Mijn plekje in bed blijft voorlopig leeg, maar middels een groot kussensloop met mijn hoofd erop (de foto is trouwens gemaakt door mijn gastheer van vanavond) ben ik toch nog een béétje bij Jan. Hij kan met mij knuffelen - ik houd hem in de gaten 😉.
Ontbeten met de kids en daarna de deur achter mij dichtgetrokken. Suzan wandelde het eerste stuk gezellig met me mee en onderweg plukte ik nog een handje (wandel)wol bij elkaar - je weet maar nooit waar het goed voor is, het schijnt te helpen om blaren te voorkomen. Onderaan de Lekbrug stond papa op mij te wachten voor een laatste knuffel en Teuny was er ook om me uit te zwaaien en uiteindelijk besloten we om bij Van der Valk in Vianen met z'n vieren nog even koffie te gaan drinken, mèt gebak, ik moet immers goed eten 😂. Suzan vond het welletjes, vanaf nu ben ik echt in mijn eentje op pad.
Het lopen ging makkelijk, ik had de wind in de rug en terwijl links en rechts van mij dikke wolken en buien voorbij dreven, ben ik, op een paar druppels bij het verlaten van Meerkerk na, droog overgekomen.
Ik liep bijna de hele dag over het asfalt, maar een deel ging via het 'Arkels ommetje', een wandeling door een natuurpad langs de Linge. In de zomer zal het vast prettig lopen zijn, nu niet! Een afschuwelijk eind glibberen en glijden door de bagger met hele hordes woeste ganzen die me uit hun territorium probeerden te krijsen! Ik ben niet van de statistieken, maar mijn gemiddelde snelheid is op dit stuk volgens mij zowat gehalveerd. 😏
Eenmaal bij Alette in Gorinchem waren de scherpe kantjes van dit rotstuk alweer verdwenen en tot mijn grote verrassing bleek ook Eva hier te zijn. Zij werkt in Gorinchem en had stiekum met Alette afgesproken om ook mee te eten. Ik word hier flink in de watten gelegd: er lag een massagekussentje klaar, er stond al een wijntje en snackje en Wim maakte lekkere chili sin carne.
Boekje schrijven en blog bijwerken, kletsen, relaxen en straks lekker slapen. Ik ben benieuwd of het met het uploaden van de route gaat lukken...
Geschreven door Paula.op.pad