Vandaag is de dag. Vandaag gaan we dan eindelijk richting Mount Kilimanjaro. Na het ontbijt komen ze langs met de pulse oximeter. Een klein apparaatje dat ze op je vinger zetten om zo zowel je hartslag als je zuurstofgehalte in je bloed te meten. Alle waarden komen op een persoonlijk formulier te staan dat je elke dag dient te ondertekenen. Mijn hartslag is 110 -terwijl een hartslag onder 100 verplicht is om te mogen starten- maar desondanks zeggen ze dat ik er sportief genoeg uit zie en denken ze dat ik zenuwachtig ben. Prima laat ze dat maar denken. Zo lang ik die berg maar op mag. Ik heb voor vertrek immers een uitgebreide check gedaan bij een sportcardioloog. Daaruit bleek dat ik nu eenmaal een hoge hartslag heb van nature, maar dat ik een goede conditie en zuurstofopname heb en perfect in staat ben zoiets als dit te doen.

De KLM vlucht hier naartoe eergisteren verliep trouwens erg voorspoedig. Tegen de tijd dat ik op Schiphol mijn bagage had gedropt (record van slechts 5.8 kilo) en door de douane was, zat Helen al bij de gate op me te wachten. We omhelzen elkaar en beginnen te kletsen. Zo bizar hoe vertrouwd dat weer is. Alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Door al het kletsen hebben we niet eens in de gaten dat ze al even aan het boarden zijn. Als een van de laatste lopen we het vliegtuig in. We zitten niet naast elkaar, maar wel in dezelfde rij. Slechts twee stoelen en een gangpad scheiden ons. Ik raak al snel aan de praat met een Duits stel dat naast me zit. Ook zij gaan maandag de Kili beklimmen maar gaan dat via de Machame route doen. Na twee uur vliegen -en de eerste film al gezien te hebben- besluiten we met zijn drieën achterin het vliegtuig te gaan staan. Daar kunnen we heerlijk uit het raam kijken, wat drinken en snacken. Het uitzicht is adembenemend: de prachtige kustlijn van Kroatië met zijn vele eilandjes, Albanië, Griekse eilanden en daarna de woestijn in Egypte en Sudan. Het is zo helder dat je goed het reliëf in het woestijnlandschap ziet. Net alsof je er net iets boven vliegt. Bizar mooi! Ondertussen heeft ons groepje zich uitgebreid en is er een Amerikaan, een Canadees en ook een stewardess bij ons komen staan. Super gezellig! De tijd vliegt voorbij en we hangen dan ook al ruim 5,5 uur in de lucht als ik weer terug op mijn stoel zit.
Op Kilimanjaro aangekomen mogen we zomaar achter uit het vliegtuig stappen. Huh?? Wat is dit? Dat gebeurt toch alleen bij Ryanair vluchten. Enigszins verbaasd lopen we via de achterkant naar buiten. Aangezien de motoren nog draaien, wiebelt de trap naar beneden enorm en moeten we ons goed vastpakken aan de leuning. Beneden lopen we om de achterkant van het vliegtuig heen richting de terminal. Wat voel ik me klein zo naast zo'n enorm groot blauw vliegtuig. Ik besef me hoe uniek dit is. Hoe vaak mag je naast een groot KLM vliegtuig met draaiende motoren lopen. Het is ook het enige grote vliegtuig dat hier op het pikdonkere vliegveld staat.
Binnengekomen in de terminal is het één grote chaos. Opeens is Latijns Amerika in mijn ogen super georganiseerd haha. We mogen eerst in een soort van rij aansluiten voor het verkrijgen van een visum (er staan maar zo'n 150 mensen voor ons) om daarna in de rij aan te sluiten voor de douane. Maar na ruim 1,5 uur zitten we dan eindelijk in een Afrikaans minibusje op weg naar Moshi. Pik pikdonkere wegen en nu al ontelbaar veel sterren. Ook langs kant van weg geen lichtje te bespeuren. Ja dit is Afrika. Goed om na jaren weer een keertje terug te zijn.

En gisteren hebben we rustig aan gedaan. We zijn 's middags even de stad in geweest achterop een motocycle en wat woordjes Swahili geleerd.
Karibu: welcome.
Karibu sana: very welcome.
Ashante: thank you.
Ashante sana: thank you very much.
Jambo: hello.
Mambo: hi dude.
Hakuna matata: no worries.

Op weg naar de Lemosho Gate, het vertrekpunt van onze Kilimanjaro klim, steken er regelmatig apen voor ons minibusje de weg over. We rijden over knalrode zandwegen met enorme gaten in de weg. Sommige gaten zijn zo diep dat de gids uit moeten stappen om de chauffeur te helpen om de gaten heen te rijden. Welcome in Africa! ;)
Dan opeens stopt het busje en zien we in de boom naast de weg witte pluimen in de boom hangen. Als het begint te bewegen blijken het black and white monkeys te zijn. Hoe cool zijn deze! Ze zijn zwart maar hebben een lange witte staart met witte plukken die alle kanten op staan. En aan de zijkant van hun lijf hangen dezelfde witte lange plukken haar. Als ze de weg oversteken, wapperen de witte plukken alle kanten op. Alsof ze een soort van hippe sjaal met flosjes om zich heen hebben. Zo cool! Nog nooit zulke hippe apen gezien.
Bij de gate aangekomen schrijven we ons in en genieten we van een heerlijk uitgebreide picknick lunch terwijl de porters alles klaarmaken voor vertrek.

Pole pole. Dat wordt ons duidelijk door de gidsen verteld. Pole pole. Wat letterlijk slow slow of langzaam langzaam betekent. We moeten langzaam lopen om beter te acclimatiseren en hoogteziekte tegen te gaan. In een uitdagend langzaam tempo lopen we achter de gids aan omhoog. We lopen door prachtig rainforest waar gelukkig gewoon de zon doorheen schijnt. Het uitzicht is af en toe adembenemend. Zo ontzettend groen. We zien veel vogels, black en white monkeys met jonkies en blue monkeys. Deze laatste hebben, met uitzondering van hun gezicht dat wit met grijs is, echt een donkerblauwe vacht. Wow!

Na 3 uur lopen bereiken we het eerste camp: Mti Mkubwa op 2650 meter hoogte. Een mooi camp op zand grond tussen de mooie groene bomen van het rainforest. Onze tenten zijn al opgezet en onze matrassen liggen zelfs al in de tent. Wat een luxe! Onze porter komt onze duffelbags brengen.
Nadat we onze tent hebben georganiseerd en warmere kleren hebben aangetrokken lopen we richting de gezamenlijke grote tent waarin tafels en stoelen zijn opgezet. De koks komen popcorn en gebakken banaan brengen en thee, koffie en hot chocolate wordt in thermoskannen op tafel gezet. Helen en ik zitten gezellig bij Claire, een Frans meisje dat in Abu Dabi woont en werkt als rechter en bij haar twee Amerikaanse collega's Yasser en Evan en bij Claudia en Polly, twee vriendinnen uit London. Vooral Yasser en Evan zorgen met hun droge humor ervoor dat we regelmatig in een deuk liggen.
Na het avondeten volgt opnieuw een health check. Mijn hartslag zit op 95 nu en mijn zuurstofgehalte op 93. Zodra dat laatste onder de 75 komt gaan ze je drie keer per dag checken en als het verder daalt, zul je je klim moeten staken, wordt ons verteld.

's Avonds in de tent check ik met mijn eigen pulse oximeter nog even mijn hartslag. Ik laat Helen meekijken en we zien tot onze verbazing allebei 85 staan. "You see you're just a mountain creature, you need to be in the mountains", zegt Helen. I think so too. Voelt in ieder geval heerlijk om weer in een tentje in de bergen te liggen.
Lala salama: good night!

Geschreven door Sofietje76