent om te rusten. Even later zit Gerrit een boek te lezen en speel ik een spelletje Manillen met onze Oostenrijkse Dokteres van dienst. Ook het douchen deed deugd, het ijskoude water dat in het begin van de wek onprettig was, is in deze hitte echter een zaligheid. Gerrit gaat ook zijn antennes opsteken bij Harry en Cathy van de cattlestation waar we logeren. Harry is de oudste zoon van de stationmaster die overleden is toen Harry 10 jaar oud was. Sindsdien ontfermt Harry er zich samen met zijn moeder over. Hun domeintje is 400ha groot. ’s Avond bij het avond eten wordt een overzicht getoond van de foto’s die genomen werden overheen de voorbije 8 dagen. Wat een ervaring en challenge. Spijtig genoeg is er ook hier geen bereik en kunnen we de Pindat niet tijdig updaten en hebben jullie dus een extra dagje moeten wachten. Waarvoor de excuses van Gerhard Schonbacher. Ook vanavond nemen we de tijd voor een massage die voor de gelegenheid op de veranda van het oude huis wordt gegeven. Als even later de gekende lokroep van de Burhinidae (vogel) roept weten we dat het zover is … het zal vannacht weer regenen, want dat geeft hun gekwetter aan.

Slaapwel.

Geschreven door Themidlifechallengers