Als ik mezelf hoor zeggen "Overmorgen!" als iemand me vraagt wanneer ik vertrek, dan begint het toch wel echt te kriebelen in mijn buik, een beetje het gevoel dat ik op oudjaarsdag vaak heb. Ik ben me meer dan anders bewust van waar ik sta en wat ik heb, voel me een beetje weemoedig soms en tegelijkertijd, met spanning in de buik, ben ik nieuwsgierig naar wat komen gaat.

Gisteravond begon het gevoel, toen ik mijn rugtas - voor de zóveelste keer - inpakte. En deze keer is dat anders, want alles wat ik erin stop ga ik thuis niet meer gebruiken en komt er dus niet meer uit voor vertrek. Mijn outfit voor vrijdag (weersvoorspellingen even gecheckt, ziet er niet best uit) heb ik apart gehouden, de andere kleren zitten nu keurig in de rugzak. De schelp heeft z'n definitieve plekje gekregen, het noodrantsoen zit erin, de verschillende kleinoden die ik kado heb gekregen voor op reis zijn bevestigd of ingepakt, de dopper hangt aan de heupband. Mijn powerbank en earplugs zijn opgeladen, ik heb een reflectiestrip achterop mijn rugzak gemaakt om goed zichtbaar te zijn (als het regent bijvoorbeeld 😏) en heb een mini deo in mijn heuptasje gestopt om mezelf bij nood te kunnen verweren - je weet maar nooit.

Behalve de materiële en geestelijke voorbereiding vraagt natuurlijk ook het fysieke deel om aandacht en daarom heb ik vanmiddag mijn voeten, ter voorbereiding op de mega klus die ze te wachten staat, laten verwennen met een fijne voetreflex massage door Marjolein. Heerlijk 👣! Morgen een laatste bezoekje aan de manueel therapeut en dan is ook mijn lijf er klaar voor.

En nu lekker naar bed, nog 2 nachtjes slapen...

Geschreven door Paula.op.pad