India, jarenlang bovenaan mijn wensenlijstje om naar toe te gaan, en nu ben ik er! En wow, wat een intense belevenis!!

Gisterenmiddag rond twaalf uur ben ik geland in Delhi, niet veel later was ik in mijn hotel. Aangezien Jacob pas om twaalf uur 's nachts zou landen, had ik de rest van de dag nog voor mezelf. Dus meteen de straat op. Best een uitdaging: geen werkend wifi in het hotel noch ergens anders te vinden, het hotel beschikte niet over een plattegrond van Delhi, en de reisgids van India zat in de koffer van Jacob. En ik had echt geen idee waar ik me in Delhi bevond. Hotel in hotel uit, geen plattegrond te krijgen. Ik werd verwezen naar de tourist information, en op mijn vraag werden er drie mensen opgetrommeld, maar het enige wat ze hadden was een oude reisgids waar de plattegrond uit verwijderd bleek te zijn..... Welcome to India 😀. Ik ben dus gewoon maar in de buurt van het hotel gaan rondlopen en dat was een belevenis op zich. Tienduizenden krioelende Indiërs, lopend en in/op elk soort denkbaar vervoermiddel, met of zonder motorkap, met of zonder ramen of deuren, die me allemaal aankeken. Er lagen mensen te slapen tussen de rijrichtingen, op stretchers lamgs de straten, bedelende kinderen aan alle kanten, continue stofwolken, mensen die me iets wilden aansmeren of met me meeliepen, maar ook de meest kleurrijk geklede vrouwen, mannen met tulbanden, rood geverfde baarden, in alle soorten broeken, jurken en tunieken. Ik wist niet waar ik het eerst moest kijken, maar was helemaal in mijn element er nu eindelijk te zijn!

Nadat ik donderdag per toeval langs het Chabad-house (een centrum in veel steden waar Joodse toeristen op vrijdagavond als de shabat begint kunnen komen eten) in Bangkok was gelopen, raakte ik daar op straat met een medewerker in gesprek, die me voor vrijdagavond uitnodigde te komen eten. Toen ik zei dan in Delhi te zijn, vertelde hij dat ook daar een Chabad-house zat. Het was me ontschoten, maar ineens bedacht ik me dat gisterenmiddag weer. Het leek me wel eens leuk om mee te maken en na bijna twee maanden op vrijdagavond weer eens aan een gedekte tafel te zitten. Dus ik heb ze gemaild en kreeg snel antwoord dat ik welkom was. Ik wist alleen niet hoe laat ik werd verwacht, dus toen het begon te schemeren heb ik een autoriksja (zoals ze hier de tuktuk noemen, het stikt hier ook nog van de fietsriksja's overigens) genomen, een klein half uurtje rijden. In een klein steegje de trap op, waar ik middenin de vrijdagavonddienst belandde, een keppel in mijn handen kreeg gedrukt en binnen twee minuten stond ik met ca 50 mensen (heel veel na hun diensttijd rondreizende Israeli, maar ook Amerikaanse, Engelse en Franse toeristen, van alle leeftijden) in een soort polonaise al zingend het begin van de shabat te vieren. Vervolgens gingen we wederom zingend in optocht de straat op, omringd door klappende Indiërs die ons shabat shalom wensten (ja echt, maar er blijken ook hier zoveel Israeli te komen dat ze dit schouwspel blijkbaar gewend zijn 😊), naar een restaurant voor het heerlijke diner. Ik heb vreselijk gezellig zitten kletsen met de mensen om me heen aan tafel, opnieuw veel zingen, met een rabbijn die onze glazen steeds met whisky bijvulde. En die me kwam vertellen dat hij steeds naar me keek omdat ik er zo gelukkig uitzag 😊. Vind je het gek, wat een topavond!

Op tijd naar bed, en om 1.15u kwam Jacob binnen. Superfijn hem na zoveel weken weer te zien!! Een uurtje bijgekletst, maar toen snel nog even slapen, want om half vijf stond de wekker en om vijf uur de taxi naar het station voor de trein naar Agra (stad van de Taj Mahal). Om kwart over vijf kwamen we daar aan, en het was al waanzinnig druk. Bij de ingang vroeg een man ons treinticket. Ik liet het zien waarop hij zei dat onze trein vanwege technische problemen was gecancelled. Ik kon jet me niet voorstellen, dus zei tegen Jacob dat we gewoon naar het perron gingen. Maar welk perron? Voor sommige moest je naar boven, voor andere niet. Dus een man in dezelfde kleding als de eerste man aangeschoten en gevraagd welk perron we moesten hebben. Hij vroeg mijn ticket en ja hoor, hij zei dat onze trein niet reed. Dus toch, gggrrrrrr......... Wat nu? We moesten met de taxi naar een kantoortje ergens anders om ons ticket te ruilen voor de volgende trein en dan weer terug naar het station. Ik verstond maar half naar welk kantoor dus vroeg het nog eens. Hij zuchtte en zei dat hij wel meeliep naar de taxi. Gaf de chauffeur instructies, hielp onze bagage in de auto en daar gingen we. Toen we een echter steeds stiller wordende buurt in reden vond ik het wel vreemd, maar gelukkig, daar was het kantoortje. Jacob bleef in de taxi bij de bagage, ik het kantoortje in. Een naar schimmel ruikende kelderruimte. Een man met bloeddoorlopen ogen. En helaas, de eerstkomende trein zat vol. O, er was de hele dag geen plek meer beschikbaar.... Maar hij wist raad, hij kon ons aan een privéchauffeur helpen. En ineens wist ik het zeker: ik word genaaid, de trein is helemaal niet gecancelled!!! Weggerend naar de taxi, hij achter me aan roepend dat hij een goede prijs kon maken, de taxi gezegd snel terug naar het station te rijden, wat een geluk dat we zo ruim de tijd hadden genomen voor de trein die om 6u zou vertrekken! Op het station op zoek naar een informatiebalie, waarna we bij een andere ingang dan waar we de eerste keer naar binnen waren gegaan onze trein zagen aangekondigd. Twee minuten later rolde hij het station binnen. Jeeeeeeezus wat een ervaring....... Later vertelde ik het in ons hotel, en kreeg te horen dat er sprake is van een bende die toeristen die zoekende zijn vaak overkomt, waarna ze hun trein missen en voor bijna € 350,- een taxi aangesmeerd krijgen.

Om 8u aangekomen in Agra en een autoriksja naar het (superleuke) guesthouse genomen. Onderweg zitten kletsen met de chauffeur, die ons voor een paar euro een rondrit door de stad aanbood. Dus spullen op de kamer gezet, ontbeten in het hotel, en met de chauffeur, die voor het hotel was blijven wachten, op pad. Naar het schitterende zeventiende-eeuwse Agra Fort, naar de overkant van de rivier om de Taj Mahal van de andere kant te zien (morgen gaan we hem bezoeken), naar een ander mausoleum, een prachtige, kleine variant van de Taj Mahal. Alles even schitterend. Maar het meest bijzondere is het straatleven zelf. Koeien die midden op straat liggen en waar iedereen omheen rijdt, er wordt gepoept langs de weg, mensen wonen onder doeken, het stinkt, er lopen overal open riolen, iedereen wil iets van je, het is niet in foto's te vatten, maar ik vind het allemaal even geweldig om te ervaren!

En Jacob met mij, die roept steeds hoe geweldig hij het vindt! En ik vind het zooooooo leuk dat hij er is. Na een maand alleen eindelijk weer iemand om aan te stoten om op iets te wijzen, niet alleen aan een tafeltje eten, na lange tijd elkaar weer uitgebreid spreken, samen op de hotelkamer. En zoals Len gisteren appte, een aartje naar zijn vaartje, dus natuurlijk wilde ook hij vanmiddag van de gebaande paden af de woonwijken in en hebben we samen genoten van het bizarre, extreme, vieze, vervallen, maar zo ontzettend bijzondere India. Met hordes kinderen achter ons aan, mensen die naar ons zwaaien, koeien die ons aanstaren..... wat worden we hier met zijn tweeën gelukkig van!

To be continued 😊.

Geschreven door Niek.op.reis