Lieve allemaal,

Dit bericht schrijf ik vanuit Kayunga. Aankomende week hebben we een rural rotation waarbij we gaan werken in het stadje Kayunga met ongeveer 20.000 inwoners. Wij zijn vandaag rond half 6 aangekomen en hebben heerlijk gegeten op het lokale marktje. Van maiskolven, beefspiesjes tot de lokale rolex, alles is er te koop en voor een euro’tje pp hebben we een volledige maaltijd gehad.

Afgelopen week heb ik niet op de labourward gestaan, maar besloten Annemijn en ik dat we ook iets anders van het ziekenhuis wilden zien. Maandag zijn we naar de casualty’s gegaan (SEH in NL) waarbij we vrij veel patiënten hebben gezien. Met name heel veel bodaboda ongelukken. Zo kwam er een vrouw die haar enkel had gebroken en met gebroken bedoel ik ook echt gebroken. Het bot lag gewoon open en bloot en moest gereponeerd worden door een paar artsen. Heel gaaf om te zien, maar ook schokkend dat er zoveel ongelukken met deze scootertjes gebeuren. Annemijn en ik hebben elkaar beloofd dat we geen gebruik meer maken van dit vervoersmiddel..

Dinsdag werden we om half 9 opgehaald om naar een HIV kliniek te gaan. Deze kliniek ligt 1 uurtje rijden buiten kampala en wordt geheel betaald door sponsoren. We kregen allereerst een rondleiding door de pharmacy en het lab, waarbij ze ons het een en ander vertelde over de diagnose, behandeling, bijwerkingen en andere zaken van HIV. In Uganda heeft 8% van de bevolking HIV, hetgeen echt veel meer is dan in Nederland bijvoorbeeld. Toch schijnt het nog best wel een taboe te zijn, aangezien alle onderzoeken, consulten en medicatie gratis is voor de patiënten die hier komen. Iedereen kan zich hier laten testen op HIV, waarna hij of zij bij een positieve uitslag behandeld wordt met medicatie, net zoals in Nederland. Na de rondleiding mochten we meelopen met een consulente en een arts, waarmee ik een aantal patiënten heb gezien. Opnieuw vrij heftig om geconfronteerd te worden met patiënten van 27 jaar die al aids hebben. Het was een erg leerzame dag en goed om te zien dat dit soort centra aanwezig zijn in een land als Uganda. ’S Avonds zijn we naar een African dance avond geweest, waarbij er Afrikaanse muziek werd gespeeld, werd gezongen en gedanst! Het was super rustig in de zaal, maar het ging wel los! Jeejtje wat kunnen die Afrikanen schudden met hun billen, daar is ons Nederlandse twerken niks bij.

Zoals iedereen in Nederland en inmiddels ook veel mensen in Uganda weten was het op woensdag Koningsdag. Als echte Nederlanders konden we deze dag niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Overdag hebben Annemijn en ik gewoon gewerkt op de Casualty’s, waarbij Annemijn een hoofdwond heeft gehecht van een bodabodadriver die op zijn achterhoofd was geslagen door een klant. Echt heel naar en zielig!! Ook zagen we 2 dames die beide een flinke snee op hun linkerknie hadden. Annemijn en ik hadden al een vermoedde en zo bleek ook dat beide dames op de zelfde bodaboda zaten en hiermee een ongeluk hadden gekregen. Na ons dagje op de ward moesten we ons natuurlijk klaarmaken voor het feest van Willy! De Nederlandse ambassadeur hield een feest op zijn residentie voor alle Nederlands ter ere van de verjaardag van Willy. We dachten dat het een klein feestje zou zijn.. maar dit bleek anders. Een enorme rij stond voor de ingang toen we aankwamen met onze taxi. Er waren zeker 300 mensen aanwezig en er werd rijkelijk geschonken met gratis drank en hapjes. Jawel de bitterbal, haring en kaas waren geïmporteerd uit ons kikkerlandje. We hebben een goede, gezellige avond gehad en ik heb zelfs met de ambassadeur mogen dansen. Het bleek dat hij uit Geleen kwam, hetgeen ons wel deed bonden!

Vrijdag wilden we graag naar de malnutrition ward. Dit is een hele mooie ward, die ook enigszins geordend lijkt ten opzichte van de andere wards. Er liggen heel veel zieke baby’tjes of kindjes die ondervoed zijn door ondervoeding of ziekte. Vaak is het ook een combinatie van beide. Je zou verwachten dat je hele uitgemergelde lichaampjes zou zien, maar de meeste hadden juist hele bolle snoetjes door al het oedeem. Een arts vertelde ons enkele dingen over de voeding en medicatie die de patiëntjes hier op de ward krijgen. Erg leerzaam, maar ook heel leuk om te zien hoe sommige kindjes toch al wat aan het opknappen zijn en je aan je jasje trekken. Gelukkig hadden we onze ballonnen bij, waarmee we een grote lach op hun gezicht konden toveren.

Het weekend hebben we ingeluid met the Jungle Book 3D. Echt een hele leuke film en zeker een aanrader ;)

Helaas zitten we nu al op de helft van ons co-schap hier in Uganda. De eerste vier weken waren heel intens, maar zeker ook leerzaam, mooi en leuk! Aankomende week zullen we dus gaan werken in Kayunga. Ik ben benieuwd wat dit ziekenhuis ons voor een verhalen gaat brengen.

Veel liefs,
Milou

Geschreven door Milou.abroad