Wat is de tijd snel gegaan. We zijn de terugreis al langzaam aan het voorbereiden. Het voelt heel gek om na te denken over naar huis gaan. We willen de kinderen zo graag liefde blijven geven en voor ze blijven zorgen! Ik ga vooral het knuffelen met de baby's missen, en de gezelligheid met de aunti's. Toch hebben we ook veel zin om naar huis te gaan. We missen onze families en vrienden, en de warme douche en schone voeten;) Met je blote voeten op een vieze vloer lopen went nooit!

Dit weekend zijn we naar de Sipi Falls gegaan. Dit is een prachtig natuurgebied met drie mooie watervallen. We hebben hier twee dagen doorgebracht, en hebben een grote hiketocht gedaan. Het was geweldig!! De geur, de natuur, het uitzicht. Alles wat mooi! Bij een van de watervallen konden we bij de voet gaan staan. We hielden dit natuurlijk niet droog... Kletsnat vervolgden we onze toch! Omdat het een erg vochtig gebied is werden we niet snel droog. Tijdens de lunchpauze hebben we in de zon gezeten. Tijdens onze tocht kwamen we langs kleine huisjes die daar midden in de natuur stonden. We hebben verse mais gegeten die we van hen kregen. Het was heerlijk!
De terugweg ging een beetje mis. We hadden nog maar 35000 shilling, en de terugweg koste 40000. Eerst namen we een boda (motor) die ons de berg afbracht. Daar bracht hij ons naar een matatu (busje). Ons werd verteld dat we voor deze reis (boda en matatu) 20000 shilling moesten betalen aan de boda die dan vervolgens een deel van het geld aan de matatu zou geven. Dit hebben we netjes gedaan. De matatu bracht ons naar Mbale waar we een andere matatu naar Soroti moesten nemen. De reis met de matatu was geen pretje. Toen we dachten dat er echt niemand meer bij kon in de bus, kwamen er nog zo'n 5 mensen bij. Het was proppen! Wij zaten achterin, met achter ons het geluid van ruziemakende kippen die in een kartonnen doos in de kofferbak zaten. Toen we in Mbale aankwamen vroeg de chauffeur ons om geld. Toen wij vertelden dat we het geld aan de man op de boda hadden gegeven, zei hij dat hij hem niet had betaald! Hij was boos maar uiteindelijk reed hij gelukkig weg... Toen moesten we de matatu naar Soroti vinden. Het was erg overweldigend. Overal liepen mensen en iedereen kwam om ons heen staan en riep plaatsnamen in de hoop dat we het hen mee gingen in de bus. Ondertussen liepen er ook nog een stuk of 20 mensen rond die van alles verkochten. Misschien kun je je een beetje voorstellen hoe het was! Uiteindelijk werden we weer in een veel te volle bus gepropt. We wisten dat we niet genoeg geld hadden, maar zeiden niets omdat we toch echt naar Soroti wilden! Toen de bus eruit zag als een blik sardientjes, en de zuurstof in de bus zo goed als op was gingen we rijden. We waren de stad nog niet uit of het volgende probleem kwam op ons pad. Naast de weg was een grote brand waardoor we niet door konden rijden. We gingen daarom van de weg af de bush in om een omweg te nemen. Daar zaten we dan. Iedereen op elkaar gestapeld, en reden over de meest hobbelige paadjes. Na 20 minuten kwamen we weer op de normale weg, en we waren ongeveer 500 meter van de brand vandaan. Niet echt opgeschoten dus! Maargoed. De rest van de tocht verliep goed. De raampjes konden open en de chauffeur hield erg van doorrijden dus dat was lekker. Ongeveer 2 uur later kwamen we aan in Soroti. Toen we uitstapten kwam de chauffeur voor zijn geld. Daar stonden we dan, met 5000 shilling te weinig... na een korte discussie (Er stonden weer een heleboel mensen om ons heen) zei een van de mensen in de menigte: Ik betaal de matatu voor jullie, en dan breng ik jullie met mijn boda naar jullie huis en daar pakken jullie geld om mij te betalen. Zo gezegd zo gedaan. Alles kwam dus goed! Het was een hele belevenis die we nooit zullen vergeten!

Eenmaal terug in Amecet kregen we te horen dat Jovan naar huis is. We hopen dat zijn vader nu wel goed voor hem zal zorgen! Ook is er een nieuwe baby, Vincent. Hij is een premature baby, en zijn moeder is overleden tijdens de geboorte. De eerste 11 dagen heeft hij alleen maar water met suiker gekregen. Na 11 dagen werd hij ondervoed bij ons gebracht. We hebben nu 3 premature baby's in Amecet. Jean, Jessica en Vincent.
Vandaag is Filbert naar huis gegaan! Zijn vader was blij hem mee te mogen nemen.
Met Maliamoe gaat het al een tijdje niet goed. Ze heeft erg veel pijn en is heel zwak. Haar medicijnen zijn nu veranderd en daar moet ze ook weer aan wennen. Ze krijgt nu morfine om de pijn te verzachten. Het is verdrietig om haar zo te zien. Ze ging net weer naar school en was zo blij! Hier is nu niets meer van te zien...
Mozes is 2 kilo afgevallen. Dit komt omdat hij regelmatig weigert te eten. Hij wil dan ander eten omdat hij het niet lekker genoeg vindt. Els heeft nu duidelijke regels met hem afgesproken omdat hij gewoon moet eten wat er op tafel komt.

Michael is vandaag weer terug naar Amecet gekomen! Hij heeft grote ijzeren pinnen uit zijn been waardoor hij geen broek aan kan. Daarom heeft hij een rokje aan. Best zielig. Nu hebben we een broek zo aangepast dat hij hem met ijzeren pinnen ook aan kan.

De vorige blog vertelden we over Elvy haar situatie. Onder veel druk van Els kwam de moeder en familie naar Amecer. De moeder bleef ontkennen de moeder te zijn. Elias, een van de social workers is met ze naar de politie gegaan. Een paar familieleden zijn weggerend, maar de moeder is opgepakt. Ze zit nu in de gevangenis en Elvy is weer bij ons.

We zijn nu net begonnen met werken. We hebben nachtdienst! De laatste van ons verblijf hier...

Slaap lekker!

Geschreven door Maartenenjoannes.reizen