T is voorbij, t is gedaan, we moeten nu naar huis toe gaan.. De reis van La Paz naar Bogotá was lang, maar verliep soepel. Voor de laatste avond hebben we onszelf toegestaan om in een fancy hotel te overnachten, met een bed dat net zo breed als lang is en een douche met massage stralen. Dat mocht wel vonden we, voordat we thuis weer midden in de armoede terecht komen.

Maar goed, als afsluiting van deze serie reisverslagen willen we graag een dankwoord uitbrengen. De reis die (tot nu toe in ieder geval) de reis van ons leven is, hebben we natuurlijk niet zonder hulp tot een goed einde kunnen brengen.

De 4 landen die ons (uiteindelijk) hebben toegelaten om de toeristische industrie te stimuleren, de ambassade die daartoe twee noodpaspoorten heeft moeten verschaffen, de douanes waarvan Max 14 stempels in zijn paspoort erbij heeft gekregen, de 33 hostels die ons onderdak hebben gegeven, de
7 vliegtuigen die ons door de atmosfeer hebben geloodsd, de 10 nachtbussen en nog veel meer korte afstand bussen, laat staan taxi's, die ons over het algemeen veilig van hot naar her hebben verplaatst; zonder hen hadden we dit niet gekund.

Daarnaast zijn we uiteraard de farmaceutische industrie eeuwige dank verschuldigd. Zij hebben ons namelijk:

• 3 grootverpakkingen muggenspul
• 3 flessen zonnebrand
• 13 Diarreeremmers
• 75 Paracetamols
• Volledige flessen re-hydratatie drank

en vele andere medische hulpmiddelen geleverd. Nogmaals hartelijk dank daarvoor.

Verder hebben de liters Coca thee onze lichamen behoed voor ernstigere hoogteziekte verschijnselen en hebben we door alle hostel ontbijtjes, verse inheemse fruitjes en 200 keer uit eten (kilo's kip, forel en rijst) genoeg energie binnen gekregen om de uiterst veeleisende lichamelijke beproevingen te doorstaan.

Aan de andere kant: al het voorgaande valt natuurlijk in het niets bij de onvoorwaardelijke steun die we aan elkaar hebben gehad. Hoe die Max toch keer op keer positief bleef, overzicht hield met de blik op oneindig, zijn vlekkeloze Spaans ten gehore bracht en als navigator geen enkele dodelijke misstap heeft begaan: dat is in een woord 'fabeltastisch'. En ja Fleur, die heeft ook zo haar steentje bij gedragen, af en toe. Zo nu en dan een dodelijke blik naar een buitenstaander die we graag buitenstaander hielden, een zwoele blik naar een buitenstaander waarvan we iets gedaan moesten krijgen, soms zelfs het afstaan van een klein stukje deken zodat Max niet doodvroor en daarbij ook nog het incasseren van niet al te bloemige lucht; dat mag benadrukt worden.

Kortom: een en al peace and love! En natúurlijk, we zouden het bijna vergeten, dank aan alle trouwe lezers! Zonder alle hartverscheurende, uhh hartverwármende boodschappen zouden we niet zo soepeltjes door het andes gebergte gegleden zijn. De wetenschap dat er zoveel jaloerse, hardwerkende, over de sneeuw uitglijdende thuisblijvers waren, deed ons nóg sterker beseffen dat we maar geluk hadden dat we zo iets als dit mee mochten maken.

Nou, mochten we nog iemand vergeten zijn in dit dankwoord; de redactie kan hiervoor niet aansprakelijk worden gesteld. Wij gaan terug naar ons koude kikkerland om te genieten van hygiënisch bereid voedsel (saté! gele paprikasoep!), het maken van muziek, het terug op peil brengen van onze lichamelijke condities en het beginnen aan een volwassen, verantwoordelijk arbeidersleven. Dit laatste het liefst tegen een zo aantrekkelijk mogelijke vergoeding, zodat we snel alle andere prachtige delen van de wereld kunnen gaan ontdekken..

Wordt vervolgd.

Geschreven door MaxEnFleurInHetWild