Na een heerlijke en gelukkig wantsenvrije nacht ben ik rond 8.45 uur uit Udenhout vertrokken. Er staat weer een behoorlijke etappe op het programma en ik had me voorgenomen om elk uur een korte pauze te nemen. Je gelooft het niet, maar het eerste 2 uur stond er geen enkel bankje langs mijn weg en toen wandelde ik al het centrum van Oisterwijk in, met aan mijn linkerhand de Joanneskerk. Zou ik hier de eerste stempel in mijn credencial kunnen krijgen? Het is zondagochtend, ik hoorde vaag gezang, opende langzaam de deur van het kapelletje rechts, stapte aarzelend over de drempel en belandde meteen bij een kringetje zingende mensen die me vriendelijk naar binnen wenkten. Direct begonnen mijn tranen te stromen, wat is dit weer bijzonder! Ik ben even blijven luisteren naar hun zang en gebeden, heb een kaarsje aangestoken en toen mijn tranen opgedroogd waren ben ik het pleintje overgestoken voor een goede koffie verkeerd bij Vuur & Vlam.
Vanaf daar is het gaan regenen, afwisselend harder en zachter, maar niet meer droog tot Vessem. Poncho aan en gaan met die banaan. Mijn voornemen om dan in ieder geval vanaf de koffiebreak elk uur te pauzeren is ook een fiasco geworden. Er zijn domweg geen bankjes. Nou ja, eentje dan, waar ik de grootste moeite had om me uit de poncho te wringen zonder alles al te nat te maken. Lukt dus gewoon niet als het regent, Paula! Maar goed, ik heb daar mijn laatste broodje van thuis opgegeten en de laatste appel die ik van Alette meekreeg. Toen die rugzak weer op de rug en poncho aan. Lukte niet, ik kreeg dat stomme ding gewoon niet óver mijn rugtas. Heb voor mijn gevoel 10 minuten staan worstelen en toen was ik er klaar mee. Uit pure frustratie sprongen de tranen in mijn ogen en propte ik hem tussen mijn schouderband. Dan maar zónder! Ja, 3 minuten en toen toch maar weer een poging, want het regende me net ietsje te hard. Ging 'ie in één keer goed!
Zo'n 10 kilometer voor Vessem hield mijn telefoon ermee op: leeg. Moest wéér alles uit, want powerbank en kabeltje zitten in het topvak en daar kan ik niet zo bij. Pfff. Dat gaan we voortaan dus anders doen. En toen gebeurde er iets waardoor ik eventjes vleugeltjes kreeg: ik zag mijn eerste camino-pijl. Nog 2 uurtjes, bijna in een rechte streep naar Vessem, waar ik rond 17 uur arriveerde. Eerste mijlpaal gehaald: de pelgrimshoeve waar ik goede herinneringen aan heb. Een warm ontvangst door Hermien, Marco en Adri en hup, daar kwamen de waterlanders weer! Schoenen uit, rugzak op de kamer, koffie, opfrissen, gezellige gesprekken en toen met z'n viertjes aan tafel. Het pelgrimsmenu bestond uit een soepje, een ovenschotel met brie en een lekkere salade. Als toetje had Hermien warme griesmeelpap gemaakt: weer in tranen - de laatste keer dat ik dat at was thuis bij mama.
Het klapstuk van de dag moest nog komen: een prachtig ritueel van opweg zenden, speciaal voor mij met gedichten en mooie woorden door Adri, muziek, het aansteken van kaarsen en het plaatsen van de een stempel in nijn credencial. De eerste komt dus niet uit Oisterwijk, maar uit Vessem 😀. Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit allemaal mag meemaken en het maakte veel emoties los. "Houd het hoofd koel en je hart warm."
Tenslotte hebben mijn gastheren en -vrouw nog wat lieve woorden op mijn lakenzak geschreven en toen had ik alleen nog maar behoefte aan mijn bedje en rust om mijn ervaringen van vandaag te schrijven.

Geschreven door Paula.op.pad