De voorbije dagen kon ik mij verdiepen in rapporten, jaarverslagen en een meerjarenplan van het ziekenhuis van Kasongo Lunda met als doel het evalueren van de vooraf opgestelde objectieven voor onze missie met Artsen zonder vakantie. Er volgde een toetsing op de werkvloer, veel gesprekken met veel te veel departementele chefs en er werd uiteraard nagegaan of de grote lijnen van het meerjarenplan wel echt doordrongen was. Iedereen is heel behulpzaam, geen stress, af en toe een twijfelachtig, ontwijkend antwoord maar op de werkvloer komt dit wel naar boven.
Het zal u wellicht niet verbazen dat de beleidsplannen hier niet gekend zijn op de werkvloer, zeker als je bedenkt hoeveel tijd, energie en geld wij in ons ziekenhuis daarvoor inzetten. Maar de plannen zijn er wel.
Het zal u al helemaal niet verbazen dat heel wat officiële comités en werkgroepen hier enkel opgericht worden omdat dit nu eenmaal verplicht wordt door l’Etat du Congo. Een beleid dat gestuurd wordt door personeelsproblemen en onvoldoende financiële middelen.
Het ziekenhuis van Kasongo-Lunda, heen en weer geslingerd tussen het wenselijke en het haalbare, heeft de moeilijke taak om keuzes te maken. Zoveel andere zorgen…
Activiteitscijfers worden maandelijks opgevolgd en geafficheerd op het dashboard. Ik leg het hoofdaccent op positieve feedback. Wat gerealiseerd werd en goed functioneert, zet ik extra in de verf en samen zoeken we naar oplossingen om andere werkpunten aan te pakken.
Respect voor alles wat hier gepresteerd wordt in de omstandigheden waarin onze collega’s leven en moeten werken. Omstandigheden waar wij in ons land nauwelijks de impact van kunnen vatten. Maar er is nog zoveel werk…
De steun van ons allemaal hebben ze in ieder geval en daar zijn ze zich van bewust. Het helpt hen een stukje verder op weg…
Johan
Geschreven door Sabinegaatopreis